Onze spoorzoekers: Nadia en Fatiha zijn gastarbeiders bij wijblijvenhier.nl en schrijven over gastarbeiders.
Zohra is de jongste uit een gezin van drie jongens en twee meisjes. Zij is de enige die naar ‘el Gariz’ (het buitenland) vertrok. Ze groeide op in een plattelandsgemeente, vlakbij Chef-Chouen. In 1978 emigreerde Zohra op achttienjarige leeftijd naar Nederland. Ze was toen net acht maanden getrouwd. Haar man vertrok drie jaar eerder uit Marokko. Hij ging eerst naar Spanje, om via Frankrijk in Nederland te belanden. Nederland had zijn voorkeur omdat in 1975 koningin Juliana verblijfsvergunningen verstrekte. Na de bruiloft verbleef Zohra bij haar schoonfamilie. Het verblijf bij de schoonfamilie, in afwezigheid van haar man, heeft Zohra niet als vervelend ervaren. Ze kende de familie en bovendien wist ze dat ze zich gauw zou voegen bij haar man in Nederland.
Zohra had nooit echt nagedacht over haar toekomst. Het leek haar gezellig (typisch Hollandse uitdrukking!) om samen met haar man in Nederland te zijn. Wel bestond zowel bij haar als haar man de gedachte om ooit, als de kinderen naar school moeten, terug te keren naar Marokko. Verder maakt Zohra een opmerking die denk ik wel hout snijdt: “wie arm is migreert, wie rijk is blijft in Marokko. Als je het goed hebt, waarom zou je dan in hemelsnaam weggaan?”
De reis naar Nederland ondernam Zohra samen met haar zwager. Hij woonde ook al in Nederland, maar kwam naar Marokko om Zohra naar Nederland te begeleiden. Zohra’s man zou hen opwachten op Schiphol. Vanwege hevige mist was het vliegtuig genoodzaakt in Brussel te landen. Gedurende de hele vlucht moest Zohra naar het toilet. Toen ze eindelijk landden in Brussel durfde ze haar zwager niet vertellen dat ze naar de wc wilde. In de taxi op weg naar Amsterdam kon ze het niet meer ophouden. Zohra, voor wie dit allemaal een nieuwe en vreemde ervaring was, deed het letterlijk in haar broek. Met veel humor blikt Zohra terug op deze ervaring, maar nog steeds schaamt ze zich dood dat ze als nieuwbakken bruid haar man na lange tijd met een natte broek moest begroeten
Nadia Bouras en Fatiha Laouikili maken deel uit van het project ‘Spoorzoekers Cultureel Erfgoed Marokkaanse Migranten’. Zij verzamelen en bundelen verhalen en beeldmateriaal van migranten met als doel het opsporen en bewaren van het cultureel erfgoed van Marokkaanse migranten, die tussen 1960 en 1980 naar Nederland zijn gekomen.
11 Reacties op "Zohra"
hahaha, leuk zeg. Langs dat ik het opgehouden heb was toen ik in de trein naar school zat.
Prachtig verhaal…..arme Zohra…..wat zal ze zich opgelaten hebben gevoeld……..
Op verhaal Zohra, ik kan begrijpen hoe ze zich voelt, bij vrouwen is deze aandrang geloof ik sterker dan bij mannen. Ik voel met haar mee, want ik heb zoiets ook weleens meegemaakt, alleen was het donker, zag niemand het en was het vlak bij huis, zodat ik me snel kon verschonen.
haha…. ik zou toch wel schrikken als ik mijn vrouw in een natte broek zag aankomen
Weer leuk hoor zo’n verhaal. Dank je wel.
Hoe gaat het nu met haar? Wat doet ze nu?
kennen jullie ook die verhalen over de eerste kennismaking van gastarbeiders met de wc-pot.
Nee, maar vertel……ik weet wel dat mijn man daar absoluut geen problemen mee had hoor. Die is in ’75 in Nederland gekomen…
geloof het of niet…. schoenafdrukken op de wc-bril :-(
Een gastarbeider haalt zijn gezin in de jaren 70 met de auto (Ford minibus) naar Nederland. Onderweg stoppen ze bij een benzinestation. Zijn dochter van 15 moet nodig naar de wc. Zij gaat de wc binnen. Zij ziet daar een mooie witte schone wc- pot staan. Ze zoekt een plek waar ze kan zitten om haar ontlasting te doen.Ze beseft op dat moment niet dat ze op de pot moet gaan zitten, want die is mooi wit en schoon, het is vast NIET DAARVOOR bedoeld. Zij kan niets anders vinden, dus doet ze het maar naast de pot.
Achteraf gezien, nu we de wc-pot beter kennen, is het hilarisch.
whahahah, leuk!
Zohra woont nog steeds in Amsterdam. Ze is nog steeds gelukkig getrouwd en heeft een dochter. Ze werkt momenteel als vrijwilligster bij een Marokkaanse vrouwenorganisatie in Amsterdam-Oost.