Voorpagina Ervaringen, Maatschappelijk, Opmerkelijk, Persoonlijk, Politiek, Racisme, Samenleving

Allochtone jongeren in een vreemde auto

Maandag 20 juli belde hij mij, de (zon)dag daarvoor had het voorval plaatsgevonden. Nu een paar dagen later de meeste verbazing en woede is weggeëbd, is het tijd om de balans op te maken. Hij is Abdulmohaimen uit Leiden en zijn vrienden zijn Kamal uit Delft en Rachid uit de thuisbasis Rotterdam-West. Abdulmohaimen, Kamal en Rachid dus, hierna te noemen ‘allochtone jongeren in een vreemde auto’. Net zoals Agent X hen noemde in een verwoede poging zijn eigenaardige handelingen van even daarvoor te rechtvaardigen. Laten we teruggaan naar zondag 19 juli.

“Rijden in een staat van Mocro” IS GEEN MISDAAD!

De allochtone jongeren in een vreemde auto trachtten het onmogelijke te realiseren door een parkeerplaats midden in het centrum van Rotterdam te vinden, als er plots een politiebusje achter hen staat. De uitstappende agenten bevelen de allochtone jongeren in een vreemde auto vervolgens om hun handen in het zicht van de woedende politieogen én onbewogen te houden. Even later lukt het één van de allochtone jongeren in een vreemde auto toch een geluidsopname te maken. En dat is maar goed ook.

In de opname is namelijk onder andere te horen hoe oom agent antwoord geeft op de vraag die iedere lezer zich nu wel stelt: waarom worden die allochtone jongeren in een vreemde auto behandeld als criminelen (wat ze niet zijn)? Simpel. Omdat het allochtone jongeren in een vreemde auto zijn.

De wetsdiender is opvallend eerlijk. Onhandig misschien zelfs, zodat hij zijn openhartigheid wil goed praten door te zeggen dat het meer om de uitstraling gaat én dat het zeker niet verboden is om met een auto uit Delft door Rotterdam te rijden. Maar hij vergeet erbij te zeggen dat als je een boevenuitstraling heb, welke volgens de politie-perceptie etnisch bepaald lijkt te zijn, je dan wel rekening dient te houden met wat quality time met je homies in blue. Op klaarlichte dag. Midden in Rotterdam Centrum. Met je handen strak op je dashboard. Enough said.

Er valt helaas nog genoeg te zeggen. Dit voorval is geen op zichzelf staand incident namelijk, zelfs niet op de desbetreffende dag! Kamal, die wat later de opdracht krijgt missie ‘parkeren midden in het centrum’ alsnog te voltooien, wordt namelijk door een andere agent geboden te volgen. En wel naar bureau Zuidplein, kilometers verderop! Daar worden zijn papieren gecontroleerd voor hij de lange weg terug mag aanvangen. Bi. Zar.

Twee keer een onnodig en zéér curieus politieoptreden, twee keer verspilde politiecapaciteit, twee keer kwaad bloed bij onschuldige burgers en dat allemaal op één dag en om één simpele reden: allochtone jongeren in een vreemde auto.

'Anouar Ethawri' is het schrijvers-pseudoniem van een doodnormale jongen die verder uit angst voor represailles liever zijn volledige naam verborgen houdt. Anouar Ethawri, hierna te noemen 'de zwaarlijvige puber met de vele namen', ziet in Rotterdam het levenslicht op precies dezelfde dag dat Theo Laseroms -Feyenoord én Sparta legende- helaas het loodje legt. Een triest gevalletje 'de een zijn dood, de ander zijn brood' en verder de basis voor een levenslange liefde voor de twee Rotterdamse voetbalclubs. Naast het liefhebben van Rotterdamse voetbalclubs -en eigenlijk alles wat maar enigszins met Rotterdam te maken heeft- doet de zwaarlijvige puber met de vele namen niet zo veel in zijn leven. Behalve dan misschien af en toe wat lezen uit een Dostojevskitje, de Donald Duck of natuurlijk de Koran. Als Feyenoord eindelijk weer eens kampioen wordt, regelt de zwaarlijvige puber met de vele namen een importbruid en gaat hij op huwelijksreis naar Paaseiland. InshaAllah.

Lees andere stukken van Anouar