Vrede in het klein

Ik denk vaak aan de dierbaren die ik samen met andere dierbaren de laatste eer heb bewezen. De klap na een plotseling overlijden, een gevoel van onrecht, de eeuwige waarom-vraag, de sfeer van algeheel verdriet… Het tekent een mens voor het leven.

Het maakt je zuiniger op de mensen die nog hier zijn, het kweekt een op sommige momenten zéér hevig besef van onze tijdelijkheid hier en het maakt, in mijn geval, zelfs dat ik mij minder makkelijk hecht aan nieuwe mensen. Zo van: “Uiteindelijk vertrekken ze toch allemaal weer…” De dood van zeer dichtbij ervaren, brengt nog iets met zich mee: een grotere empathie met andermans verliezen.

En daarom voel ik deze dagen eigenlijk alleen maar pijn, als ik tot veel te laat televisie kijk of me op internet laaf aan het laatste nieuws. Als ik mij het onvoorstelbare alleen al voorstelbaar probeer te maken. Pijn.

Pijn als ik me het verlies inbeeld van vaders en moeders die hun kinderen moeten begraven. De angst en het verdriet van kinderen die hun ouders verliezen. Het gemak waarmee bloeddorstige wezens voor een ander menen te kunnen beslissen over leven en dood. Wezens, zijn het. Geen mensen en geen dieren. Want zelfs dieren doen dit elkaar niet aan.

Tegelijkertijd voel ik machteloosheid. Ook ik ben niet meer dan een sterveling. Iemand die via pennen, papiertjes, toetsenborden en microfoons probeer om mensen te entertainen. Met vaak een lach, soms een traan maar altijd vanuit positiviteit. En die positiviteit dreigt te verdwijnen.

Verdriet en angst lijken namelijk een kleur te moeten hebben, om al dan niet erg gevonden te worden. Of het nou een etnische, culturele, religieuze of politieke kleur is; dat geeft niet zo erg. Het ene leed lijkt het andere niet en ook dat doet pijn. Het gemak waarmee men in nieuwsprogramma’s en op internetfora over aantallen doden praat, het misselijkmakende begrip onder onthoofdingsvideo’s, het verdedigen van de verpulvering van een onschuldig volk door één van de best ontwikkelde legers ter wereld… Het voert te ver om alle gruwelijkheden te benoemen. Dichtbij, ver weg… Vriend of vijand…

De krijsende moeders, de huilende kinderen, de dode vaders… Gezinnen uit elkaar gerukt en generaties gedwongen tot een leven met immense en onherstelbare trauma’s… Peuters, kleuters en tieners, bestolen van hun eerlijke kansen op een gelukkige toekomst. We praten niet over nummers, we praten over afgeslachte kansen. Talenten. Karakters. Personen. Geliefden. Dierbaren. Mensen. Pijn.

Ik zeg jullie, mijn vingers vertalen slechts de hartenkreten waar mijn hoofd woorden voor vindt. Mijn ogen vertalen zonder ruis wat er in mijn hart zit en dat kan op sommige momenten niet naar buiten via inkt. Enkel via tranen. En ik laat ze, soms.

Ik laat ze om de gruwelijke dood van onschuldige medemensen. Mensen zoals jij en ik. Van deze aardbodem gerukt met hetzelfde gemak als waarmee wij een pak melk en een halfje wit kopen. Besproken als nummer en benoemd tot ‘collateral damage’ in gesprekken tussen experts die over dit soort conflicten spreken alsof het gaat over een tegenvallende voetbalwedstrijd. Gebruikt in het wedijveren om wie het ergste leed begaat of ondergaat. Het nieuws volgen is zwaar, voor een naïeve en overgevoelige hippie als ik.

Ik vraag jou, voordat je besluit om dit bericht te liken of weg te klikken alsof je het nooit gelezen hebt, voordat je denkt aan of droomt van of praat over vrede in het groot: werk aan vrede in het klein. Wees zuinig op je omgeving, omgeef je met liefde, geef de liefde niet op. Nooit. Wees hoe jij zou willen dat een ander zou zijn, alleen al omdat dat de grootst mogelijke blijk van eigenwaarde is.

Hoe vaak je met zo’n instelling ook uitgelachen, bedrogen, teleurgesteld of genaaid wordt. Soms heb je het gevoel dat je van anderen kunt barsten maar ze breken je nooit, zolang je jouw menselijkheid bewaart. Juist in tijden van onmenselijkheid.

Doe goed, zet door. Op jouw manier.

Bron afbeelding: Flickr.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Derek Otte

Derek is huisdichter bij radiozender FunX, organisator en host van het literaire podium Paginagroots (alsmede van een aantal andere projecten) en een graag geziene gast op de meest uiteenlopende evenementen in Nederland en Vlaanderen. Met spoken word en proza-voordrachten of als host.

Lees andere stukken van Derek