Naar aanleiding van een discussie online, hier mijn 9 regels om de wereld conflictvrij te maken. (Ja, ik heb geen last van valse bescheidenheid, als het aankomt op wereldvrede). Tegelijk is dit ook een weerlegging van een veelgehoord betoog dat, als het aankomt op het verbeteren van de situatie in bijvoorbeeld een conflictgebied als Syrië en Irak, ‘bommen gooien een noodzakelijk kwaad is’.
Voorstanders serveren mensen (zoals ik), die -geen- voorstanders zijn van bommen gooien op andere volkeren, af als ’te idealistisch’ voor deze wereld. Ik wil geen bijdragen leveren aan een ‘hel’ die we telkens weer opnieuw creëren, omdat ‘bommen gooien’ de enige manier lijkt te worden gezien om een conflict te beslechten. Terwijl, hoe ironisch, conflicten juist ontstaan en in stand worden gehouden, omdat iemand dacht dat ‘bommen gooien’ een goede manier is om je zin te krijgen.
Als het aankomt op oorlog en vrede onthoud dan de volgende regels:
1.) Geweld maakt een gewelddadige situatie -altijd- onvoorspelbaar en oncontroleerbaar erger. Ik herhaal: onvoorspelbaar en oncontroleerbaar erger!
2.) Dat betekent dat als je ‘de vijand van de mensheid’ (in Syrië en Irak Da’esh, Assad, etc. op dit moment) wilt bestrijden, jouw EERSTE zorg moet zijn om je ervan te vergewissen dat je de situatie erna niet -nog- erger maakt met je te ondernemen acties.
3.) De geschiedenis heeft geleerd dat je nooit kunt zeggen dat ‘het niet veel erger kan’. Ja, het kan nog veel erger. ‘Ja, maar soms…’, hoor ik je denken. Nee, altijd!
4.) Dus, als je mensen wilt redden van een gewisse dood, dan is mijn voorstel om de mensen te redden van de dood aan de hand van bommen die uit jouw vliegtuigen worden gedropt, voordat jij kijkt naar het voorkomen van de dood die iemand anders op haar of zijn geweten heeft.
5.) Als je dat hebt gedaan, dan is je TWEEDE verantwoordelijkheid, werken aan acties (niet gewelddadige acties) die de dood van mensen moet voorkomen naar aanleiding van -toekomstige- conflicten.
Ja, je leest het goed. Als je die ellende ziet in Syrië, dan moet je niet meteen denken aan hoe -dat- conflict op te lossen, maar wat ga ik doen als persoon, als volk, als natie, als regio, als cultuur, etc. om een soortgelijke conflict waar dan ook op de wereld in de toekomst te voorkomen.
6.) Tegelijk steek je al je energie in humanitaire hulp in de regio (zoals Canada nu voornemens is te doen in Syrië).
7.) Dan pas, ja, echt dan pas, kijk je naar de situatie in Syrië zelf en kijkt hoe je je vijand door middel van niet-gewelddadige acties kunt uitschakelen.
8.) Als het niet lukt om je vijand door middel van niet-gewelddadige methodes uit te schakelen, dan accepteer je dat het kortwieken van je vijand, door bijvoorbeeld zijn bewegingsruimte te beperken, de inkomstenbronnen aan te pakken het maximaal haalbare is.
9.) En tot slot, totdat er weer vrede is, is het enige wat gedropt moet worden boven vijandelijk gebied, voedsel- en medische hulp.
Deze 9 punten zijn natuurlijk minder ‘sexy’ dan bommen gooien, maar dit is de meest effectieve, meest duurzame en meest humane manier om te werken aan een conflictvrije wereld. Want over 10 jaar staan er nóg grotere monsters op dan Da’esh en Assad en dan moeten we wederom constateren dat we de situatie erger hebben gemaakt dan deze al was. Waarna wederom mensen zullen opstaan die op het luminale idee komen om het probleem op te lossen door ‘bommen te gooien’. Ad infinitum.
Was getekend,
Khadim Zaman
Illustratie: Allauddin Yousafzai via Pixabay.com
Eén reactie op "Column Khadim Zaman | Oorlog: 9 regels voor een conflictvrije wereld"
Ik mis nog 1 detail: de partijen die je wilt helpen moten ook geholpen willen worden / hun land willen voorthelpen.
Zo niet, dan moet de aanvaller niet gaan voor winst maar voor vernietiging. Anders vecht je telkens dezelfde oorlog.