Voorpagina Algemeen, Politiek

De leugenaars: taqiyya vs de islamofoben

, 1 november 2010, 80 reacties

Een van de nare bijwerkingen van de suggestie van een verborgen agenda bij bepaalde moslimgroeperingen in Nederland, is dat het niet meer uitmaakt wat deze moslims voor gedrag tonen of aan daden laten zien. Uiteindelijk is de suggestie dat ze niet te vertrouwen zijn. Dit irriteerde me al rond de publicatie van het AIVD-prutswerkje “Van dawa tot jihad” uit 2004. Ik ergerde me er nog meer aan rond een oud interview van Wilders in Elsevier over de twee fundamentele redenen dat hij een probleem had met de Islam: de vermeende evangelisatiedrift van moslims (ironie aan: doen Christenen namelijk niet aan. Ironie uit.) en hun ’taqiyya’.

In de afgelopen week gebeurde datgene waar ik al enige tijd op zit te wachten: Wilders bracht het concept van ’taqiyya’ te berde in de Tweede Kamer en dit werd via OpperPröpagandist Martin Bosma bij Pauw en Witteman nog eens zoetjes overgedaan. Nu is er iets vreemds aan de hand met het concept van ’taqiyya’. Laten we er eens goed naar kijken.

In de Islamitische wereld schijnt het volgens Wilders en Bosma een primair principe te zijn, namelijk taqiyya: het komt neer op liegen en bedriegen omdat de Koran zegt dat het mag. Toen ik er voor de eerste keer van hoorde, was ik boos. Ben ik er tussen genomen door mijn broeders en zusters? Niemand heeft mij ooit verteld dat liegen en bedriegen onderdeel van mijn moslimschap zou zijn. Hopsakidee, de boeken ingedoken, maar helaas: van Van Bommel tot Qaradawi, van Albaanie tot Al-Munajid, van Qutb (ja, die lees ik ook, so sue me) tot Ibn Taymiyya, van Nahas tot Ramadan, van uitgeverij Noer via Dar-us-Salaam tot Amal Press. Ongetwijfeld mis ik allerlei mooie dingen maar ’taqiyya’ in ieder geval niet: geen van de basisboeken schrijft erover. Dit hoeft natuurlijk niet te betekenen dat het niet bestaat, maar tot de kern van de Islam behoort het niet.

Vervolgens ben ik naar wat vrienden gestapt. Een ouwe vriend van me zit al enige tijd in een traject voor geestelijk verzorger. Hij heeft een prettig-orthodoxe achtergronden en ditto insteek in het leven. “Aggie, wzzzup met die taqiyya”, vraag ik hem. Hij verschoot zowat van kleur: dat is van de Raafidah (soort theologisch scheldwoord voor bepaalde shia – zo’n 20% van de moslims wereldwijd, vooral levend in Iran, Irak, de Levant en als minderheid in o.a. Pakistan en Afghanistan.) Verder durfde ik niet te vragen. Als ik het vroeg aan Mo of Faat van de straat kreeg ik meestal een wat vragend gezicht – taqiyya onbekend. Of ik soms met een schijfje citroen en wat zout had geprobeerd?

Waar ik ’taqiyya’ inmiddels wel ben tegengekomen, is op sites van Islamofoben: Robert Spencers Jihadwatch, Answering Islam, Dutch Faith Freedom en nog meer van die rommel. Sommige brengen heel netjes ’taqiyya’ tot uitdrukking middels grondig onderzoek: wat citaten uit de Koran, wat ahadith uit Bukhari en Muslim, wat restantjes van geleerden uit vroegere tijden, wat verraad uit de geschiedenis her en der. Potverdriedubbeltjes, het lijkt me behoorlijk overtuigend. Tot je dus die korancitaten gaat uitpluizen, de ahadith van B&M in hun context plaatst en de geschiedenis van ’taqiyya’gaat uitpluizen.

In de Koran komt er een korte verwijzing naar ‘bedrog’ voor op een aantal plekken. De Islamofobische peepz weten er wel raad mee; horen de klok maar vinden de klepel niet. Ustadha Aishah Bewley legt hier uit wat als ’taqiyya’ wordt gezien.

Uit de volgende verzen blijkt dat bedrog soms is toegestaan:

QS 16:106 Wie aan Allah ongelovig is na geloofd te hebben, behalve wie gedwongen is terwijl zijn hart in het geloof tot rust gekomen was, maar (voor) wie die zijn hart voor het ongeloof openstelde: voor hem is er de toorn van Allah en voor hem is er een geweldige bestraffing.

QS 3:28 Laten de gelovigen niet de ongelovigen in plaats van de gelovigen als beschermers nemen, en degene die dat doet heeft niets meer met Allah te maken, behalve wanneer jullie hen (de ongelovigen) angstig vrezen. En Allah waarschuwt jullie (voor) Zijn (bestraffing). En tot Allah is de terugkeer.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van