Voorpagina Algemeen, Ervaringen, Maatschappelijk

Rachid Appa El Ghazaoui: “We zijn met z’n allen aan het verliezen!”

Ik dacht dat we na de Gaza-demonstraties eindelijk de eenheid hadden gevonden. We kwamen massaal bij elkaar om op te staan voor gerechtigheid. We gaven slachtoffers van een inhumane slachting een stem en een gezicht in Nederland. We stonden met tienduizenden mensen samen als één. Krachtig en prachtig. De samensmelting van culturen, de verschillende accenten die samen één geluid werden. Krachtig en machtig. Alle vlaggen en vuisten, hoog in de lucht wapperend vol trots en waardigheid. Het gevoel van saamhorigheid en het ervaren van een stukje kracht, wat loskwam toen we daar met z’n allen stonden: dit is pure magie.

Inmiddels zijn we alweer een tijdje verder; de ontelbare inhumane wanpraktijken op deze wereld lijken zich op te stapelen, inclusief de gruwelijkheden in Palestina. Kapitalisten boren het voetvolk nog steeds dieper in de grond, en politici worden met de dag minder inventief in het bedriegen van burgers: het gebeurt namelijk voor onze ogen.

Weet je, het hoeft ook niet meer, men staat toch niet op. Wij worden bedrogen waar wij bijstaan: onze privacy wordt ingeperkt, onze inkomsten gaan omlaag terwijl de kosten stijgen en zo kan ik een tijdje doorgaan. Maar wat doen wij? Wij staren ons blind op nutteloze discussies en we gedragen ons als schapen. Ik had gehoopt, dat wij ‘als mensen’, na de harteloze aanvallen op Gaza afgelopen zomer, het gevoel van saamhorigheid zouden terugvinden. Dat wij de kracht, die daarbij komt kijken, zouden doortrekken naar issues op eigen bodem. Het is heel jammer om te zien, dat dit niet het geval is. De eenheid is verdwenen. We komen nu alleen nog samen als er wat te klagen valt.

Waar zijn die tienduizenden mensen als het aankomt op het steunen van kleine ondernemers bijvoorbeeld? Waar zijn zij als het aankomt op het delen van kennis? Waar zijn al die mensen als het aankomt op het motiveren en stimuleren van onze jongeren? En zo kan ik nog veel meer punten benoemen, die het benoemen meer dan waard zijn. Ik zou liegen als ik zou zeggen, dat dit mij geen pijn doet. Ik zie hoe klein de groep is, die positief en opbouwend redeneert en progressie probeert te boeken voor ons allen, niet alleen voor de Marokkaanse of islamitische gemeenschap. Maar voor ons allen als Nederlanders. Ongeacht onze roots!

Het is heel makkelijk om te vallen over andermans fouten, of te wijzen naar andermans zondes of verkeerde keuzes. Het is niet moeilijk om je frustraties, angsten, onwetendheid en onverschilligheid te verspreiden – veilig, achter je beeldscherm. Wat wel moeilijk is, is om moeite te nemen om een ander te helpen, te steunen en richting te geven. Kijk naar onze jongeren. We raken elke dag vervreemd van hen. Ze verdwalen in een digitale wereld, waarin ‘Facebook-en-Twitter-volgers’ meer waard zijn, dan echte vriendschappen. We verliezen hen op straat. Zij verdwalen in een wereld, waarin liefde niet vanzelfsprekend is, waar vertrouwen geen gemeenschappelijk goed is, waar oprechtheid ondergewaardeerd is en waar goedheid wordt bestraft met verraad en/of een kogel. We zijn met z’n allen aan het verliezen!

Het probleem is dat we dit niet inzien, omdat we veel te individualistisch zijn ingesteld. We vergeten dat we een onderdeel van een geheel zijn. Als ik de mogelijkheid zou hebben, dan zou ik de wereld redden van het kwade. Niet omdat ik een engel ben, maar omdat ik in het kwade heb geleefd en m’n hele jeugd daaraan heb verloren. Ik wil die tijd nooit meer herbeleven. Ondanks de levenslessen die ik geleerd heb, de littekens die ik er aan heb overgehouden en de vele lessen die ik dagelijks leer, ben ik zelf ook nog lerende als een onwetend jongetje uit de eerste brugklas. Ik ben niet perfect en dat is niemand van ons. Daar zijn wij mens voor. Maar één van de belangrijkste lessen, die ik tot nu toe geleerd heb in mijn reis, is dat je niet slecht bent als je slecht handelt. Begreep ik deze eenvoudige logica maar op het moment dat ik niet meer wist hoe ik met mezelf moest omgaan. De schuldgevoelens en de hypocrisie die je voelt op het moment, dat je begint met ‘het goed handelen’, is een gevoel dat niet met woorden is te vatten. Alleen zij die dit hebben ervaren, weten wat het is. Dit alleen is al genoeg om een normaal mens gek te krijgen. Laat staan als je niet rationeel genoeg bent om in te zien, waar het vandaan komt en wat de oplossingen zijn voor een mentale welgesteldheid.

Wat het nog moeilijker maakt, is de manier waarop de politiek, media, blog-gangsters, Facebook-analisten en Google-sjeiks de vinger wijzen naar hen, die niet weten hoe zij uit een hopeloze situatie moeten klimmen. Ik zie teveel politici spelen met mensenlevens. Teveel mensen die het iets beter hebben, dan een ander – die zich te goed voelen om een hand uit steken om te helpen – zie ik met een belerend vingertje wijzen. Ik zie teveel haat en nijd, teveel onwetendheid, teveel ‘verkeerde mensen op de juiste posities’ en te weinig mensen die daar wat aan willen doen. Degene die er wat aan doen, worden niet gesteund door de massa. Dit terwijl de massa naar oplossingen zoekt. Hoe krom willen we het hebben?

Ik zit op m’n bank en het is inmiddels 05.04 uur in de nacht. Ik kan niet slapen en vraag me serieus af waar we heen gaan met z’n allen. Ik snap het echt niet meer. Er zullen nu mensen zijn die m’n woorden serieus zullen nemen, en de oprechtheid waarmee dit geschreven is, zullen voelen. Er zullen mensen zijn die weer de wijsneus willen uithangen door de kern van dit bericht links te laten liggen. Er zal vast wel weer een discussie ontstaan hieronder, omdat zij zich alsnog te groot voelen om begripvol en behulpzaam te zijn. Maar het meest jammere is, dat deze tekst en dit gevoel binnen no time verdwenen zijn. De dagelijkse rompslomp neemt alles over: denkend aan jezelf, misschien aan je directe omgeving – dit zijn de nauwe grenzen geworden van onze medemenselijkheid.

Maar goed, dit is een late night session met mezelf en morgen zal ik vast wel weer aan m’n hoofd krabben en mezelf afvragen waarom ik dit heb geschreven.

C’est la vie.

Moge Allah ons leiden naar het juiste pad; en dat onze fouten door onze ouders worden vergeven.

#StilleWateren

Rachid El Ghazoui, beter bekend als Appa, is rapper, acteur, schrijver en ondernemer uit Amsterdam.

Lees andere stukken van Rachid “Appa”