Als ik even wil vluchten uit de realiteit, weet ik dat het meertje verderop de plek is waar ik wil zijn. Het is soms goed voor jezelf om de negativiteit in een doofpot te stoppen: even vergeten wat voor ellende zich in de wereld afspeelt. Bij het meertje is alles anders, het is er vredig en kleurrijk. Er heersen geen vooroordelen, en iedereen is gelukkig met hetgeen hij of zij doet.
Naast mij staat een man. Hij ziet er tevreden uit, terwijl hij de meeuwen voert. Ik heb hem hier nooit eerder gezien, maar het feit dat hij hier in de kou de meeuwen staat te voeren? Dat zegt een heleboel, ook al is de daad klein. Snappen jullie nu waarom ik hier graag ben? Geen zwartepietendiscussie, geen racisme, kortom: geen onvrede.
Toen ik heel jong was, vertelde mijn vader mij altijd dat je veel van mensen kunt leren. En hoe meer de mensen verschillen, des te meer je kunt leren. Hij vertelde me dat de wereld zonder diversiteit maar een grauwe plek zou zijn. Ik kon niet wachten om de wereld te ontdekken, maar raakte iedere keer teleurgesteld door alle mensen die over elkaar oordelen, nog voordat ze elkaar kennen. Alsof er geen ruimte was voor liefde, omdat haat zoveel ruimte nodig heeft.
Als de mensen nou eens de tijd zouden nemen om te ontdekken wat er achter het meisje met de hoofddoek schuilt, in plaats van te roepen dat haar integratie mislukt is. Als de mensen nou eens wisten wat voor klik je eigenlijk zou kunnen hebben met de donkere jongen in de klas. Als de mensen nou eens wisten dat niet iedere blanke een hekel heeft aan diversiteit. Als de mensen elkaar nou gewoon een keer een kans gaven…
Was de wereld maar zoals het meertje, waar de bladeren kennis maken met het gras en het niet erg lijken te vinden om daar een poosje naast elkaar te blijven liggen. Was de wereld maar zoals het meertje, waar de eendjes en de zwanen in hetzelfde water zwemmen. Was de wereld maar zoals het meertje, waarin de ene boom een eenheid vormt met de andere boom. Vormden wij maar een eenheid.
Ouassima Yahyaoui
In 1981 besloten twee migranten naar Nederland te verhuizen om daar in 1994 het leven te geven aan een ambitieuze, vastberaden en ambiante schrijfster met de naam Ouassima Yahyaoui (20). De gekreukelde papieren die jarenlang over haar slaapkamervloer dwarrelden werden haar moeder een beetje teveel. Tot haar opluchting besloot Ouassima op een dag haar eigen blog te starten: ‘The Daily Life of a Moroccan Dutch Girl’. Sindsdien is haar moeder een stuk gelukkiger. Er ligt nog wel wat kleding op de grond als ze haast heeft en wattenstaafjes als de eyeliner niet goed is uitgepakt en verloren partnerloze sokken onder het bed en hier en daar een verdwaalde snicker. Haar motto in huis luidt: “Mam, de papieren zijn weg en een goed begin is het halve werk!”Lees andere stukken van Ouassima
Volg ons op social media