De eerste keer dat ik hem probeerde te vertellen dat ik depressief ben, ging niet zo goed. In het diepst van de zwarte nacht, toen ik mijn zelfmedelijden niet meer aankon, stuurde ik hem een sms’je. Ik vertelde hem over mijn verdriet en over mijn tranen. Hij begreep het niet, maar bood aan om de volgende dag op de VU wat te drinken. Ik ging gretig akkoord, hij zou na zijn college wel op me blijven wachten en dan kon ik mijn probleem wel even uitleggen aan hem.
Zo gezegd, zo gedaan. Helaas voor mij was hij de volgende ochtend al de aard van onze afspraak vergeten en kon ik het niet opbrengen om mijn masker af te zetten voor hem. Dus ik lachte om zijn grappen over onze vrienden en knikte om zijn opmerkingen over de studie en begon er niet meer over.
Bij niemand meer.
En waarom zou ik? De afgelopen 15 jaar waarbij ik niemand heb verteld over mijn problemen ging het prima. De donkere wolk die me al sinds mijn jeugd achtervolgt verdween soms zomaar en soms was ik zelfs gelukkig. En soms kwam die zwarte wolk dubbel zo zwart terug. Waarom zou ik mezelf kwetsbaar opstellen als mensen mijn problemen toch niet serieus namen? We zijn immers allemaal toch wel eens verdrietig of in de war, maar we geloven heilig in zonneschijn na regen. Bij mij is het echter regen na zonneschijn. En dan onweer na die regen. En daarna afwachten.
Een logische verklaring voor mijn verdriet heb ik nooit kunnen bedenken. Ik ben 23, ik studeer aan een universiteit, heb een leuke bijbaan, superleuke vrienden en een lieve familie en niemand van ze weet dat ik een bipolaire stoornis heb en depressief ben. En dat is een keuze die ik niet zelf heb gemaakt, maar die mij is opgelegd. Het gewicht van mijn geestesziekte drukt al zwaar genoeg op me, zonder dat ik me nog wil schamen om mijn zwakte door onwetende reacties van anderen.
Onwetend, want we weten er eigenlijk ook niks over.
Enerzijds heerst het beeld dat in de westerse wereld te makkelijk gediagnosticeerd wordt wat betreft de geestesziekten. Iedereen schijnt ADD te hebben, medicijnen worden al voorgeschreven eer de eerste sessie voorbij is en een dipje van een korte periode wordt al snel gelabeld als een zware depressie. Je wordt gezien als een aansteller als je je te gevoelig opstelt en ik kan me niet eens voorstellen dat mijn manager me serieus zou nemen als ik me ziek zou melden vanwege een hypermanie, terwijl mijn collega met een verkoudheid een week weg kan blijven.
Anderzijds wordt in mijn cultuur nooit gerept over slechte tijden, tenzij het over de buurvrouw of een verre neef in een godvergeten dorp gaat. Onze eigen mentale problemen laten we bewust achterwege. Niet wetende dat deze aandoeningen ook genetisch bepaald zijn en waar we zelf niks aan kunnen doen. We vergeten dat de eerste stap naar een oplossing van deze problemen opgelost kan worden door eerlijkheid, openheid en acceptatie. Dat het niet erg is om hulp te vragen. Het is oké om voor meer dan een griepje naar de huisarts te gaan.
Het verbergen van de mentale pijn eist zijn lichamelijke tol en de eerste scheurtjes ontstaan al in mijn dagelijkse masker. Ik hoop op een snellere oplossing voor de generaties na mezelf. In de tussentijd blijf ik ronddwalen tussen mijn tranen, zelfmoordgedachtes en schaamte omdat ik op papier een perfect leven heb en enorm ondankbaar ben tegenover mijn Heer.
Hem een tweede keer vertellen dat ik depressief ben, heb ik vooralsnog niet gedurfd.
Dit stuk is ingezonden door Saila uit Amsterdam
Foto: Helga Weber
Redactie
Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!Lees andere stukken van de WBH Redactie
15 Reacties op "Al 15 jaar depressief en niemand die het weet"
Allah is de beste Helper. Moge Hij het voor je vergemakkelijken en je rust schenken.
Dank je voor het delen! Ik hoop dat het je helpt om het eens zo uitgesproken te hebben.
