De pijn van het waarnemen

De mensheid komt om het leven door kogels, raketten en ander oorlogsgeweld op veel plekken op deze wereld. Als toeschouwer van dit enorme mondiale oorlogsgeweld sterf ik mee. Mijn geestestoestand en gevoelsleven moeten keer op keer een harde tik verwerken. Alsof ik een klap op mijn harses krijg uitgedeeld van Mike Tyson of Lennox Lewis; misschien wel van allebei tegelijk. De stoten komen aan, de schade is aanzienlijk, de littekens zijn blijvend en de klappen zijn tot in den treure voelbaar. Mijn hoofd voelt zwaar, de pijn is overheersend en het vreemde is: ik heb van niemand een fysieke stoot ontvangen, terwijl het toch zo voelt. Het zien van wan- en schanddaden op het wereldtoneel sorteert in die zin hetzelfde effect: ik word knock-out geslagen.

Het zijn de stoten van het waarnemen, die een zekere pijn veroorzaken; die je zelfs in een verlammende positie brengen. De gruwelijkheden in Gaza, en andere delen van het Midden-Oosten en de wereld, laten zien dat de mens tegen zijn wil in wordt vernietigd. De vernietiging is een tijdloze principe, met als opvallende kenmerk, dat wij er nu heel goed in zijn geworden. In omvangrijke zin wordt er vernietigd, met scherp geschoten; als pionnen worden mensen weggevaagd. Gezichten en lichaamsdelen worden verminkt, het eerbiedigen van onschuld en alles wat waardevol is, lijkt te zijn verdwenen: levens, lichamen – alles, maar dan ook alles, wordt met de vloer gelijk gemaakt.

Agressie heeft de overhand, onschuld lijkt zich niet meer te kunnen weren; alsof het leven niks meer waard is, niet verwelkomt mag worden op deze wereld en met het grootste gemak beëindigd moet worden. We zijn de kunst van het redden van levens kwijtgeraakt. Het is verdwenen.

Het toneel van onze wereldmacht wordt overspoeld door een enorme hoeveelheid wapentuig; daarnaast stelen agressie en ontmenselijking de show: gedachtes en wensbeelden, die kenmerkend zijn voor nachtmerries, vormen de principiële grondslagen van elke levensvoorstelling. Als mensen wakker zijn, verschijnt er een nachtmerrie op het wereldtoneel. Zodra deze voorstelling afgelopen is, en tijd wordt om te gaan slapen, hoopt men de mooie wereld te zien.

De pijn van de waarneming wordt regelmatig onderschat; slimmigheden worden verzonnen om deze tijdelijk te omzeilen. De wachtkamer, hier wordt de pijn even weggezet, fungeert als onderbewustzijn. Hieruit komt de pijn een keer boven drijven. De confrontatie met andermans leed – door het zien, horen en weten – brengt uiteindelijk paniek teweeg, met als dieptepunt een selectieve reactie van onze hoogwaardigheidsbekleders: “Moslims in Nederland, neem afstand van IS.”

Beste hoogwaardigheidsbekleders en opiniemakers met een groot bereik, ik neem afstand van IS op basis van redenen, die ik hierboven beschrijf. Uw goedbedoelde aansporingen neem ik in ontvangst; alleen kan ik hier weinig mee zolang de misdaden in Gaza niet in brede zin worden veroordeeld, noch erkend.

In mijn halfbewuste KO-toestand meen ik een dubbelzinnige houding te bespeuren, die mij niet bevalt. U neemt afstand van IS, zonder deze te nemen van Israël, terwijl de verschrikkingen van laatstgenoemde partij dezelfde vormen aannemen.

Neem afstand van alle vogelverschrikkers, zonder iemand te gedogen. Terreur kun je niet afkeuren én gedogen. Doe je dit wel, dan maak je je schuldig aan een dubbele moraal. Een doodzonde, als je het mij vraagt, omdat terreur met één maat veroordeeld dient te worden.

De houding van een dubbele moraal, aangaande terreur, heeft mij aan het denken gezet.

Sterker nog: ik wil hier helemaal niks mee te maken hebben; ik neem hier drastisch afstand van.

Dit stuk is ingezonden door Aziz Yakhlouf

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Redactie

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie