Als ik van de USBO wegloop kom ik langs een bankje. Daar zit altijd wel iemand, of iemanden, soms ook om negen uur ’s ochtends. Vaak is het een groepje oude meneertjes in wisselende samenstellingen. Meestal zitten ze maar wat te zitten en doen ze niets, al dan niet in combinatie met een biertje en peukje. Soms zeggen ze wat aardigs, eens werd mij toegeroepen dat ik mezelf in de fik moest steken.
Vandaag liep ik na een vroeg college wederom langs, en ik hoopte ongemerkt door te kunnen lopen. Ik wilde even niets horen, aardig of niet. Lekker naar huis. Ik had weinig geslapen, en was aan het berekenen of ik vandaag toe zou komen aan een dutje. Dat was een lastig gevalletje, en dat leidde er misschien toe dat een meneertje me toeriep: ‘Hey, lach eens even, doen ze in Marokko ook allemaal!’ Toen ik zag wie het was moest ik even gniffelen. Ik herkende hem, hij mij niet. Hij had me vorig jaar eens aangesproken, en ik wist wat er zou komen. En ja hoor, voor ik was uitgedacht werd mijn vermoeden bevestigd; ‘Ik ben in Marokko geweest. Waar kom jij vandaan?’ Ik wist dat hij niet wilde weten dat ik uit Amsterdam kwam, lachte wat, mompelde een antwoord en liep een stukje door. Dit gesprek had ik eerder met hem gevoerd, en ik wilde dat dutje heel graag nog ontmoeten. De oude meneer liep echter vrolijk kletsend een stukje mee, en was op zijn eigen manier best aandoenlijk. ‘Ach, als hij om een praatje verlegen zit’, dacht ik toen, ‘ik weet wat hij gaat zeggen, hij heeft niets kwaads in de zin, en zo lang zal het vast niet duren’.
Ik stond stil, en zijn waarschijnlijk zelfgedraaide en half opgerookte peuk ging de gracht in. Jammer van de gracht, fijn voor mij. ‘Je komt uit Marokko? Aah, dacht ik al. Prachtig land. Waar uit Marokko?’ ‘Nador.’ ‘Haha, tachtig procent van de Marokkaanse meisjes die ik hier spreek komt uit Nador. Ik ben in Tanger en Fes geweest. Die koning van jullie is best goed hè. Hij heeft hele mooie wegen aangelegd, maar er zijn nog wel veel arme mensen. In van die huizen van ijzer.’
True that. In Marokko lachen ze misschien wel allemaal, maar achter een glimlach kan veel schuil gaan. Achter gloednieuwe asfaltwegen ook: krottenwijken in Marokko genoeg. Mensen die er het beste van proberen te maken, maar eenmaal beland in de diepste dieptepunten geen aangereikte ladder vinden. Laat staan een asfaltweg. Ook dat is Marokko. Glimlach of niet, mooie wegen of niet. Marokko is prachtig, maar de realiteit is hard. Keihard.
Ik hou van Marokko. Ik weet nog hoe wij vroeger over rotsige zandwegen reden, ondertussen een hobbelfeestje in de auto vierend. Zonder airco. Die ervaringen zijn inmiddels gekoesterde herinneringen. Als we nu over de gladde wegen rijden, dan moet ik glimlachen en zie ik ontwikkeling. Ondertussen geniet ik, hobbelloos, van het prachtige uitzicht. Prachtige horizon, glooiende heuvels. Hartverwarmend. Ik hoop dat ooit achter elke glooiende heuvel een net zo mooie wijk staat. Een glimlachend Marokko, zonder krottenwijken. Ik hoop dat de eindbestemming van de asfaltwegen ook dáár is.
Bron afbeelding: Flickr.
Kauthar Bouchallikht
Kauthar verhaalt voor diverse media en werkt ook als campaigner, moderator, coördinator en trainer. Dit doet zij met/voor verschillende organisaties, waaronder DeGoedeZaak, OneWorld, De Correspondent, Milieudefensie, Fossielvrij, NieuwWij en Het Parool. Met WijBlijvenHier! produceert ze de multi media podcast Super Moslims, waarvan zij ook een van de hosts is.Lees andere stukken van Kauthar
Eén reactie op "Hey, lach eens even, doen ze in Marokko ook allemaal!"
Oh, maar Kauthar, die krottenwijken en diepste dieptepunten ga je in Nederland ook krijgen. En zo lang gaat dat niet meer duren. Druk iedere jongere op het hart om te leren, zo veel als hij/zij kan. Voor mensen die niet zo goed in leren zijn: kies een technisch beroep. Liefst een beroep waarmee je ook je eigen bedrijfje mee kunt starten. Een betere raad kan ik niet geven.