Zohra

Onze spoorzoekers: Nadia en Fatiha zijn gastarbeiders bij wijblijvenhier.nl en schrijven over gastarbeiders.

Zohra is de jongste uit een gezin van drie jongens en twee meisjes. Zij is de enige die naar ‘el Gariz’ (het buitenland) vertrok. Ze groeide op in een plattelandsgemeente, vlakbij Chef-Chouen. In 1978 emigreerde Zohra op achttienjarige leeftijd naar Nederland. Ze was toen net acht maanden getrouwd. Haar man vertrok drie jaar eerder uit Marokko. Hij ging eerst naar Spanje, om via Frankrijk in Nederland te belanden. Nederland had zijn voorkeur omdat in 1975 koningin Juliana verblijfsvergunningen verstrekte. Na de bruiloft verbleef Zohra bij haar schoonfamilie. Het verblijf bij de schoonfamilie, in afwezigheid van haar man, heeft Zohra niet als vervelend ervaren. Ze kende de familie en bovendien wist ze dat ze zich gauw zou voegen bij haar man in Nederland.

Zohra had nooit echt nagedacht over haar toekomst. Het leek haar gezellig (typisch Hollandse uitdrukking!) om samen met haar man in Nederland te zijn. Wel bestond zowel bij haar als haar man de gedachte om ooit, als de kinderen naar school moeten, terug te keren naar Marokko. Verder maakt Zohra een opmerking die denk ik wel hout snijdt: “wie arm is migreert, wie rijk is blijft in Marokko. Als je het goed hebt, waarom zou je dan in hemelsnaam weggaan?”

De reis naar Nederland ondernam Zohra samen met haar zwager. Hij woonde ook al in Nederland, maar kwam naar Marokko om Zohra naar Nederland te begeleiden. Zohra’s man zou hen opwachten op Schiphol. Vanwege hevige mist was het vliegtuig genoodzaakt in Brussel te landen. Gedurende de hele vlucht moest Zohra naar het toilet. Toen ze eindelijk landden in Brussel durfde ze haar zwager niet vertellen dat ze naar de wc wilde. In de taxi op weg naar Amsterdam kon ze het niet meer ophouden. Zohra, voor wie dit allemaal een nieuwe en vreemde ervaring was, deed het letterlijk in haar broek. Met veel humor blikt Zohra terug op deze ervaring, maar nog steeds schaamt ze zich dood dat ze als nieuwbakken bruid haar man na lange tijd met een natte broek moest begroeten

Nadia Bouras en Fatiha Laouikili maken deel uit van het project ‘Spoorzoekers Cultureel Erfgoed Marokkaanse Migranten’. Zij verzamelen en bundelen verhalen en beeldmateriaal van migranten met als doel het opsporen en bewaren van het cultureel erfgoed van Marokkaanse migranten, die tussen 1960 en 1980 naar Nederland zijn gekomen.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Spoorzoekers

Lees andere stukken van