Israël: de laatste antisemitische staat

‘Als Europa echt bezorgd is om het lot van de joden, zou ze de laatste antisemitische staat, Israël zelf, moeten boycotten’, zegt Yassine Channouf. ‘Het zionisme is een antisemitische ideologie. Israël heeft het antisemitisme nodig, want hoe meer antisemitisme, hoe meer joden migreren waardoor het voorbestaan van Israël gegarandeerd blijft.’

Israël: de laatste antisemitische staat
Israël is volgens mij de laatste antisemitische staat, want het zionisme is een antisemitische ideologie. In academische kringen is dit alvast geen ‘controversieel’ issue meer. Het is louter een vaststelling dat het zionisme heel wat gemeen heeft met andere Europese antisemitische ideologieën, waaronder het nazisme. Zowel binnen het nazisme als het zionisme gelooft men dat de joden niet thuis horen in Europa.

Als het nazisme geloofde dat er voor de joden geen plek in Europa was, dan gelooft het zionisme dat de joden nergens ter wereld thuishoren, behalve in Palestina. De eerste zionistische ideoloog wond er in ieder geval geen doekjes om. In zijn gepubliceerde dagboek schreef Theodore Herzl dat “de antisemieten onze meest betrouwbare vrienden zullen zijn, en de antisemitische landen onze bondgenoten.”

Voorts geloofde hij terecht dat de regeringen van antisemitische landen de zionisten zouden helpen om hun eigen land te creëren, om zo af te zijn van de joden. Na Herzls dood boekte de zionistische beweging haar eerste grote diplomatieke overwinning. In 1917 vaardigde de premier van Groot-Brittannië de befaamde ‘Balfour-verklaring’ uit. Daarin beloofde de minister van Buitenlandse Zaken Balfour dat de Britse regering alles in het werk zou stellen om een Joods nationaal tehuis in Palestina te creëren. Minder bekend is dat diezelfde Balfour in 1905 fel campagne voerde tegen de komst van joden die de pogroms in Rusland ontvluchtten. Een van de drijfveren van Balfour om het zionisme te steunen was het besef dat er zo minder joden in Groot-Brittannië zouden zijn. Maar de zionisten vonden het niet erg om met zo iemand geassocieerd te worden.

Zionistische steun aan het nazisme
Toen de nazi’s aan de macht kwamen waren de zionistische joden in Duitsland de enige groep joden die bereid was om samen te werken met het nazisme, omdat ze daarin een grote opportuniteit zagen voor het koloniaal project Israël. Alle andere Joods-Duitse organisaties weigerden principieel om samen te werken met de nazi’s.

In 1933 ondertekenden de ‘Zionistische Vereinigung für Deutschland’ een akkoord met de nazi’s, het ‘Ha’avara-Abkommen-akkoord’: dat over geldelijke compensaties ging. Maar de samenwerking ging veel verder. In 1935 waren de Joods-Duitse zionisten de enige van alle Joods-Duitse groeperingen die de ronduit verwerpelijke Neurenberg Rassenwetten steunden. De zionisten werden bedankt voor deze steun, want na Kristallnacht in 1938 lieten de nazi’s een joodse krant drukken, de Rundschau, het mondstuk van de zionistische beweging in Duitsland.

Tussendoor bezochten prominente nazi’s hun antisemitische zionistische evenknieën in Palestina. Zo werd Adolf Eichmann in Palestina rondgeleid door enkele prominente zionisten. Eichmann (de planner van de Holocaust) en de zionisten probeerden een deal te sluiten, maar de Britten staken daar een stokje voor.

Ondanks de verschrikkelijke omstandigheden waarin de Duitse joden moesten leven werd ongeveer twee derde van de migratieaanvragen van Duitse joden geweigerd door de zionistische beweging in Palestina. Zij verkozen om joden uit Groot-Brittannië en de VS toe te laten voor immigratie, hoewel die geen direct gevaar liepen.

Dat David Ben Gurion, de oprichter en eerste president van Israël weinig medeleven had met de slachtoffers van de Holocaust is geen geheim. Hij verklaarde: “Als ik wist dat het mogelijk was om alle Duitse kinderen (waarmee hij de Duitse joden bedoelde) in veiligheid te brengen door hen te transporteren naar Engeland, of enkel de helft ervan te redden door hen te over te brengen naar het Land Israël, dan zou ik voor de tweede optie kiezen.”

Met het verdwijnen van het openlijk antisemitisme in Europa -althans op beleidsniveau- kwam het zionisme in een crisis terecht. De zionistische beweging had het antisemitisme nodig om joden te doen migreren naar Palestina. In de Arabisch-Islamitische wereld woonden grote groepen joden die in tegenstelling tot de Europese joden niet in contact kwamen met het Europese antisemitisme. Er was geen sprake van jodenvervolging of een structureel antisemitisch beleid in de Arabisch-Islamitische landen. Arabische joden hadden dus geen boodschap aan het zionisme.

Een bolwerk van beschaving tegen Barbarij
Om het zionistisch project te doen slagen beseften de zionistische leiders dat ze veel meer joden dienden aan te trekken. De meeste Europese joden kozen ervoor om na 1945 te migreren naar onder meer Canada, de VS en enkele Latijns-Amerikaanse landen. Tot groot ongenoegen van de zionisten lieten ze Israël links liggen. De Arabische joden waren tot dan toe geen prioriteit voor de zionisten die vrijwel allemaal van blank en Europese komaf waren. Zoals de tijdsgeest voorschreef hielden ook zij er nogal racistische ideeën over na met betrekking tot alles wat niet blank en Europees was. De eerste ideoloog van het zionisme zei namelijk: “We zullen er voor Europa een bruggenhoofd naar Azië vormen, een bolwerk van de Beschaving tegen de Barbarij.” En ook de Arabische joden waren deel van die ‘Barbarij’.

