Na regen komt zonneschijn; een welbekend gezegde dat op waarheid berust. Maar wat als donkere wolken zich een weg banen voor de zon? Wat als de regendruppels zo groot zijn dat de zonnestralen er prompt door verbleken? Wat als de zon zo ver weg lijkt te schijnen, waardoor je niet in staat bent de warmte ervan te voelen? Dan zit er niets anders op dan geduldig af te wachten tot de hoosbui over is. Of toch niet?
Schuilend voor de regen zoekt zij een plaatsje in de abri. Het huisje biedt beschutting tegen de zware regenstoten, die de hele dag in treurnis hadden gegoten. Heeft haar gemoedstoestand nu ook al invloed op het weer? Schuchter kijkt ze om zich heen naar de andere mensen in het tramhuisje. Links staat een ouder echtpaar samen onder een grote paraplu. Ondanks dat het afdakje de meeste regendruppels tegenhoudt, blijft de man vastberaden zijn paraplu vasthouden. Aandoenlijk om te zien. Rechts staat een – aan zijn kleding en aktetas af te zien – zakenman. Druk aan het bellen met waarschijnlijk zijn vrouw, om te vragen of het eten al klaar is.
Het bekijken van dit schouwspel neemt haar gedachtes mee naar een verborgen plek. Een wervelwind aan herinneringen die ongewenst opkomt is niet te stoppen. Recente herinneringen, maar ook herinneringen van een aantal jaar geleden. Het is alsof er een oude film wordt afgespeeld; in zwart-wit en zonder geluid. In de film passeren allerlei foto’s uit het verleden de revue, foto’s vol blijdschap en vreugde. Een naïeve, nietsvermoedende glimlach was eerder regel dan uitzondering. Desalniettemin, komen er ook foto’s aan bod vol tranen, eenzaamheid en verdriet. De treurige foto’s domineren de film. Vlug probeert ze de brok die in haar keel ontstaat weg te slikken.
‘Het verleden moet je laten rusten. Je moet je focussen op de toekomst.’ Het denken aan de toekomst biedt inderdaad soelaas. Althans, gedeeltelijk. De vooruitzichten op korte termijn zijn mooi. Plannen zijn gemaakt. Doelen zijn gesteld. Voorzichtige resultaten zijn zelfs al geboekt. Nieuwe wegen zullen worden bewandeld, avonturen zullen worden beleefd. Ze staat onder aan de ladder van een compleet nieuwe start. Toch houdt het verleden haar soms nog in zijn greep. Dan trekt het haar terug in de warboel van weggedrukte gevoelens en verstopte herinneringen. Het is een proces van incasseren en accepteren. Van loslaten en verdergaan. Ervaringen – hetzij positief of negatief – zijn leermomenten. Het zijn levenslessen die je sterker maken en je steviger in je schoenen doen staan.
Het leven gaat niet over rozen. Er zijn altijd doornen waar je je aan kunt schaven. De kunst is echter om op tijd in te zien dat een sneetje uitgroeit tot een grote wond. Dan is het tijd om een einde te maken aan de pijn en het leed. De wond moet helen. Over het algemeen gaat dat gepaard met strubbelingen. Prikkels, steken en uiteindelijk korstjes die er na verloop van tijd af vallen. In sommige gevallen ontstaat er een litteken. Een litteken is het aantoonbare bewijs dat de wond volledig is hersteld. Het is een symbool voor kracht en moed. Dat beseft zij nu ook. Dit besef is de doorslag die haar ogen doet openen, en die een nieuwe kijk op het leven mogelijk maakt. En warempel, wat ziet zij daar? Is dat de zon die doorbreekt?
Bron afbeelding: Flickr.
Yasmina Jennifer Kahsai
Na een bachelor European Studies te hebben afgerond, volgt Yasmina nu een master Bestuurskunde aan de Erasmus Universiteit. Geboren en getogen in de mooie stad achter de duinen. Haar roots liggen echter ver weg hier vandaan. Als half Eritrese/half Indische noemt Yasmina zichzelf graag een wereldburger. Unity in Diversity, dat is hoe zij graag de wereld zou zien. Haar grootste passie is het schrijven van proza en poëzie. Het is meer dan slechts een hobby; het is haar uitlaatklep, haar uitingsvorm, haar middel om de gevoelens en ideeën die haar bezighouden te delen met iedereen die daar interesse voor heeft. Verder reist, leest en kookt Yasmina graag.Lees andere stukken van Yasmina
Volg ons op social media