Aiman woont in de beroemde en beruchte Shuhada-straat in Hebron; een Palestijnse stad op de Westelijke Jordaanoever met zo’n 165.000 Palestijnse inwoners, en in het centrum ongeveer 800 Joodse kolonisten. Zijn huis ligt net voorbij een checkpoint, vlakbij de Joodse huizen. Achter zijn huis loopt een betonnen muur, bedoeld om over Shuhada-straat lopende kolonisten te beschermen tegen Palestijnse snipers uit een ver verleden. Erbovenop staat een Israelische wachtpost, nu verlaten, maar regelmatig bezet door Israëlische soldaten die de straat scherp in de gaten houden.Om zijn huis heen heeft hij een hek gebouwd, om te voorkomen dat Joodse kolonisten hem thuis lastigvallen. De rest van de huizen in zijn straat – ooit bewoond door Palestijnse families – is verlaten, en op de soldaten die tien meter van zijn huis zitten na, is de straat leeg.
De sinds de tweede Intifada gesloten winkels in de Oude Stad
Aiman doet regelmatig mee aan demonstraties, samen met Hisham Sharabati, die voor mensenrechtenorganisatie Al-Haq werkt. Al-Haq organiseert deze demonstraties, de laatste tijd voornamelijk in solidariteit met Gaza. De protesten lopen steevast uit op confrontaties tussen stenen gooiende Palestijnen en het Israëlische leger, dat vaak met scherp schiet. Aiman is zowel in zijn hand als in zijn voet tweemaal beschoten, en loopt daardoor mank. “De soldaten vinden het leuk om op mijn manke been te schieten met traangasbusjes. Hoe vaak ik daarmee al ben geraakt, is niet meer te tellen.” Ook Hisham toont een schotwond. “Er wordt weer met exploderende kogels geschoten, wat lang niet gedaan is. Dat geeft denk ik wel aan hoe de stemming in Hebron is.”
Naast de acties voor Gaza probeert Al-Haq het gehele Palestijnse volk bij te staan, bijvoorbeeld door te benadrukken hoe belangrijk het boycotten van Israëlische producten is. “Mensen zeggen vaak tegen mij dat de Israëlische producten zoveel lekkerder zijn dan de Palestijnse. Ik leg ze dan uit dat dat komt door een geheim ingrediënt: Palestijns bloed. Bekostig hun kogels niet, bekostig hun tanks niet, het is het niet waard!”
Sharabati wil nog niet spreken van een derde intifada, maar leest een Facebookstatus van één van zijn vrienden voor, die daar duidelijk anders over denkt: “Sinds de ontvoering van de drie Israëlische jongens en de oorlog in Gaza zijn er ontelbare demonstraties geweest, vele martelaren en honderden gewonden gevallen. En jij vraagt waar de derde intifada is?! Die jongens waren echt geen kip van de kolonisten aan het stelen…”
Op de vraag of het nog wel de moeite waard is te wonen in de gevangenis die zijn huis is geworden, wijst ‘Aiman naar de muur waar foto’s hangen van zijn familie. “Mijn grootvader en vader woonden hier, ik woon hier en mijn kinderen zullen hier wonen. Dit is ons lot; wij zullen niet rusten tot de bezetting voorbij is. Wij hebben de liefde voor het land van onze ouders mee gekregen, en we zullen het ook weer aan onze kinderen doorgeven.”
De achterkant van een huis dat aan Shuhada-straat staat. Het trappetje staat onder het raam, omdat Palestijnen niet meer vanaf de voorkant hun huis in mogen. Dit moeten ze dus doen via ramen aan de achterkant, of soms via bijvoorbeeld het dak van hun buren.
Fenna Canters is journalist en zou graag de verhalen van mensen vertellen die anders ongehoord zouden blijven. Ze hoopt daar met haar huidige reis naar Palestina een begin mee te maken.
Foto’s: Fenna Canters
Fenna Canters
Fenna is 24, en woont in Utrecht. Ze is erg geïnteresseerd in andere culturen en voornamelijk in de Arabische cultuur. Dat is dan ook de reden dat ze Midden-Oostenstudies heeft gestudeerd en al een aantal keer in het Midden-Oosten is geweest om er te studeren en te reizen.Lees andere stukken van Fenna
3 Reacties op "Shuhada-straat: verlaten straat vol herinneringen"
Palestijnen gedragen zich als als vee. Als ze lef hadden demonstreerden ze tot het einde, niet acht slaand op hoeveel van ze door Israelische slagersleger werden gedood. Die schieten een paar dood, erna lopen de Palestijnen weg.
Wat ze moeten doen is demonstreren (voor gelijke rechten en einde bezetting) tot er honderden slachtoffers vallen. Erna zal de wereld opinie helemaal omslaan.
Hebben de Palestijnen die moed of vergis ik me?
Binnen 1 jaar is het dan afgelopen met de Israelische bezetting.
mooi geschreven, interessant
Onlangs schoot me te binnen, dat jij een link gestuurd had naar deze site.
Nu pas de tijd genomen het verhaal te lezen. Indrukwekkend, wat jij er weer van gemaakt hebt. Hoe moedig is het van Aiman om te vechten, niet te vluchten. Hoe klein zijn verzet ook is, hij geeft niet op, want hij is overtuigd van zijn zaak. En hoe weinig zinvol zijn acties ook lijken, hij geeft de strijd niet op. Hij staat voor zijn overtuiging, maar laat zich niet verleiden geweld te gebruiken. Petje af!