Op het moment dat de uitgeprocedeerde vluchtelingen in Amsterdam, waar Natasha Elfrink eerder over schreef, wéér op straat zijn gezet, wordt het nieuws vooral gedomineerd door de afschuwelijke berichten uit Gaza, Syrië en Irak. Het is vreselijk wat er in die regio gebeurt, en moslims proberen op allerlei wijze steun te betuigen aan de mensen in Gaza. Zij spreken hun afschuw uit over de gruweldaden van Israël en ISIS. Er wordt druk getwitterd, er worden demonstraties georganiseerd, awareness films gemaakt, boycots ingezet, e-mails gezonden naar parlementsleden, aangiftes gedaan tegen de Nederlandse IDF terroristen, artikelen ingezonden, enzovoorts.
De aandacht van moslims voor deze kwesties is enorm. Alleen al een blik op WBH leert duidelijk waar de prioriteiten van veel moslims liggen. Mijn vraag is: zijn deze prioriteiten terecht? Mijns inziens namelijk niet. Ik heb de indruk dat deze kwesties onze aandacht afleiden van de problemen die dicht bij ons spelen. Want hoe kunnen we verantwoorden dat we ons nauwelijks bekommeren om de mensen bij ons om de hoek die, letterlijk en figuurlijk, in de kou staan, maar wel om mensen die duizenden kilometers verderop wonen? Waarom krijgen de Amsterdamse vluchtelingen, die vandaag voor de zoveelste keer in de stromende regen op straat zijn gezet, beduidend minder aandacht van ons dan de mensen in het Midden-Oosten? Vinden wij het niet verschrikkelijk genoeg dat 120 mensen, in twee maanden tijd halsoverkop drie keer moeten verhuizen? (Iedereen die weleens is verhuisd, weet hoe verschrikkelijk verhuizen kan zijn!) Vinden wij het niet verschrikkelijk genoeg dat zij continu in onzekerheid moeten leven en niet weten wat morgen zal brengen? Of vinden wij het niet verschrikkelijk genoeg dat zij voor eten en drinken volledig afhankelijk zijn buitenstaanders?
Laat ik duidelijk zijn: het is niet mijn bedoeling om medelijden te wekken voor de Amsterdamse vluchtelingen, want ik heb de afgelopen tijd mogen ervaren dat zij alles behalve medelijden nodig hebben. Ondanks hun onzekere bestaan, blijven ze moed houden. Ze bewapenen zichzelf vooral met hoop en veel humor. Hun levenskracht is te benijden, maar de vluchtelingen hebben wel onze aandacht nodig om die levensmoed er in te houden. Zij verdienen meer aandacht dan ze nu krijgen.
We kunnen het allebei doen: én aandacht hebben voor het leed dichtbij én voor het leed ver weg. Maar begin alsjeblieft met de problemen dichtbij huis. Niet voor niets zeggen we: een betere wereld begint bij jezelf. Een betere wereld begint hier bij ons en niet alleen 3000 km verderop.
Ik wil iedereen oproepen na te gaan wat hij of zij voor deze groep vluchtelingen kan betekenen. Kijk in je netwerk. Ken je bijvoorbeeld goede juristen, behulpzame politici of ruimhartige vastgoedbeheerders? Ken je mensen die structureel eten en te drinken kunnen aanbieden? Heb je andere ideeën voor acties? Deel ze hier of neem via de facebookpagina WijZijnHier contact op met de vluchtelingen. Je kunt de groep ook volgen op twitter: @wijzijnhierNL. Ze hebben elke steun hard nodig! En als je feitelijk weinig kunt betekenen, schenk ze dan in elk geval je dua’s.
2 Reacties op "Dichtbij- mijn-bed-show: de vluchtelingen in Amsterdam"
En nu?
Even een correctie van mijn kant: een deel van de groep is uitgeprocedeerd het andere deel zit nog in de procedure… Niet iedereen in deze groep is dus uitgeprocedeerd.