Voorpagina Algemeen, Maatschappelijk

De noodzaak om onze harten te verzachten bij grote rampen!

Sommigen mensen leveren kritiek op de Nederlandse maatschappij, media en politiek over de ruggen van Nepalese slachtoffers. Zo van: ja, maar voor Myanmar, Palestina, Syrië of Lalalaland is ook geen aandacht, noch zijn er voor hen giro 555-miljoenen. Kan best waar zijn natuurlijk, maar wat kunnen die Nepalezen daar nu aan doen?

Of deze criticasters beweren Gods Wil te kennen en proberen deze vervolgens voor hun harteloze karretje te spannen door te beweren dat Nepal als geheel gestraft is voor afgoderij of voor weet ik veel wat voor zonde (zo’n 5% is overigens moslim, naast een boeddhistische meerderheid en een hindoeïstische minoriteit). Tja. Wie durft op die Stoel te gaan zitten? Ik niet…

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het niet bepaald getuigt van barmhartigheid, tact of bescheidenheid om Gods wil zo hard en harteloos uit te leggen. Daarnaast lijkt het me behoorlijk ongepast om het ene leed boven het andere leed te verkiezen. Dat vinden we toch ook niet prettig als het met onszelf gebeurt?

Misschien zouden we eens moeten nadenken hoe we al onze harten zouden kunnen verzachten. Een bloemetje en een glimlach? Creatief en gepassioneerd verzet? Troost? Smeekbeden? Op die manier komen er vast wel uit.

In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.

Lees andere stukken van