Een reis naar het onverwachte

Stel je eens voor dat je besluit lopend op reis te gaan naar een land ver van je woonplaats, op bezoek bij een kennis van vroeger. Je vult je reistas met uiterlijke schoonheid, mooie woorden, goede manieren en vriendelijkheid. Je bent vol goede hoop op een warme welkomst, en denkt niet dat iemand in staat zal zijn om het vele moois dat je meebrengt niet te waarderen.

De reis valt je zwaar. De dagen gaan voorbij, en je doet moeite om de zware tas op je rug te houden. Af en toen struikel je over een steen die je niet zag staan, en af en toe krijg je een tak in je gezicht. Maar je houdt vol; de hoop op het moois dat de toekomst met zich meebrengt houdt je staande.

Eindelijk zie je je bestemming in de verte. Daar, tussen de bomen, steekt een pittoresk huisje scherp af tegen een achtergrond van woeste bergen. Je begint sneller te lopen en sprint het laatste eind. Je pakt je tas uit, voorziet jezelf van de inhoud en met een bonzend hart van verwachting en vreugde klop je op de voordeur. Niet lang daarna zwaait deze open, en je ziet je kans schoon om het beste van jezelf te laten zien. De uitdrukking op het gezicht van de ander steekt je echter in het hart, en het wanhopige gevoel dat je hart overneemt doet je beseffen dat je niet gewenst bent. Met een verzwaard hart en drukkende teleurstelling op je schouders loop je even later weg, en terwijl de tranen over je wangen stromen, pieker je over wat er mis is gegaan.

Je gaf je hart weg aan iemand, zonder enige zekerheid te hebben dat de ander moeite wil doen om het niet te breken. Je dacht dat acceptatie en erkenning noodzakelijke gevolgen zijn van moeite doen om deze te krijgen, en je vergat dat verwachtingen koesteren tegenover de mensen zo gemakkelijk tot teleurstelling kan leiden.

Je vergat dat de Schepper het hart van de schepping onder controle heeft, en dat jij als eenling niet in staat bent om met al jouw talenten een hart jouw richting op te keren. Je vergat dat ook de gehele schepping als samenwerkende eenheid daartoe niet in staat is.

Wat een vrijheid, om het leven niet te leven voor een schepsel dat slechts zelden echt tevreden is en niet meer verlangt. Wat een vrijheid, om verlost te zijn van het gevoel je steeds te moeten bewijzen. En wat een zegeviering om uiteindelijk de liefde te ontvangen die je wenste, omdat de Schepper dat heeft toegestaan.

Beste lezer, begrijp me niet verkeerd. Mijn boodschap is niet het weerhouden van mensen om hun best te doen in dit leven. Echter, ik wens ten eerste mezelf erop te wijzen voor ik ieder ander toespreek, dat moeite doen naar mijn mening samen hoort te gaan met beperkte verwachtingen om hartzeer te voorkomen. Het leven heeft twee kanten: enerzijds het streven, en anderzijds het vertrouwen op de Schepper. Omdat de mens niet echt wint zonder gevochten te hebben, en omdat overwinning niet plaatsvindt zonder de wil van onze Heer.

Dit stuk is ingezonden door Mariam.

Bron afbeelding: Flickr.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Redactie

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie