Het is even over twaalven wanneer ik naar huis loop, een enkele keer word ik licht verblind door de koplampen van een naderende auto. Verder zijn de straten verlaten en lijkt iedereen al te slapen. Ooit waren dit de momenten waarop ik mijn pas vertraagde.
Mijn pas vertraagde, ondanks de kou die uit de bodem via mijn voeten doordrong tot in het diepste van mijn botten. Om te luisteren naar het geluid van mijn eigen kiezen en kaken die op elkaar klapperden. Om de koele buitenlucht via mijn neus te inhaleren en gebiologeerd te staren naar hoe de adem die ik uitblies haar weg naar boven vond, om vervolgens te verdwijnen in de duistere lucht van de nacht.
Ooit waren dit de momenten van bezinning en de momenten waarop ik de meest oprechte gesprekken met mezelf voerde. Misschien verwerkte ik in de nacht wat mijn hart in het daglicht nog niet verdragen kon. Ik hield van de nacht, ze inspireerde me en daagde me uit tot nadenken. Uitgedaagd tot het formuleren van antwoorden op levensvragen of het toeroepen van een halt naar de maatschappij en haar falen. Om mijn gevoelens en gedachten te ventileren en ze later van me af te schrijven.
Het is al enige tijd geleden dat ik gevoelens en gedachten vereeuwigde op papier. Tegenwoordig loop ik gewoon door. Ik heb al lang niet meer geschreven. Geremd door de angst om mijn eigen verwachtingen niet waar te kunnen maken en anderzijds door opgelegd zwijgen. De doodslag op alle vormen van inspiratie en creativiteit. Althans, dat realiseer ik me nu. De laatste stukken die ik heb geschreven eindigde onafgemaakt in de virtuele prullenbak van mijn laptop. Niemand die ze ooit zal lezen.
Zonder moeite kan ik oorzaken en schuldigen aanwijzen waarom ik niet meer durf te schrijven, maar in dit geval moet ik simpelweg erkennen dat ik mijn eigen belemmeringen op leg. Ik realiseer me dat als ik deze barrières nu zelf niet doorbreek, er een kans bestaat dat ik in de toekomst nooit meer schrijf.
Misschien is dat wel de moraal van het verhaal; ontketen jezelf, tenzij je wil leven als een gevangene van je eigen angsten. Veel te vaak zie ik dat we ons laten beperken door externe en daarmee irrelevante factoren. Daar waar we zenden, ambities en dromen uitspreken, zullen we altijd weerstand vinden op onze paden. Ondanks dat ik het voornemen had om niet te vervallen in uitgekauwde en nog eens herkauwde clichés, sluit ik daar toch mee af. Niet het vallen is falen, maar het ontbreken aan wilskracht om op te staan.
Foto: Natasha Elfrink
Natasha Huiberts
Natasha Huiberts probeert bij te dragen aan een eerlijke en rechtvaardige wereld. Dat doet ze door maatschappelijke organisaties te ondersteunen bij de ontwikkeling en uitvoering van projecten en campagnes. In haar werk zijn oorlog, mensenrechten en de strijd voor rechtvaardigheid terugkerende thema'sLees andere stukken van Natasha
5 Reacties op "Leef in angst, of ontketen jezelf"
Opgelegd zwijgen is wel het laatste waar je naar moet luisteren, politiek of religieus gekleurd. Hoe dikwijls ik wel niet heb gehoord, je moet of mag dat niet schrijven, want dat maakt de mensen onzeker, als je tegen alle heilige huisjes aanschopt, politiek or religieus. Dan vraag ik, zit er een fout in mijn redenering, heb ik ongelijk?
Nee, dat niet maar dan hoef of mag je het nog niet schrijven. Ik zeg, als ik dus gelijk heb en geen fouten heb gemaakt in mijn redenering kan ik schrijven wat ik wil en over welk onderwerp ik wil, ook al ga in dan op ongebaande wegen en waag me aan onderwerpen die mensen onzeker kunnen maken, of met hun neus hard op de feiten drukt. Of het nu gaat om de oorsprong van alle hedendaagse religies, waar Pasen vandaan komt https://www.youtube.com/watch?v=245yfZmaZ9w, de fascistische natuur van de grootmachten in de wereld, http://coat.ncf.ca/our_magazine/links/54/54_48-49.pdf zowel politiek als religie, het kapitalistisch netwerk http://arxiv.org/PS_cache/arxiv/pdf/1107/1107.5728v2.pdf,
of zoals ik in 2009 online een oplossing gaf voor het probleem dat met name in de moslimwereld (maar ook daarbuiten) de vrouw geen stem krijgt en niet gehoord wordt en als ondergeschikt wordt gezien, Daarvoor gaf ik als oplossing dat voor getrouwde moslima’s de beste vorm van actievoeren zou zijn hun benen maar ’s te kruisen voor onbepaalde tijd. Daarop kreeg ik van vooral moslima’s enkel maar positieve reacties.
Opinies kan je altijd neerschijven en als ze duidelijk zijn en op feiten zijn gebaseerd kan niemand er omheen. Mens durf te leven, schreef Gerard van ’t Reve, en dat geldt voor ieder van ons, man of vrouw, en diegenen die zeggen, vrouw weet je plaats, zeg je, in oude tijden werden vrouwen en moeders als godin vereerd, en ieder mens wordt als vrouw geboren, pas na 7 weken wordt dat eventueel veranderd in een mannelijk, anders gaat het lichaam gewoon verder als vrouw.
…of: “De mens lijdt het meest door het lijden dat hij freest”.
zoals heel ver familielid Franklin Delano Roosevelt zei in 1933
the only thing to fear is fear itself
” Een mens lijdt dikwijls ’t meest
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
Het leed dat is, drukt niet zo zwaar
Als vrees voor allerlei gevaar.
Doch komt het eens in huis,
Dan helpt God altijd weer
En geeft Hij kracht naar kruis.”
https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/een-mens-lijdt-dikwijls-het-meest
Cees Boogaart : Mens durf te leven, schreef Gerard van ‘t Reve……………..
Het lied “Mens durf te leven” werd gecomponeerd in 1910 door Dirk Witte en werd een meezinger (hit) door Jean-Louis Pisuisse.
Hier een mooie vertolking door Ramses: https://www.youtube.com/watch?v=sTmldk0I3t0
Met de grote volkschrijver Gerard Reve had bovenstaande niets te maken.