Zelf had ik het nooit kunnen vinden. Ik zou er gewoon zijn langs gefietst. Het zag er niet uitnodigend uit. Ik wilde gewoon gezellig samen zijn met mijn nieuwe dinnetje dus ging ik met haar mee.
We kwamen weliswaar binnen in een kleine ruimte, maar de mensen waren vriendelijk, er gingen geen mobiele telefoons af en iedereen was stil tijdens de khutba. En om het helemaal compleet te maken ging de khutba ook nog eens ergens over. Na afloop was er couscous. Ik dacht: subhana Allah, zou het echt bestaan? Is dit echt? Mijn dinnetje zei tegen mij: ‘Ik zie jou wel een van de locals worden’. Ik antwoordde: van jouw mond naar Allah. Dat zou een droom zijn die werkelijkheid wordt, een moskee waar ik me thuis voel. Een moskee die niet is versierd door een imposante bouwstijl maar de warmte van haar mensen.
Zodra ik kon ging ik op een vrijdag weer terug naar de moskee en vroeg ik welke activiteiten er nog meer zijn en of ik hierin iets kon betekenen. Ik werd gelijk aan het werk gezet en kreeg verantwoordelijkheden. Daar waar ik eerder zonder succes pogingen had ondernomen om mij in te vechten bij Islamitische initiatieven zoals moskeeën en verenigingen hoorde ik er hier gelijk bij.
Door mijn eerdere ervaringen was ik ietwat sceptisch en terughoudend. Het was allemaal te mooi om waar te zijn. Ik mocht gewoon mijn kritische mening uiten en mijn vragen werden niet afgestraft. Ik kon gewoon mezelf zijn en kreeg antwoord op vragen waar ik mijn hele leven mee rondliep. Het mooiste van allemaal vond ik dat het gewoon mijn mensen waren. Vrouwen die bij elkaar komen om lessen te volgen en elkaar stimuleren en motiveren om het goede te doen omwille van Allah. En op de vrijdag werden khutba’s gehouden over actuele zaken die leven en spelen in de maatschappij. Geen wekelijkse verplichting maar met hart voor de gemeenschap. Of ik nou vrijdag naar de djumu3a ging of woensdag voor de tafseerles, ik kwam altijd opgeladen terug.
Vorig jaar werden er activiteiten georganiseerd voor het realiseren van een nieuwe pand en hiervoor is binnen 5 maanden vijfhonderdduizend euro opgehaald. Wat mij opviel was het aandeel van de vrouwen. Elke djumu3a werd de gemeenschap bedankt voor haar inzet en het waren meestal de vrouwen die het meeste lof verdiende. Het waren ook de vrouwen die als eerst initiatief hebben genomen om benefieten te organiseren om geld in te zamelen. Door heel Rotterdam werden rommelmarkten georganiseerd en werd er eten gemaakt voor de verkoop. En overal konden ze rekenen op hulp en solidariteit. Ook zoals gewoonlijk doneerden de vrouwen gul hun gouden sieraden. Dit is opvallend omdat in het algemeen zowel door moslims als niet-moslims het vrouwelijke aandeel vaak wordt genegeerd of zelfs gewoon ontkent.
Overal waar ik kom zijn vrouwen de drijvende kracht als het gaat om islamitische activiteiten. Tijdens lezingen en cursussen zijn ze ook steeds in de meerderheid. Hoe komt het dan dat moslims vrouwen wegzetten als dwalenden en niet-moslims hen zien als onderdrukt en alleen maar moslim omdat ze daartoe gedwongen worden? Ik ben juist trots op mijn zusters, hun vastberadenheid, hun energie en veerkracht, hun onwrikbare vertrouwen in Allah.
Nadat de koop was verzegeld, zijn de mannen begonnen aan de renovatie; de broeders hebben dag en nacht omwille van Allah hard gewerkt aan de verbouwing. Ik ben zo trots op deze moskee. Het is namelijk een moskee van de gemeenschap en door de gemeenschap. Vrijdag 8 mei werd het eerste djumu3a gebed verricht, op 10 en 14 juni is de officiële opening. Op 10 juni speciaal voor de vrouwen en 14 juni is iedereen welkom jong en oud.
Mijn dinnetje en ik werden toch geen vriendinnen, maar ik zal haar altijd dankbaar zijn dat ze me hier naar toe heeft gebracht. Deze column draag ik op aan mijn geweldige zusters van Rotterdam Feijenoord.
Ingezonden door: Saïda Agourram
Saïda is geboren en getogen in Rotterdam. Ze is kinderleidster van beroep. Verder geeft ze Koran en Arabische les aan kinderen.
Foto’s: Stichting SCCF
Redactie
Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!Lees andere stukken van de WBH Redactie
3 Reacties op "Mijn moskee is top!"
Het feest is op 14 juni en iedereen is welkom!
Dat alle moskeeën zo een verbetering mogen doormaken, insha Allah! Lijkt me hard nodig.
Een mooi verhaal. Ook ik heb na jaren zoeken eindelijk een moskee gevonden waar ik me thuisvoel. :-) Het ís dus mogelijk!