De overdracht

Iedereen heeft een eigen plekje. Een plekje waar we ons naar terugtrekken als alles even te snel gaat. Dat plekje, dat heb ik ook. Ik zit dan aan het water en het is dan vaak al laat en donker. Soms loopt er dan een lief oud vrouwtje langs dat haar hond uitlaat. Vaak maken we dan een praatje en hebben het over van alles. “Lopen gaat niet meer zo makkelijk, maar er gaat niets boven een fijn gesprek. Daar mogen ze mijn knieën voor hebben”, zegt ze altijd.

Gisteravond zat ik er weer. Zij liep weer langs. Na een mooi gesprek nodigde ze mij, tot mijn verbazing, voor de volgende dag uit op de koffie. Het voelde misschien nogal ongewoon om bij een vreemde over de vloer te komen, maar uit respect voor haar gebaar stemde ik toe.

Haar kopje is halfleeg als ze vanochtend voorzichtig uit haar stoel overeind kruipt en de woonkamer doorkruist. Ze is halverwege de kamer als ze zich omdraait. “Loop je mee?”, zegt ze. terwijl ze weer langzaam vooruit draaft naar een andere kamer. Ze loopt naar een oud tafeltje dat in de hoek staat, waarop een lang stuk stof een voorwerp bedekt. Voorzichtig trekt ze het witte laken van het massief staande voorwerp af en blijft ernaar staren. Prachtig. Ik ben in de greep van wat ik zie.

“Deze was vroeger van mij. Ik heb ‘m in de oorlog van mijn vader gekregen. Hier heb ik als jong meisje hele nachten op zitten schrijven. Goh, wat kon ik er veel op kwijt. Het was mijn steun en toeverlaat. Ik weet niet wat ik zonder had gemoeten. Als ik jou dan soms in de avond voorbijloop, en je dan zie zitten met pen en papier, doet het me weer denken aan toen. Ik zie mezelf dan weer zitten achter mijn typemachine terwijl de nacht langzaam voorbij tikt.” Ze is even stil en kijkt naar het machtige pronkstuk dat voor haar op tafel ligt. “Ik wil hem heel graag aan jou geven. Misschien heb je er wat aan. Misschien ook niet. Maar ik weet dat het bij jou op zijn plek zal zijn. Zul je er goed voor zorgen?”

Wat zeg je, als woorden niet genoeg zijn. Wat zeg je, als de woorden die je zoekt niet bestaan. Wat zeg je, als je niet weet wat je moet zeggen.

Misschien zeg je dan wel niks. Misschien zegt stilte soms alles.

Dankbaar.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Sulayman el Mathari

Sulayman el Mathari gaat door het leven als eeuwige student. Geboren en getogen in Almere, maar hij is er enkel te vinden om te eten en te slapen. Leven, dat doet hij in Amsterdam. Hij is afgestudeerd in de Biomedische wetenschappen en momenteel student Geneeskunde aan de Universiteit van Amsterdam, rijp voor de co-schappen. Gefascineerd door woordkunst en poëzie wil hij als gepassioneerde schrijver nog weleens stukken van de hand doen. Verder is hij actief op meerdere maatschappelijk fronten en probeert hij iedere dag weer het beste uit zichzelf en zijn omgeving te halen. Want leven, is inspireren.

Lees andere stukken van Sulayman