Voorpagina Ervaringen, Politiek

Ode aan Bruin

Met de bijna-installatie van Rutte I verwacht ik elk moment onvrijwilllig te moeten toetreden tot de rijen der Islamo-Fascisten. Simpelweg moslim zijn is niet voldoende. Gekwalificeerd moet ik worden, en vlug een beetje. Om een voorschotje te nemen, houd ik mijn medefascisten alvast nauwlettend in de gaten. Recent besefte ik me dat ik het mezelf veel te moeilijk heb gemaakt door mensen op inhoud te beschouwen. Ik had me de inhoudelijke discussie en ellenlange leessessies kunnen besparen. Ik had simpelweg kunnen zien dat wij fascisten een primair uiterlijk kenmerk gemeen hebben. Linksdraaiende fascisten, rechtsdraaiende fascisten, Christenfascisten, Columnistenfascisten -zelfs voor Rooie danwel Rossige Fascisten: Bruin is voor ons allen!

Zo draai ik zelf net een bruin wasje – bruin houthakkersshirt met blauw/groen ruitjesmotief, wollen argyle sokken, dickies taupe, dickies beige, blackflag brownie, en besef ik me dat mijn liefdesverhouding met bruin behoorlijk diep gaat…

Sinds Jamiroquai op Too Young To Die zijn tuuduutuutuu taataa tuuduuutttuutuu liet horen, ben ik een verstokt liefhebber van bruin. Hij droeg in die milieubewuste video een mal hoedje (daar houd ik zelf ook wel van) en een hip qamiesje. Wat me echter nog meer opviel waren zijn sneakers: lichtblauwe adidas ‘gazelle’, zeer moeilijk te krijgen in Mijdrecht. Helemaal als je ze in taupe (lichtbruin) wilt hebben (omdat je het verkeerd zag). Dit was mijn eerste bruine momentje. Ik was 13 en er was geen weg meer terug.(Het moest nog tot de zomer van 2010 duren voordat ik daadwerkelijk taupe driestreperts wist te vinden, overigens).

Langs de lijnen van de alternatieve muziek vervolgde ik mijn zoektocht in bruin. Ik maakte grote stappen, vooral toen Danny in 3vwo bij me in de klas kwam. Samen stuiterden wij door zijn slaapkamer heen van het lachen als Beavis ende Butthead op het toen nog frisse MTV naar binnen rolden. Ook Southpark was basis. Laten die nu beide mij op het pad van Primus brengen. Hilarisch en hysterisch baspunk met rare karakters die de songteksten bewonen. Persoonlijke favoriet naast ‘Sgt Baker’? ‘Wynona’s big brown beaver’ natuurlijk. Er verschool iets ontzettend thuisigs in die freaky lyrics. Het was een beetje mijn eigen White Rabbit-momentje, zullen we maar zeggen.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik tussen mijn zestiende en negentiende dwalende was. Bruin verdween een beetje naar de achtergrond. Ik merkte dat ik een primaire fase inging: rood, blauw, geel. Tsk. Clowntje. Ik dwong weinig respect af zoals jullie wel kunnen begrijpen. Pubers kunnen zo hard voor mekaar zijn. Net politici. Geukkig ging ik ook mijn vegetarische leven in met ingrijpende gevolgen voor de stoelg… nu ja, dat hoef ik niet per sé te delen. Laten we zeggen dat het tijd was om op mezelf te gaan wonen. Bruin is fijn. Met een krantje erbij, deur een beetje open.

In het eerste jaar op mezelf, zat ik in Den Haag, waar ik opeens een onbedwingbare neiging tot ribstof – ofwel corduroy – kreeg. Ik groeide een poging tot sik, draaide nog eens een Acid Jazzplaatje en deed net alsof ik whiskey te pruimen vond. Interessante doch navelstaarderige levensfase, maar belangrijker: corduroy is vooral mooi in fonkelend donkerbruin.

Sindsdien is bruin niet meer weggeweest in mijn leven. Het bedroeft me dan ook ten diepste als ontluikend en uit de kast komend Islamo-Fascist dat bruin tegenwoordig ondergewaardeerd is. Na het mengen van Groen Christenfascisme met Blauw/Oranje Libertariaans Fascisme en een vleugje Hypocrisie-in-vrijheidsfascisme, komt bruin automatisch op je bordje. Elke kleuter met een kwast en vieze vingers (die je, overigens, zeker als katholiek, niet moet aflikken) kan je dit vertellen. En wat een prachtige schakeringen aan bruin kun je hiermee maken.

Dus laat Rutte I alsjeblieft zijn wat het is: Bruin I – niet dat ik me er bijzonder op verheug of zo, maar goed. Het leven van de moslim is verwonderlijk: gaat het goed, dan danken we God. Gaat het minder, dan proberen we geduldig te zijn en God alsnog te danken – want je weet nooit waar deze bruine fase goed voor is.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van