Vandaag draag ik mijn hijab alweer vijf jaar. Nu ben ik niet zo van het delen van mijn persoonlijke verhalen op publiekelijk platforms (er zijn genoeg katten filmpjes te vinden om jullie tijd te verdrijven), maar iemand vroeg mij om dit toch te delen met jullie. So, why not!
Iedere hijabi heeft een eigen en unieke verhaal, hier is een klein deel van het mijne:
Toen ik vijf jaar geleden begon met het dragen van mijn hijab stond mijn vader niet geheel achter mijn besluit. Hij voelde zich nogal ongemakkelijk en vroeg me om er nogmaals goed over na te denken. Dagen, weken en zelfs maanden daarna noemde hij mijn hijab nog altijd niet ‘hijab’, maar grapte door het een ‘pagg’ (tulband), ‘patka’ (bandana) of zelfs ‘dat ding wat je om hebt’ te noemen. Hij bedoelde het natuurlijk als grap, maar het was wel pijnlijk. Hij deed dat natuurlijk omdat hij bang was voor mijn veiligheid en mijn kansen op de arbeidsmarkt door mijn hijab. Hij was bang dat zijn dochter buitengesloten zou worden en dat de maatschappij haar zou weerhouden van een succesvolle carrière, ondanks haar talenten en vaardigheden. En haar geniale brein. (Oké, misschien heb ik dat laatste er zelf aan toegevoegd.)
Een jaar later zat ik, zoals gewoonlijk, ergens een cappuccino te drinken met mijn vader, en toen vertelde hij dat hij eigenlijk heel erg trots was dat ik een hijab was gaan dragen en ervoor had gekozen om mijn identiteit te uiten op een manier waarop ik mij het meest comfortabel voelde. Het bezorgde mij een brok in m’n keel, want het betekende veel voor me dat hij dit eindelijk in zag en accepteerde. *close up van een rollende traan over mijn wang*
Soms is het dragen of niet-dragen van een hijab niet alleen een dilemma voor vrouwen, maar ook voor mannen. Ik zeg niet dat dit voor iedereen geldt, maar ik ben zeker niet de enige. Bezorgde vaders en broers bekommeren zich om de veiligheid en kansen van hun dochters en zussen, omdat ze willen dat ze gelijkwaardig worden behandeld. Gelijk aan alle andere mannen en vrouwen die volop deelnemen aan de maatschappij. Ik denk dat mijn vader en ik allebei onze angsten hebben overwonnen die dag, en een van de belangrijkste idealen in het leven hebben geaccepteerd: het uiten van wat je voelt diep van binnen en zijn wie je bent.
Mijn vader en ik hebben die dag nog lopen grappen dat het waarschijnlijk goedkoper is om elke dag een andere kleur hijab te dragen dan elke dag m’n haar te verven. Met elke dag een andere hijab doe ik meer recht aan mijn kleurrijke persoonlijkheid dan zonder. Yolo.
This one is for you, Nabila.
Foto door Nazir Bibi Naeem.
Nazir Bibi
Nazir Bibi bleef niet hier: in 2018 heeft ze haar geboortestad Hilversum omgeruild voor de mooiste stad van Duitsland. Tot grote teleurstelling van haar ouders is ze nog steeds geen dokter, maar heeft ze ondertussen wel een BA Engelse Taal en Cultuur en een MA Amerikanistiek. Gelukkig is schrijven ook een soort medicijn.Lees andere stukken van Nazir Bibi
4 Reacties op "De kleur van mijn hijab"
Zou willen dat op een dag alle vaders zo achter de keuzes van hun dochters staan. Het is (denk ik ) al zwaar om die stap te nemen ‘een hijab te dragen’, maar het besluit neem je nadat je bepaalde overwegingen hebt gemaakt. Ik heb 5 zussen waarvan 2 getrouwd ( 1 met hijab) rest zonder. Ouders zouden graag willen dat de rest voorbeeld neemt aan de oudste getrouwde zus met hijab, maar t lijkt dat de jongere getrouwde zus ( ver-westerde..?) meer invloed op hun heeft. Het is geen gesprek van de dag bij ons, maar dit was mijn gedachte bij het lezen van uw stuk
( eerste reactie ooit op een stuk) . Ik ben trots op mijn zusjes en op wat zij bereikt hebben.
School, werk, stage, oppassen, schoonmaken en opruimen het normale leventje. Soms zou ik willen dat zij gas minderen omdat ze er vermoeid uitzien en dan zeg ik t ook. Maar dan denk ik: ” Mo, je schat ze te min in, wat jij kan kunnen zij ook”. En dan terugkomen op de hijab. Zouden zij dit allemaal ook met hijab kunnen en niet beperkt worden in hun ontwikkeling…? Ja dat kan, maar dat besluit nemen zij zelf..
“Zou willen dat op een dag alle vaders zo achter de keuzes van hun dochters staan.”
Mohamed, dat ben ik helemaal met je eens, maar geldt dat dan ook voor dochters die keuzes maken waar hun vaders het niet mee eens zijn, of die ingaan tegen hun eigen opvattingen?
Als dochters b.v. kiezen geen hoofddoek te dragen, te trouwen met iemand van een andere etniciteit of geloof, op zichzelf gaan wonen, naar het buitenland gaan etc.?
Mijn agnostische vader gaf mij mijn eerste gebedsmatje toen ik me bekeerde en mijn christelijke moeder was aanwezig bij mijn officiële shahada.
Hoeveel islamitische ouders in het Nederland van nu zouden iets soortgelijks doen als hun dochter of zoon zich bekeert tot een andere religie?
Wat ik bedoel te zeggen is dat de liefde en steun van ouders onvoorwaardelijk zou moeten zijn. (Uiteraard dienen ouders hun kinderen niet te steunen in keuzes die slecht of ongezond voor hen zijn, zoals drugsgebruik, criminaliteit etc. Maar dat is wat mij betreft de enige uitzondering)
Maar Mohamed ik ben blij dat je zussen het zo goed doen, dat je trots op ze bent en hun keuzes respecteert.
Desalniettemin betekent het niet dragen van een hoofddoek niet dat je verwesterd bent, wat dat ook moge betekenen. In de jaren 50 t/m 70 droegen de meeste vrouwen uit de middenklasse, hogere klassen en grote delen van de arbeidersklasse in de Arabische wereld geen hoofddoeken. (Dit was trouwens ook het geval in veel andere moslimlanden, zoals b.v. Turkije, pre-revolutie Iran, Indonesië en Pakistan)
Deze vrouwen waren zeer Arabisch en zeer islamitisch, niets Westers of verwesterd aan.
Als je kijkt naar films, universiteitsfoto’s/jaarboeken, familiefoto’s, krantenfoto’s etc. uit die tijd zie je nauwelijks dames met hoofddoeken, terwijl de meeste van deze vrouwen gewoon praktiserend moslim waren.
Leestip over dit onderwerp: A quiet revolution door Leila Ahmed, een pioniaer op het gebied van feminisme binnen de islam.