Suhaib Webb zei laatst iets belangrijks over hoe moskeeën goede contacten zouden moeten onderhouden met geestelijke zorginstellingen. Te vaak komen mensen met geestelijke klachten bij de moskee, waar dan (goedbedoeld) religieus advies gegeven wordt (‘werk aan je imaan’, ‘maak meer du’aa’, ‘het is een straf voor je zondes’) terwijl mensen gewoon serieuze professionele hulp nodig hebben. Religieuze leiders zijn hier simpelweg niet voor opgeleid, en zouden indien nodig moeten (kunnen) doorverwijzen.
https://www.facebook.com/suhaib.webb/posts/10152594082248080
Moge Allaah subhanahu wata’ala jou genezen!! De beste medicijn is toevlucht zoeken bij Allaah subhanahu wata’ala en de Qoraan Karim! Ik heb hetzelfde(niet zo erg als jij), bij mij komt het omdat mijn band met Allaah subhanahu wata’ala verslechterd is… Versterk je band met Allaah, versterk je Imaan! Moge Allaah subhanahu wata’ala ons vergeven en ons leiden naar Hem de Almachtige!!
Amien!
Inderdaad abu ilias professionele hulp, maar uit je tekst kan ik opmaken dat het niet aan geloof ligt.. Is dit geen test? Zou Allaah zijn aanbidders in de steek laten.. Zou iemand dan, wiens band sterk is met Allaah lijden aan depressie? Allaahu a3lam maar ik denk het niet…
Beste Anuu,
Natuurlijk is toevlucht bij Allah het beste medicijn, maar het is denk ik potentieel gevaarlijk om te claimen dat dat volstaat.
Ik denk dat men wel het onderscheid helder moet houden tussen gewoon zwaarmoedigheid/melancholie voortkomend uit tegenslagen in het leven die iedereen ervaart, en echt serieuze depressie aan de andere kant, iets wat psychiatrisch (en dus deels biologisch) is, of voortkomt uit grote traumatische ervaringen. Dan kunnen pillen en goede therapie van een professional levensreddend zijn en vind ik het haast Yomanda-achtig om alleen maar wat religieus zalf te bieden. Om nog maar te zwijgen over suicidaal-psychiatrische patienten waarbij men denkt dat jinn-uitdrijving volstaat.
Natuurlijk is het een beproeving van God, maar ook met een beproeving kun je gewoon naar de dokter. Dat doen we bij een beproeving als kanker immers ook.
En God weet het het beste.
Ik zou graag in contact met je willen komen, als je dat ook goed vindt..
Groet
Lieve broeder,
Ik ben het met je eens, zie eerste reactie, professionele hulp is erg belangrijk. Wij moeten natuurlijk ook sabaab doen om te genezen, wa Alhamdoulillaah. En nog ter informatie binnen in de islam heb je ook gewoon medicijnen en middelen voor depressie. Maar als ik verkeerd was overgekomen bied ik m’n excuus aan.
Wa salaam broeder
Lieverd, ik ben niet zo jong als jij. Maar ik herken je gevoel. Ik herken ook het ontkennen in je omgeving. Zoek hulp. En ik wens je heel veel sterkte. Zoek hulp en kom er bovenop. En blijf zoeken..overal…. Dan zal je een uitweg vinden. Xx edith
Je staat er niet alleen over. Zoek professione hulp voor het te laat is!
As salaam alaikum Saila,
Ik zou graag contact met je willen opnemen.
Als je het goed vindt kan je de redactie om mijn gegevens vragen.
Salaam,
Naila
Meissie, snel naar de dokter voor doorverwijzing naar een psycholoog en voor antidepressiva!
http://www.vmdb.nl/vmdb/ kan helpen.
Salamu alaykum beste Saila, mijn dringende advies aan jou is om zo snel mogelijk naar je huisarts te gaan en te vragen om een doorverwijzing naar een psycholoog.
Die kan je behandelen, eventueel samen met een psychiater voor de medicijnen. Depressie is een zeer ernstige ziekte die men serieus moet nemen.
Het komt veel voor onder alle mensen; je bent zeker niet de enige die hiermee worstelt, het is niet jouw schuld en het heeft ook niets te maken met (gebrek aan) iman.
