Wereldwijd werd gisteren stilgestaan bij Internationale Vrouwendag en bij gender equality. Niet zozeer omdat vrouwen precies hetzelfde zijn als mannen, maar omdat vrouwen in de wereld ten aanzien van mannen nog steeds een gemarginaliseerde positie innemen. Die positie zorgt ervoor dat vrouwen vaker slachtoffer zijn van uitbuiting, geweld en onderdrukking.
Een rapportage van UN Women laat zien dat een op de drie vrouwen in de wereld in aanraking komt met geweld en dat van de vrouwen die vermoord worden, een op de twee is vermoord door haar partner of een familielid.
De oplossing? Werken aan de rechten van de vrouw. Niet omdat vrouwen moeten vermannelijken, maar omdat vrouwen dezelfde mensenrechten hebben als mannen en daarmee een gelijkwaardige positie in de wereld verdienen. Voor mij een klinkklare waarheid. Vanuit meerdere perspectieven: vanuit menselijk perspectief, vanuit geloofsperspectief en gewoon simpelweg zoals ik het heb geleerd vanuit huis. Bovendien: een wereld zonder vrouwen zou niet eens kunnen bestaan!
Maar gender equality speelt zich ook dichtbij huis af en gaat om meer dan alleen een “ver van mijn bed show”, de wereld van de Malala’s of van vrouwen die kilometers per dag lopen om water te halen uit de waterput, of vrouwen die harde landarbeid verrichten. Weliswaar vanuit een meer dan luxe positie hier in het polderlandschap, is er ook voor vrouwen in Nederland werk aan de winkel. Dat zegt hoogleraar Halleh Ghorashi tijdens een lezing van een bijeenkomst van de Nederlandse Vrouwenraad in Den Haag. Volgens de hoogleraar hebben wij als vrouwen onszelf ondergeschikt gemaakt aan een heersend discours van moederschap en allerlei aanverwante zorgtaken, waarbij we ook nog eens proberen een serieuze carrière op te bouwen. We houden als vrouwen hiermee onzichtbare machtsverhoudingen in stand door mee te gaan in onzichtbare processen die in onze samenleving overheersen. Door het moederschapsideaal te omarmen, claimen wij vrouwen de bijbehorende zorgtaken en staan wij ze nauwelijks af. Anders gezegd, stapelen we als vrouwen allerlei taken bovenop elkaar met het gevaar dat onze positie in het gedrang komt. Met de participatiesamenleving op de loer, zou dat uiteindelijk meer dan problematisch kunnen zijn. Ghorashi roept dan ook op dat wij vrouwen meer moeten loslaten, zodat ook mannen kunnen meedoen.
Stiekem kan ik me wel vinden in haar betoog. Hoe vaak hoor ik wel niet dat vaders op een parttime dag “papa”-dag hebben? Zijn ze op andere dagen dan geen vader? En als ik kijk naar mezelf, stapel ik als moeder van een dochter van bijna zeven jaar ook allerlei taken bovenop elkaar. Ook ik betrap mezelf erop dat ik zorgtaken ten aanzien van mijn dochter niet makkelijk uit handen geef. Ik vind het als moeder primair mijn eigen persoonlijke verantwoordelijkheid. En waarom vind ik dat? Precies, dat heersende discours dat me nekt op dagen dat me wordt gevraagd om naar een bijeenkomst te komen in de avond. En dat is best problematisch. Mijn werkomgeving en nog meer de samenleving vraagt, of liever eist van mij dat ik meedoe. Niet alleen als moeder, ook als werkende vrouw. En in een samenleving die dat van mij vraagt, moet er dus ruimte zijn. Ruimte zijn om taken te verdelen, bijvoorbeeld omdat je allebei werkt en bovenal omdat je als moeder en ook vader, beide ouder bent van je kind. Tuurlijk een vader kan een jonge baby geen borstvoeding geven, maar samen leven, betekent ook samen zorgen.
En het heersende discours gaat wat mij betreft verder dan dat. Naast dat we zelf het moederschap als ideaal hebben, wordt ons lichaam ook nog eens centraal gesteld in de beeldvorming rondom vrouwen. Met als eindresultaat dat we zwoegend en wel in de sportschool staan. Maakt niet uit hoeveel kinderen we hebben, maatje 38 moet haalbaar zijn. En dan nog de inkomensongelijkheid. Mannen verdienen in dezelfde functies vrijwel altijd meer dan vrouwen. Waarom? Misschien omdat mannelijkheid wordt gekoppeld aan ratio en vrouwelijkheid aan lichaam?
Kortom, de urgentie van Internationale vrouwendag is wel duidelijk. Internationale vrouwendag 2015: gender equality. Niet omdat wij vrouwen, man willen zijn. Maar omdat we een gelijkwaardige positie willen innemen in de maatschappij. Omdat zowel mannen als vrouwen een gedeelde verantwoordelijkheid hebben.
Dit stuk is ingezonden door: Melissa Valk
Redactie
Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!Lees andere stukken van de WBH Redactie
2 Reacties op "Internationale Vrouwendag & gender equality"
Ik ben het helemaal eens met het feit dat vrouwen hun rechten moeten krijgen, zoals ze verdienen. Maar u heeft zelf niet door dat u pleit voor gelijkwaardigheid maar streeft naar complete gelijkheid!
Mannen en vrouwen zijn niet hetzelfde. Punt. Kunnen ze dan ooit gelijk zijn? Kan een driehoek gelijk zijn aan een cirkel? NEE!
Dus waar zit het probleem dan? Juist in deze samenleving van ons, waar de vrouw wordt gedegradeerd tot lustobject en niets meer. Dat vind ik zeer kwalijk. Wat echter ook waar is dat kinderen een recht hebben op hun oudere en hun moeder in het bijzonder om ze op te voeden. Betekend dit dat een vrouw niet kan werken, sporten en andere zaken doen? Natuurlijk kan ze dit doen! Echter haar taak als moeder moet de belangrijkste zijn, want zij is de eerste opvoedster van de volgende generatie. En de opvoeding op jonge leeftijd is de meest cruciale. Als voorbeeld wil ik even zeggen, dat ik genoeg gezinnen ken waar het fout is gegaan. Gezinnen waar zowel de man als vrouw keihard werken, terwijl ze prima rond zouden kunnen komen als alleen de man werkte, waarvan de kinderen zichzelf hebben moeten opvoeden en dit werkt niet. Ik heb medelijden met dit soort kinderen die letterlijk onrecht worden aangedaan die de samenleving steunt. Erg jammer…
Wat is de oplossing? Ik denk niet dat één dag hierbij stilstaan effect heeft. We moeten de samenleving op de een of andere stimuleren om de beeldvorming van vrouwen te veranderen. Om dit te bewerkstelligen moeten we onze eigen beeldvorming aanpassen. En ons gedrag verbeteren en zelfrespect verhogen. Want hoe verwachten wij dat anderen ons respecteren als wij onszelf niet eens respecteren?
En excuses voor dit lange verhaal, maar ik achtte het nodig dit te delen :)
Pingback: ER ”Emergency Room” season 1 – Peter v.s. Halleh | Fashion Buyers Network