Voorpagina Algemeen, Buitenland, Charlie Hebdo, Da3ash, Daesh, IS, Maatschappelijk, Opinie, Politiek, Racisme, Samenleving

De nieuwe frontlinie

Het was vrijdag 13 november toen ik in het gezelschap van een vriendin mijn middag in een Arnhems café doorbracht. Het was de dag waarop Parijs, de stad van de liefde, in haar hart werd geraakt. Frankrijk bloedde, als een lichaam voelde Europa de pijn met de Fransen mee.

Het raakte ons daar allemaal, gegrepen door angst, nu we weten dat onze straten de nieuwe frontlinie zijn geworden. Het was zo’n doodnormale vrijdag. Een doodnormale vrijdag waarop mensen doodnormale dingen doen. Doodnormale dingen als het bezoeken van restaurants, bars en bioscopen. Of het bezoeken van voetbalwedstrijden, concerten en andere gelegenheden voor het beleven van je vrijetijdsbesteding.

Wij, wij hadden allemaal slachtoffer kunnen worden van de reeks aanslagen. Dat maakt ons kwetsbaar omdat het onze manier van leven raakt. Ik zou liegen door te ontkennen dat ik nooit bang ben. Ik zou liegen door te zeggen dat ik niet bang ben om het leven, mijn geliefde of mijn dierbaren te verliezen tijdens een aanslag gericht op willekeurige mensen.

Heel de wereld rouwt met Frankrijk mee. De Erasmusbrug in Rotterdam kleurt de kleuren van de Franse vlag, extra nieuwsuitzendingen over Frankrijk en op Facebook veranderen mensen uit solidariteit hun profielfoto aan de lopende band.

Nu heeft iedereen recht op zijn of haar verdriet. Dat wil ik niemand ontnemen. Juist daarom besloot ik dit bericht niet direct na de aanslagen in Parijs te plaatsen. Niet iedereen zal het begrijpen, maar juist deze selectieve vorm van rouwen en selectieve verontwaardiging doet mij pijn. Het legt namelijk pijnlijk bloot hoe de verdeel en heers-politiek erin is geslaagd om ons gevoelloos te maken voor de slachtoffers van aanslagen elders ter wereld.

Twee dagen voor de bloederige aanslagen in Frankrijk, werd Beirut geconfronteerd met dezelfde duivels van IS – toen nog – in levende lijve. Een dubbele aanslag voor een winkelcentrum. Een doodnormaal winkelcentrum waar mensen, net als jij en ik, hun dagelijkse boodschappen doen. Zeker 43 Libanezen verloren het leven, nog veel meer mensen verloren iemand van wie ze houden.

De Erasmusbrug kleurde niet in de kleuren van de Libanese vlag, er waren geen extra nieuwsuitzendingen over Libanon en noch veranderde iemand uit solidariteit zijn profielfoto in mijn tijdlijn. Aanslagen en andere slachtpartijen zijn dagelijkse realiteit op vele plaatsen ter wereld. We rouwen niet massaal om de aanslagen in Libanon, Irak en Syrië. Dat terwijl de aanslagen gepleegd zijn door dezelfde vijand die ook onze Westerse samenleving probeert te ontwrichten.

De slachtoffers van aanslagen in Libanon, Irak en Syrië worden al snel gereduceerd tot een vanzelfsprekendheid. Slachtoffers van aanslagen en slachtpartijen horen volgens velen nou eenmaal bij een conflictgebied. Daar hoeven we niet massaal om te rouwen, anders blijf je zo bezig. Echter, als we deze redenering doortrekken, zijn de slachtoffers in Parijs dan een neveneffect van inmenging van onze regeringen in internationale conflicten? Die vraag mag je zelf beantwoorden, maar het antwoord lijkt mij vanzelfsprekend.

We kunnen niet langer doof en blind zijn voor het handelen van onze eigen regeringen. We kunnen stellen dat het Westen met iedere inmenging in het Midden Oosten een spoor van chaos en ellende heeft achter gelaten. Vanuit imperialistische motivatie gedoogden en steunden onze regeringen tirannen in islamitische landen die in staat bleken om burgers massaal en als beesten af te slachten.

Al ruim vier jaar kan Assad bijna ongestoord zijn gang gaan. Dat terwijl Assad verantwoordelijk is voor 80 procent van de doden in Syrië en de martelmethodes van zijn regime niet minder wreed zijn dan de methodes van IS. Pas na de annexatie van grote gebieden in Irak en de toenemende dreiging van IS, ontstond de bereidheid van onze Europese regeringen om in te grijpen. Juist dat legt de vinger op de zere plek; het gaat Europa niet om het beschermen van burgers maar om het verdedigen van politieke en economische belangen.

Als onze regeringen hun politieke en economische belangen aan de andere kant van de wereld willen verdedigen, dienen we ons te realiseren dat heel de wereld het strijdtoneel van internationale conflicten is geworden. Door het vervagen van grenzen leven we niet meer in een Europese bubbel die ons bescherming biedt tegen het grote kwaad van buitenaf. Zolang Europa zich alleen uit eigen belang en selectief in internationale conflicten mengt, zal de weerstand tegen het Westen toenemen.

Europa staart zich blind op het uitschakelen van IS en het bestrijden van terrorisme maar doet niets om de voedingsbodem voor extremisme weg te nemen. Zolang Europa blijft vasthouden aan deze strategie ben ik bang dat er nog veel meer slachtoffers zullen vallen op Europese bodem. Europa kan niet verwachten dat ze deze strijd op een ander continent mag uitvechten zonder dat er slachtoffers in onze eigen achtertuin te betreuren zijn.

Natasha Huiberts probeert bij te dragen aan een eerlijke en rechtvaardige wereld. Dat doet ze door maatschappelijke organisaties te ondersteunen bij de ontwikkeling en uitvoering van projecten en campagnes. In haar werk zijn oorlog, mensenrechten en de strijd voor rechtvaardigheid terugkerende thema's

Lees andere stukken van Natasha