Om die Arabische joden warm te krijgen voor migratie moest het antisemitisme in de overwegend islamitische landen gepromoot worden. Om dit te bereiken initieerde de Mossad een campagne van terreur in onder meer Egypte en Irak. In Irak werden er bijvoorbeeld bommen tot ontploffing gebracht in synagogen om het onveiligheidsgevoel bij de Iraakse joden te vergroten. En in Egypte werden in openbare plekken bommen tot ontploffing gebracht. In beide landen werden de zionistische spionnen opgepakt. Dat debacle leidde onder meer in 1954 tot het gedwongen ontslag van de toenmalige Israëlische minister van Defensie, Pinhas Lavon.

Marokkaanse joden
In Marokko, waar er een grote groep joden woonde, hanteerde de Mossad een andere techniek. David Littman deed zich voor als een Britse (christelijke) geestelijke en vestigde zich in Casablanca. In een operatie die ‘Operatie Mural’ werd genoemd werden honderden Joods-Marokkaanse kinderen naar Israël verscheept. Ze gingen zogezegd op zomerkamp naar Zwitserland. Maar ‘Operatie Mural’ gebeurde niet zonder medeweten van de Marokkaanse monarchie. Hassan II, kroonprins en later koning van Marokko toen de massale exodus van joden plaatsvond, profiteerde persoonlijk van de verscheping van de joden. Hij strijkte telkens betalingen op van een half miljoen dollar per 50.000 joden die het land verlieten en zich in Israël vestigden.

Hassan II was ook de eerste Arabische leider die werd geëerd door Israël in de vorm van een postzegel die na zijn dood in 1999 verscheen. Heel wat principiële antizionistische Marokkaanse joden moesten het echter ontgelden. Zij werden vaak gevangengenomen en gefolterd als ze kritiek uitten op de pro-zionistische politiek van Hassan II. Anderen ontvluchtten het land en leefden als ballingen in Europa.

De zionistische propagandeclaim dat er ook joden zijn die het ‘Arabische antisemitische geweld’ zijn ontvlucht, komt nu wel in een heel ander daglicht te staan, nu het duidelijk is dat Israël er alles aan heeft gedaan om die exodus op gang te doen brengen.

De weinige vrienden van Israël in de Arabische wereld toonden trouwens helemaal geen afkeuring tegenover Hitler. Anwar Sadat, voormalige president van Egypte en verafschuwd door de meeste Arabieren, was een antisemitische Hitlerfanaat. Hij werd door de Israëli echter met open armen ontvangen toen hij een vredesakkoord met hen ondertekende.

Toen Israël Libanon binnenviel en bezette in 1976 had het daar maar één trouwe bondgenoot, de falangisten. De oprichter ervan, Pierre Gemayel, stak zijn sympathie voor Hitler en het nazisme nooit onder stoelen of banken. Hij modelleerde de falangisten naar de fascistische jeugdbewegingen in Europa, waar hij gefascineerd raakte door nazi-Duitsland toen hij deelnam aan de Olympische Spelen van Berlijn in 1936. De falangisten bleven doorheen de 15 jaar lang durende burgeroorlog trouwe bondgenoten van de zionistische staat, en zij waren onder meer de uitvoerders van de massaslachting van Sabra en Chatilla in 1982. Ook in de Arabische wereld gold dus dat antisemieten en Israël het goed met elkaar konden vinden.

Extreemrechts
Israël heeft het antisemitisme dus nodig om zo zijn eigen voortbestaan te garanderen. Hoe meer antisemitisme er op aarde is, hoe meer joden er migreren naar Israël om zo het voortbestaan van Israël als militaire kolonie op Arabisch grondgebied te garanderen.

In 2000 ontving toenmalig premier Ehud Barak de miljoenste Russische jood. Dat was een enorme versterking voor de staat Israël. De staat verblankte – de nieuwe joden die kwamen waren allemaal blank-, waardoor het ‘beschaafde Europese’ Israël veel beter te onderscheiden zou zijn van de omringende Arabische ‘Barbarij’. Dat veel van die Russische joden (in sommige gevallen ex-joden) er extreemrechtse, en soms ronduit nazistische sympathieën op nahielden deerde niet.

Ook in Europa heeft Israël een zeer goede band met extreemrechts en de ideologische kinderen van de collaboratie met het nazisme. Als Europese politici, opiniemakers en burgers werkelijk bekommerd zijn om het lot van de joden, als historisch schuldbesef voor de Europese genocide werkelijk de belangrijkste drijfveer is voor het steunen van Israël, dan zouden de Europese politici schuld moeten bekennen. Ze zouden het laatste systematische antisemitische land op aarde moeten boycotten, en dat is de zionistische staat Israël.

Yassine Channouf studeerde Arabistiek en Islamkunde aan de KUL en behaalde een master in Modern Middle Eastern studie aan de Universiteit van Leiden.

Dit artikel is eerder verschenen op Knack.be. Op maandag 28 juli werd het echter, ondanks het volgens de schrijver op dat moment het best gelezen artikel was op Knack.be en zónder opgave van een reden, weer verwijderd.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Redactie

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie