Verhaal van: Karim Boulidam

Jij hebt er één, twee, drie en veel meer. Ik heb ze ook. Verhalen. Herinneringen, gebeurtenissen en levenslessen die ons hebben gevormd tot de persoon die we vandaag de dag zijn. Verhalen kunnen anderen raken, en daarmee helpen te worden wie ze morgen de dag willen zijn. Daarom zoek ik die verhalen op. Om af te trappen sprak ik met Karim Boulidam: Made in Prison, 28 jaar oud en gek op tajine. Hij nam een fotolijst mee. Dit is zijn verhaal. Eén daarvan.

Kleine Karim
Karim heeft sterke herinneringen aan de middelbare schooltijd: ‘Ik was de enige jongen thuis, en wilde al heel vroeg mijn eigen boontjes doppen. Proberen op eigen benen te staan, en dat terwijl ik eigenlijk nog kind was.’ In deze periode had Karim twee tegenpolen als voorbeeld: de jongens op straat, maar ook zijn vader. ‘Als ik status en geld bij anderen zag, dan wilde ik dat ook. Tegelijkertijd keek ik heel erg op tegen mijn vader. Altijd geduldig, nederig en godvrezend. Hij bleef bij problemen altijd relaxed, met het idee dat er altijd iemand boven ons allemaal staat. Mijn vader is een sterke man waar ik nog steeds tegenop kijk, hij is mijn voorbeeld in letterlijk alles.’ Uiteindelijk koos hij naar eigen zeggen toch voor links in plaats van rechts: ‘Die grens is heel dun.’

Als ik Karim vraag wat hij zijn jongere ik met de kennis van nu zou meegeven, dan antwoordt hij in eerste instantie gniffelend: ’Wat een sukkel ben je ook.’ Dan serieus: ‘Nee, wat ik mijn jongere ik zou willen meegeven is het belang van studie. Ga kennis opdoen, ga niet met de verkeerde mensen om en streef altijd naar het hoogst haalbare. Jaag je dromen na, want ik liet ze op een gegeven moment liggen. Dokter of profvoetballer worden gaat niet meer lukken, maar ik heb nu andere dromen die ik kan waarmaken. En dat ga ik zeker doen.’

Dromen
Een detentieverleden omzetten in iets positiefs, daar is Karim nu mee bezig met de stichting Made in Prison. ‘Één van mijn dromen is het versterken van de positie van jongeren in Nederland, dat alle jongens op de hoek later hoge functies bekleden. Er loopt zoveel talent rond als ik om mij heen kijk, of in jeugdinrichtingen kom. Niet iedereen krijgt echter een kans, of sommigen denken die kans niet te verdienen. Het ontbreekt soms aan eigenwaarde en rolmodellen, en met Made in Prison proberen we daar verandering in te brengen’. Een andere droom is de theaters veroveren, maar de grootste droom? ‘Gelukkig worden. Er is veel mis gegaan in mijn leven, maar ik hoop ooit terug te kunnen kijken en te denken: elhamdoulillah, het is goed zo.’

Made in Prison
Made in Prison is opgericht door de eigen problemen waar Karim en vriend Reynaldo na hun vrijlating tegenaan liepen. ‘We hebben Made in Prison niet voor onszelf opgericht. Made in Prison is voor en door iedereen, en uiteindelijk hoop ik dat we gedetineerden een betere begeleiding kunnen bieden, dan hetgeen we zelf hebben gekregen.’ Met Made in Prison maakt Karim mooie dingen mee, zo worden ze om de hals gevlogen als ze bij jeugdgevangenissen komen. Voor Karim een bevestiging van de noodzaak van de stichting, en dergelijke interactie geeft ook voldoening: ‘Heel vaak ontvang ik mailtjes van scholieren die me via Facebook opzoeken. Ik heb een probleem, mijn broer of oom zus en zo. Dat ze je echt om advies vragen, met anderen praten ze daar gewoon minder gemakkelijk over.’

Praten met God
Het geloof is voor Karim een belangrijke inspiratiebron. ‘Ik heb daar een tijdje niets mee gedaan, maar ik merk dat het geloof me versterkt, ook als ik het moeilijk heb. Daar waar ik vroeger bij moeilijkheden een vriend belde, muziek luisterde of een film bekeek, ga ik nu sneller in een hoek zitten. Ik ga dan met mijzelf het gesprek aan, wetende dat Allah (swt) mij hoort. Of ik pak de Qor’an erbij en begin te lezen; dan is het net of alle stress en het wereldse wegvloeien. Heel fijn, de hele Qor’an geeft gewoon kracht.’

Het leven is mooi
‘Ik put ook kracht uit het leven zelf.’  Karim lacht en maakt een breed armgebaar. ‘Kijk hoe mooi het is.’  We zitten buiten, de zon is net ondergegaan en de Dom steekt af tegen een gekleurd wolkendek. Mooi is het zeker, maar het gaat niet alleen om de buitenkant. ‘Als je over het leven nadenkt, hoe mooi het is en hoe moeilijk we het voor onszelf maken. Je kunt eigenlijk alles worden wat je wil, je kunt zoveel doen en bereiken, als je er maar voor gaat. En kijk hoe goed we het eigenlijk hebben. We klagen alleen maar. Ik doe het ook hoor, maar we hebben het heel goed. Ook de kleine dingen waar we nooit bij stilstaan; een goede gezondheid, dat we bijvoorbeeld kunnen horen en zien.’

Het is even stil, we zijn beide in gedachten verzonken. Ik maak een opmerking, en daar waar ik de vragen stelde, kaatst Karim er nu eentje lachend terug: ‘Jij klaagt ook?’ En dan: ‘Zolang we ons maar bewust zijn van onze zegeningen, zitten we op de goede weg.’

Lijstje vol verhalen
Ik heb Karim gevraagd een voorwerp mee te nemen dat een bijzondere betekenis voor hem heeft, en hij schuift een vierkant voorwerp naar me toe: ‘Hier zit een heel verhaal achter.’ Ik heb een fotolijstje in handen, met onder andere een foto van Karim’s vader en oma.’Dit lijstje heb ik in de gevangenis zelf gemaakt, het staat nu op mijn bureau. Het geeft mij veel inspiratie, en als ik een slechte dag heb, dan haal ik hier kracht uit door bepaalde scenario’s terug te halen. Mijn oma overleed toen ik in detentie zat, en dat heeft toen grote impact gehad op mijn familie. Dat weet ik, maar ik was er niet, en ik kon er ook voor niemand zijn. Dat was heftig. En kijk, hier staat mijn geboortedatum, en hier staat de datum waarop ik ben opgepakt. Ik zie het zo dat tussen die twee periodes mijn leven stil stond, en dat daarna mijn leven eigenlijk echt begon. Daarna ben ik namelijk veranderd.’

Ieder zijn strijd
Karim’s ouders hebben een belangrijke rol gespeeld in dat veranderproces. ‘Toen ik in detentie mijn ouders voor het eerst mocht bellen, was ik echt geraakt door mijn moeder die ik toen sprak. Ze stelde me wat vragen op die lieve moeder manier, vragen waar ik niets tegenin kon brengen. Ik denk dat ik daar een mentaliteitsswitch heb gemaakt, en stapje voor stapje ben ik toen gaan veranderen. Ik ging bijvoorbeeld boeken lezen, en gooide mijn tv eruit. Daar waar mensen dachten dat ik gek werd omdat ik mijn tv wegdeed, was ik relaxed in mijn cel en begon ik boeken te lezen en stukken te schrijven.

Toen ik uiteindelijk vrij kwam, merkte ik dat mijn ouders trots waren op de persoon die ik was geworden. En toen ging het eigenlijk alleen maar beter. Ik ben naderhand zelf begonnen met het schrijven van een boek, ook een gekoesterde droom. Daar waar ik vroeger boeken las en er kracht uit putte, hoop ik de jongens daar in de bak hetzelfde te kunnen bieden om te veranderen. Dat veranderproces gaat namelijk niet zomaar, er komt heel veel bij kijken. Maar elhamdoulillah, ik ben een gezegend mens. Ieder zijn strijd.’

Ieder zijn strijd inderdaad. Ieder zijn pad, maar we zullen allemaal moeilijkheden passeren. Allen, soms samen, maar ook alleen. Ieder zijn strijd. Mooie woorden ter afsluiting van een goed gesprek.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Kauthar Bouchallikht

Kauthar verhaalt voor diverse media en werkt ook als campaigner, moderator, coördinator en trainer. Dit doet zij met/voor verschillende organisaties, waaronder DeGoedeZaak, OneWorld, De Correspondent, Milieudefensie, Fossielvrij, NieuwWij en Het Parool. Met WijBlijvenHier! produceert ze de multi media podcast Super Moslims, waarvan zij ook een van de hosts is.

Lees andere stukken van Kauthar