Dat Sabr meer betekent dan alleen maar geduld hebben – zoals ik dacht toen ik net moslim was geworden – daar ben ik gaandeweg doorheen de jaren achter gekomen. Hollands geduld is natuurlijk een schone zaak. het helpt als je niet meteen begint te steigeren als iets niet loop zoals je denkt of hoopt, en ook regelmatig tot tien tellen na een aanvaring maakt het leven een stuk relaxter voor iedereen.
Echter: aan gewoon geduld zit een duidelijke grens, het is niet oneindig. Op een gegeven moment is je geduld echt op, ook al doe je nog zo je best. Dan komen al die dingen naar boven die slecht voor je zijn: met boosheid doe je anderen pijn, met verdriet maak je jezelf ziek, met geen vertrouwen meer hebben in anderen (of erger nog in Allah) geef je toe aan de negativiteit in je hart. Vaak heb je spijt van die uitbarstingen of slechte gevoelens, maar ze zijn er wel.
Geduld 2.0
Alhamdoelilah leert de islam ons hoe we geduld op een hoger niveau kunnen tillen. Sabr is Geduld 2.0. Het betekent dat we de situatie moeten accepteren zoals die is. Dat klinkt simpel, maar is het niet. Want op het moment dat je echt sabr nodig hebt, zit je zelf meestal midden in je emoties. We zijn mensen en geven graag ‘de ander’ de schuld: de regering of de economie als we onze baan verliezen, de slechte dokter als we niet beter worden, de leraar of de school als we een slecht cijfer halen, onze ouders als we iets niet mogen wat al onze vriend(innet)jes wel mogen.
Wat we niet beseffen is dat iedereen die op ons pad komt, door Allah gestuurd is met een les speciaal voor jou, om je te helpen een beter mens te worden. Dus ook de dwarszitters, de pesters en de onverschilligen hebben hun nut in jouw leven. Als het tegenzit, kan het helpen om daar doorheen proberen te kijken en de les van Allah te ontwarren. Dat maakt het misschien ook makkelijker om dua te doen voor degene die jou een zware tijd geeft. Vraag Allah om het hart van de ander te verzachten. Je weet nooit waar de kwaadheid of slechtheid bij diegene vandaan komt. Dus vraag hulp, ook voor hen! Zo kun je iets dat slecht is voor jou, omzetten in iets goeds.
Lessen van onschatbare waarde
Sabr als geduld voor gevorderden vraagt om oefening, voor de meesten van ons blijft het een levenslange leerweg. In de Koran vinden we veel praktische hulp. Kijk naar Ibrahim die geduldig blijft met zijn vader. Moesa die geduldig blijft met zijn volk. Ayoub die geduldig blijft in het accepteren van zijn ziekte. Yunus die even zijn geduld verliest, maar ‘wakker’ wordt in de buik van de vis en snapt dat hij tijdelijk zijn sabr had verloren. Yusuf die geduldig blijft als hij veroordeeld wordt voor iets dat hij niet heeft gedaan. Allemaal zitten ze in situaties die vandaag de dag ons ook kunnen overkomen. Het zijn lessen van onschatbare waarde.
Ook in ramadan leren we om onze sabr te testen. Want je brengt jezelf in een situatie waarin je iets ’tegennatuurlijks’ doet, door je overdag te onthouden van dingen die je normaal wel doet, zoals eten en drinken. Je moet je maag, je hoofd, je slaap toespreken om geduld te hebben. De situatie accepteren zoals die is, omdat Allah er voor ons zoveel barakah in heeft gestopt. Ik vind het altijd mooi om te zien hoe kinderen dat oppakken. Hun werkelijke geduld is nog niet zo ver ontwikkeld, maar de acceptatie is er wel.
In de juz’ van vandaag, in ayah 13 van Soera Al Ahqaf, vond ik een mooie verwoording van wat echte sabr is:
“Voorwaar, degene die zeggen: “Onze heer is Allah”, en die vervolgens standvastig zijn: er zal geen vrees over hen komen en zij zullen niet treuren.”
In dezelfde soera roept Allah ons op goed te zijn voor onze ouders. In ayah 16 kunnen we lezen hoe groot de beloning is voor sabr richting onze vader en moeder:
“Zij zijn degenen van wie Wij het beste aanvaarden van wat zij verrichten…zij zijn tezamen met de bewoners van het Paradijs, als een ware belofte die hun is gedaan.”
De zachtheid van acceptatie
Als ik naar mijn eigen leven kijk, is soms niet te voorspellen of je sabr kunt opbrengen of niet. Zo was ik heel standvastig toen onze tweede dochter Kauthar een week na haar geboorte overleed. Ik kon sheitaan horen fluisteren in mijn oor, maar wilde niet mee in de zieligheid en verdriet die dat opriep. Ik was juist blij dat onze kleine meid direct naar het Paradijs zou gaan en daar de deur voor ons zou openhouden. Ik voelde heel duidelijk de zachtheid van acceptatie. Hoe anders was het toen ik hidjra maakte naar het thuisland van mijn man. Daar werd ik zo overmand door de eenzaamheid en het gemis van familie en vriendinnen, dat ik er bijna aan onderdoor ging. De acceptatie nam dit keer jaren in beslag en kwam met horten en stoten. Allah weet het best wat goed voor ons is, dat is altijd mijn grootste troost.
Bron afbeelding: Flickr.
Volg ons op social media