Lief dagboek, vanuit Irak

13 augustus 2014        
Suleymaniyah, Irak

“Ik heb een plekje bij de berg gevonden. Ik kan er even alleen zijn. Even aan de voortdurende angst ontsnappen. Maar ook al probeer ik de angst te vergeten, het zit in me. Ik voel me voor een seconde veilig. Maar ik weet dat dat een leugen is, we zijn nergens veilig.

Het nieuws staat dag en nacht aan, we bellen met vrienden en familie in andere gebieden, in andere landen. We moeten op de hoogte zijn, want zodra er iets gebeurd is het of vluchten of conformeren aan ISIS. De auto staat buiten klaar met eten en basisbehoeften, in mijn nachtkastje ligt een niqaab. Het ligt eraan hoe hard we kunnen rennen.

Onze familie praat altijd over wat een sterk volk we zijn. Wij zijn Koerden. Wij zijn vechters. We hebben Saddam overleefd. Maar 11 jaar later hebben we weer een andere onderdrukker: ISIS. Langzamerhand komen ze steeds verder naar het noorden. Ik sprak mijn buurman gister, hij vertelde me dat hij de islamitische staat steunde, het goed vond wat ze deden.

Waar we eerst 1 volk waren, kunnen we nu onze buurman niet meer vertrouwen? Wie is voor ISIS? Wie tegen? Wie verraadt ons? Wie vermoordt ons?

Ik wil weg, graag. Maar dat gaat niet. Alle vluchten zijn volgeboekt tot oktober. We willen onze familie niet achter laten. Ik zit vast. In angst. Soms word ik ’s nachts wakker van geluiden, bang dat het ISIS is die binnen valt.

We zijn omringd door soldaten van de Peshmerga. We vertrouwen ze, ze zijn loyaal, we staan achter ze. Maar ISIS wordt steeds sterker, we zijn bang dat de Peshmerga uitgeput raakt, hen niet aan kan. We zijn bang dat de UN ons niet wil helpen. We zijn bang dat de wereld zijn ogen sluit voor wat ISIS doet. We zijn bang dat we er alleen voor staan.

We zijn bang dat we geen tijd hebben om te vluchten. Niet wetend wat ISIS dan met ons zal doen. Ook al onze mannen afslachten? Mijn nichtje uithuwelijken aan een van onze onderdrukkers? Dingen met mij doen die te vulgair zijn om te vertellen..?

Ja we zijn bang. Maar deze angst kan waarheid worden. Daarom moet er actie ondernomen worden. Wij kunnen het niet alleen. We hebben steun nodig. Dit is onmenselijk. Ik zit in tranen, ik smeek je, alsjeblieft, help ons. Laat het niet toe dat we uitgemoord, onderdrukt en vernederd worden.”

– Nergiz

Misschien is wat er nu in Irak gebeurt voor jou een “ver van je bed”-show. Maar stel je voor dat dit bovenstaande stuk een bladzijde uit het dagboek van je beste vriendin is. Dan komt het opeens dichtbij. Zoals voor mij. Nergiz is mijn beste vriendin, die haar familiebezoek in Irak zag veranderen in een nachtmerrie. En ik kan niet veel doen, ik kan de wereld niet in m’n eentje wakker schudden, ik kan geen enkel land dwingen actie te ondernemen, ik kan ISIS niet stoppen. Maar ik kan dit verhaal openbaar te maken en proberen iemand, als is het een enkele ziel, zijn ogen laten open doen.

Foto: https://www.flickr.com/photos/audringje/6032654897/

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Dat Bekeerde Meisje

Eva is 17, geboren in Amsterdam maar getogen Hagenees. Ze is in het laatste jaar van het VWO en wil motivational speaker worden. Ze is aangenomen voor een journalistieke opleiding in De Verenigde Staten. Haar hobby's zijn nadenken, eten en slapen.

Lees andere stukken van Eva