Mensen die dit beweren, hebben geen verstand van geestesziekten en weten niet waar ze over praten.
Beweren dat iemand die depressief heeft, te weinig iman is, is onjuist en schadelijk, omdat men dan het slachtoffer de schuld geeft. Als iemand aan kanker lijdt, gaat men toch ook niet zeggen dat dat komt omdat de persoon in kwestie gebrek aan iman heeft?!
Geloven is goed, en veel bidden en geestelijke verzorging IN COMBINATIE MET professionele hulp, kan helpen. Maar zorg er eerst voor dat je zsm onder behandeling komt bij een professional.
Hoogstwaarschijnlijk heb je het gevoel dat alles uitzichtloos is, dat je depressie nooit zal eindigen, maar dit is niet waar: Zelfs mensen met de ernstigste depressies kunnen genezen, vergeet dat niet! Er is altijd hoop, ook voor jou.
Verder sluit ik me volledig bij vooral Abu Illias, maar ook Amina en Daphne aan.
Allah yisahhilik w yishafik, amin. (Moge God het makkelijker voor je maken en je genezen, amen)
Dapper van je Saila, om te durven delen en te erkennen waar je allemaal mee rondloopt. Ik zou hier een lang(er) verhaal kunnen tikken met allerlei tips voor je, maar ik vraag me af of dat je vooruit zal helpen. Belangrijker is om te leren omgaan met jouw eigen beleving van je situatie. Of je erover wil praten met je naasten, is jouw keuze. Als dat je niet helpt, is het ook oke dat je er niet over praat. Als je maar jouw weg vindt in het omgaan met jouw situatie. Maar als je op je 23e al scheuren in je masker voelt, kan het zijn dat je schouders nog te klein zijn voor al die zware lasten. Zoek naar jouw manieren om soms je bagage veilig naast je neer te kunnen leggen, of juist om je schouders te kunnen versterken. Geloof is inderdaad soms een fijne toevlucht, maar zoals mijn voorgangers al aangaven, is er een deel wat in jouw handen ligt. Wat om actie vraagt.
De beste manier om onze schaamtecultuur aan te vechten, is het onderwerp bespreekbaar te maken. Dat hoeft niet met een zielig verhaaltje over hoe zwaar je het hebt. Zie juist je kracht in. Hoe ver je het ondanks alles hebt geschopt. Hoe ‘normaal’ je eigenlijk bent voor de mensen in je omgeving. Hoe normaal het is om niet ‘normaal’ te zijn. Diagnose of niet, hokje of niet, feit blijft jouw ervaring en jouw beleving. Doe er wat mee!
Beste Saila,
Ik weet niet of je mijn commentaar ooit lezen zal, maar hetgeen je schrijft komt me bekend voor. Niet omdat ik hetzelf heb meegemaakt of meemaak. Ik kan me voorstellen hoe het voelt om een “donkere wolk” te hebben die boven jou hangt, de meesten kunnen dit wel. Het belangrijkste wat mijn ervaring en de jouwe onderscheidt is dat jij dit continu ervaart, en daarover kan ik niet meepraten. Ik kan me alleen voorstellen dat het ontzettend moeilijk voor je moet zijn, maar wat het is het een moedig stuk wat je hebt geschreven, heel open en oprecht.
Er hangt al gauw een “stigma” rondom een depressie, en niet alleen binnen de maatschappij maar ook binnen GGZ-instellingen. Eenmaal erin is het moeilijk om niet meer uit “patiënt” te worden aangekaart. Depressie, hypermanie…allemaal beschrijvingen die wij als psychologen hanteren om hopelijk een goed beeld te krijgen van de situatie waarin jij leeft. Het is een lastige, maar geen onmogelijke, taak om de depressie te “verdrijven” en indien jij behandeling krijgt of wenst hoop ik dat deze zo gepast als mogelijk bij jou wordt toegepast. Indien jij dat zou willen mag je hier best contact over opnemen met mij.
Zo benieuwd als dat ik ben naar de oorsprong en vervolg van jouw verhaal wil ik het hierbij laten en jouw oprecht succes en sterkte wensen met jouw leven. Ik hoop dat je die hoop, die zonneschijn of “silver lining” ooit tegemoet mag komen.
Liefs,
Sabrina