Voorpagina Algemeen, Politiek

Indiaas staal doet Europa smelten

Wie de financiële ontwikkelingen enigszins volgt, kan met een gerust hart zeggen dat de grenzen van economie en politiek héél doorzichtig zijn. Er vindt géén strenge grenscontrole plaats waardoor politieke sleutelfiguren vaak de economische grensgebieden (ongewenst) overschrijden. In de afgelopen dagen behandelt de financiële pers de zaak "Mittal" héél uitvoerig. Deze machtige staalbaron (van origine Indiaas) is eigenaar van de grootste staalproducent van de wereld; Mittal Steel. Volgens het Amerikaans blad Forbes behoort Lakshmi N. Mittal (55) met een geschat vermogen van 25 miljard dollar tot de rijksten van de wereld. Hij wordt geplaatst op nummer drie. Maar waarom is Mittal toch het gesprek van de dag geworden in de financiële wereld? En waarom bemoeit de politiek toch met een puur zakelijke aangelegenheid?

Onlangs heeft Mittal een overnamebod gedaan van 18,6 miljard euro op de tweede grootste staalproducent van de wereld, Arcelor. Netals Mittal Steel is dit bedrijf ook ontstaan uit allerlei fusies van afzonderlijke staalbedrijven. Vandaag zeggen Franse en Luxemburgse ministers dat zij er alles aan zullen doen om Arcelor te verdedigen tegen een ‘vijandig overname’ door Mittal Steel. Nu denk ik bij mezelf; hoezo vijandig? Als de overheden zitten met het probleem van een massa-ontslag dan kan dat zo van de tafel worden geveegd. De ervaren zakenman heeft garanties gegeven dat de lokale werkgelegenheid niet in het geding komt.

Dan zeggen de Europese bewindslieden ineens; "Nee, Indiaas staal is niet van een hoge kwaliteit! Het staal van Arcelor is nimmer en nooit te vergelijken met die van Mittal. Daarnaast sjoemelt de Indiër met de staalproductie waardoor er een enorme kwaliteitsverlies ontstaat!" Ik zeg: Bullshit! De grootste staalproducent houdt zich niet aan internationale afspraken en richtlijnen die de kwaliteit van producten waarborgen? lijkt me héél sterk….

Helemaal vreemd is de opmerking van de Franse minister van Industrie, Francois Loos, die het volgende zegt: "Je benadert een bedrijf als Arcelor, een bloem van de Europese Economie en de Franse Staalindustrie niet zonder dat er eerst gesprekken zijn gevoerd?" Wat doet Mittal dan de hele tijd? Hij probeert juist tot toenadering te komen. Hij voert gesprekken met de Luxemburgse premier, de Franse premier en Europese Commissarissen om tot een oplossing te komen.

Afijn, het valt me op dat Europa zich héél vijandig opstelt tegen opkomende economiën als China en India. In een mondiale en vrije marktwereld als deze moeten de zakelijke aangelenheden niet telkens vanuit een politiek invalshoek bekeken worden. De overheden zouden zich niet moeten bemoeien met dit soort ‘business-gerelateerde-kwesties’. Toen het Franse bouwbedrijf Lafarge grote delen van een cementindurstrie in India opkocht, gooide de Indiase industrieminister toch ook geen roet in het eten?

Maar goed, ik ben van mening dat toonaangevende politici (ik vertrouw ze voor geen meter) het economisch land uitgezet moeten worden en zich beter kunnen bezighouden met belangrijkere zaken in hun eigen land. Het beleid van Verdonk zou ik hier graag 1 keer willen steunen :)