De rijkdom van het leraar zijn

Als leraar heb je in je carrière soms bijzondere momenten. Een geweldige les, een goed boek tijdens je voorbereiding, een ervaring met een ouder en last but not least een boodschap van je leerling. Ze zijn zeldzaam, maar enorm waardevol. Het is voor een docent als benzine. Het geeft je motivatie en de energie om te blijven doen wat je doet.

Deze week zei één van de leerlingen die ik lesgeef: “Meneer, doet u niet te veel?” Mijn eerste reactie was niet zo serieus en ik zei simpelweg: “Nee, joh.” Het gesprek ging verder:

Leerling: “Meneer, was u laatst serieus toen u zei over uw zoontje dat u ’s avonds in zijn oor fluistert dat je als papa minder thuis bent omdat u bezig bent met ‘dawah‘ (missie)?”
Ik: “Misschien.”
Leerling: “Nee meneer even serieus, u moet wel de balans bewaren.”
Ik: “Dat klopt, maar er is nog zoveel wat ik moet doen.”
Leerling: “Ja, maar zo gaat u echt uw gezin verwaarlozen en dat is ook niet de bedoeling, just saying.”
Ik: “Dat is waar, maar sommige dingen moeten eenmaal. Wie zijn jouw rolmodellen?”
Leerling: “Mijn moeder.”
Ik: “Heeft jouw moeder haar leven in teken gezet van het dienen van zichzelf of anderen?”
Leerling: “Anderen.”
Ik: “En de profeet (vzmh), heeft hij zijn leven in teken gezet van het dienen van zichzelf of anderen?”
Leerling: “Anderen.”
Ik: “Al mijn rolmodellen in het leven zijn dienaars geweest. Zij stelden het belang van anderen voorop; in hun dawah hadden zij altijd mensen die hen hielpen en ondersteunden. Ik ga er van uit dat mijn vrouw en mijn gezin hier ook begrip voor tonen. Natuurlijk maak ik het ook goed sommige dagen en weekenden.”
Leerling: “I know meneer, maar just saying. Het is niet echt gezond.”

En zo liep ons gesprek langzaam ten einde terwijl we beiden het klaslokaal verlieten en langzaam naar huis gingen. Hetgeen wat mij eigenlijk het meeste raakte, was niet dat de leerling zich per sé om mij bekommerde. Het was de nuhr (de warmte, straling) op haar gezicht waarmee ze het zei. In haar woorden zag ik geen klein meisje, maar een jonge vrouw die al heel bewust bezig is met het vormen van haar wereldbeeld en het invullen van hoe haar leven er uit moet komen te zien. In haar zie ik een potentieel leider, een sterke vrouw die met haar vastberadenheid en doorzettingsvermogen nog veel zal betekenen, maar bovenal zie ik een leerling waar ik veel van hou en op wie ik trots ben dat ik mijzelf haar leraar mag noemen. Want laten we eerlijk zijn, dit soort leerlingen leren eigenlijk vooral de leraar heel veel.

Leerlingen zijn de borden op onze weg. Als docent gaan wij een reis aan, maar zij wijzen ons de weg. Ik ben simpelweg heel rijk met het feit dat ik niet één, maar tientallen van dit soort leerlingen heb. Iedere dag weer inspireren zij mij – en vooral deze leerling. Zij weet wie ze is en zij zal dit vast ook lezen en nadat ze het heeft gelezen zullen we elkaar gewoon negeren en doen alsof we dit niet hebben geschreven/gelezen, maar stiekem vinden we elkaar wel tof.

Alle lasten die ik op mijn schouders had de afgelopen week zijn mij ontnomen simpelweg door een vraag van één leerling die zich oprecht om mij bekommert. Voor haar een simpele vraag, voor mij een teken dat ik goed bezig ben.

Wat is leraar zijn toch een rijkdom, wat ben ik toch rijk. Alhamdulillah (God zij dank).

Halil Ibrahim Karaaslan is docent Maatschappijleer aan het Avicenna College, Rotterdam

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Halil Ibrahim Karaaslan

Halil hoopt door middel van zijn cartoons en andere maatschappelijke activiteiten zijn steentje bij te dragen aan bepaalde vraagstukken die zich afspelen in Nederland. Uiteraard met een tikkeltje humor.

Lees andere stukken van Halil