Paleis op de Dam verlicht met de Turkse vlag
Je hebt een tijd van klagen en je hebt een tijd van prijzen. Sommigen hebben klagen verheven tot kunst en lijken niet meer anders te kunnen, ook wanneer er positieve trends zijn die eigenlijk minder reden zouden moeten geven tot klagen, maar blijkbaar voor sommigen niet goed genoeg zijn. Het geklaag wordt zodoende eigenlijk langzaam gezeur en de boodschap wordt niet gehoord, behalve bij de medeklagers. Echte binding is allang geen sprake meer van, toenadering lijkt een utopie en de schreeuwers lijken in plaats van de uitzondering tegenwoordig de norm. Tegelijkertijd zijn er ook een hoop positieve ontwikkelingen achter de horizon. De afgelopen twee dagen waren daar voor mij een voorbeeld van.
Hoe triest de aanleiding ook is, zo mooi was de reactie er na. Ik ben een van de mensen die door middel van een post of column meer dan één keer klaagde of kritiek uitte op het mediabeleid en de dubbele maat binnen de Nederlandse samenleving na een aanslag die buiten Europa of de ‘westerse’ wereld viel. Kort samengevat, ik kan en kon er niet bij met mijn hoofd dat de ene aanslag meer aandacht krijgt dan de ander. Natuurlijk is het rationeel te verklaren door te zeggen dat de één (letterlijk) dichterbij is dan de ander, we meer in gemeen hebben met Fransen of Belgen dan Turken, etc, maar emotioneel was er voor mij geen enkel argument om dat gedrag goed te praten. Daar is de afgelopen maanden, jaren dan ook enorm over geklaagd, binnen de politiek, in het onderwijs (denk aan de minuut stiltes waar leerlingen klaagden over de dubbele-maat) en het maatschappelijk debat.
Ik was dan ook behoorlijk teleurgesteld dat landen als Turkije blijkbaar in Nederland zelfs na bijna een halve eeuw Turks-Nederlandse aanwezigheid niet worden gezien als dichtbij. Terwijl er bijna een half miljoen Turkse-Nederlanders in Nederland wonen. Ik had op zijn minst meer sympathie verwacht, maar in plaats daarvan ging het met name over hoe Turkije dit wellicht over zichzelf had geroepen of hoe de aanslagen door de regering zouden kunnen zijn vormgegeven, etc. Reacties die over ieder ander land direct in het hokje ‘conspiracy theories’ terecht zouden komen waren over Turkije blijkbaar volkomen rationeel en prima zonder enige feitelijk onderbouwing of background check. Ofwel, ik had veel te klagen voor mijn gevoel, want ik vond het onrechtvaardig.
Tot gister. Gister hebben een aantal gemeentes de vlag halfstok gehangen. De media begonnen vrijwel direct na de aanslag met een liveblog (dit gebeurde tot voorheen bijna alleen als de aanslagen in Europa waren of op westerse doelen), er was enorm veel aandacht in reguliere media en social media en de toon was vooral een toon van medeleven en cohesie. De boodschap was duidelijk: Nederland staat samen met Turkije tegen terrorisme en vandaag staat de Tweede Kamer een minuut stil, iets wat voorheen door bepaalde protocollen niet mogelijk was, ofwel wat onmogelijk leek lijkt nu toch mogelijk.
Het onmogelijke was vooral dat we als mensen bijeen kunnen komen verenigd tegen haat en terrorisme. Want waar terrorisme zich dan ook op baseert, het kent geen onderscheid in haar slachtoffers en hetgeen ons zou moeten binden is ons verdriet en de woede die we omzetten in kracht en verzet tegen de daders van dit soort laffe daden. Ik ben oprecht trots dat mijn stad (Rotterdam), mijn land (Nederland) empathie toont met het land van herkomst van mijn ouders. Voor het eerst in een lange tijd zijn mijn beide nationaliteiten in vrede met elkaar in het land waar ik woon en heb ik rust in mijn hoofd die ik lang niet heb gehad bij dit soort gebeurtenissen. Ik ben oprecht blij en heb weinig te klagen, want er is vooruitgang en dat mag ook uitgesproken worden en gewaardeerd worden. Of ik nu ook meteen uitgeklaagd ben? Nee, natuurlijk niet! Ik zou immers geen Nederlander zijn als ik niet goed kon klagen.
Want ik heb als afsluiting wel wat te klagen. We hebben namelijk nog een lange weg te gaan. We moeten in onze geklaag de juiste toon vinden. Daar waar we nu nog te vaak aan een uiteinde staan en trekken tot het elastiekje knapt zouden we vaker de toenadering moeten zoeken en vooruitgang moeten waarderen. Met name de mensen (waaronder ik) die opkomen voor hun rechten en tegen de dubbele-maat zijn moeten daarin zelfkritisch durven zijn en erkennen dat soms of vaak diezelfde dubbele-maat ook door bepaalde groepen gehanteerd wordt die er zelf over klagen. Daar waar ik blij ben dat er veel aandacht voor Istanbul is op dit moment besef ik mij tegelijkertijd ook, dat ondanks dat ik er in mijn hoofd mee bezig was, ik mij niet geuit heb over Orlando, net zoals sommige organisaties die dat nu wel doen dat ook niet hebben gedaan, maar wel hadden moeten doen. Want het punt blijft: terrorisme maakt geen onderscheid tussen religies, ras, seksuele voorkeur of wat dan ook. Verknipte geesten hebben maar één regel: you are either with us or against us. Ik hoor bij de tweede groep en ik weet dat veel anderen dat met mij ook zijn, laten we a.u.b dan stoppen om binnen die groep weer groepen te creëren en een vuist te vormen tegen terrorisme door onderling positieve veranderingen meer aandacht te geven en te waarderen en niet met uitspraken te komen als: ‘tja ze moeten wel he’, ‘zie je wel, ze durven niet meer anders te doen’, etc. Dit soort reacties zijn naar mijn mening onnodig en in tijden als deze overbodig. Laten we met zijn allen stilstaan bij het verdriet, de handen ineenslaan en wanneer het weer zo ver is, als het nodig is eventueel met de vuist op tafel slaan, maar daarbij nooit vergeten dat diezelfde vuist de gene aan de andere kant van de tafel aan het eind een hand geeft (en misschien zelfs een brasa/ omhelzing).
Foto: Gemeente Amsterdam, afdeling communicatie.
Halil Ibrahim Karaaslan
Halil hoopt door middel van zijn cartoons en andere maatschappelijke activiteiten zijn steentje bij te dragen aan bepaalde vraagstukken die zich afspelen in Nederland. Uiteraard met een tikkeltje humor.Lees andere stukken van Halil
9 Reacties op "Samen in geluk, samen in verdriet"
Zo makkelijk is het om sommige armzalige Turken psychologisch te ontwapenen.
Geef hem een beetje zogenaamde onoprechte niet gemeende aandacht en een aai over zijn gekwetste afgewezen ego en hij zal weer kwijlen en met zijn staartje kwispelen. Geef hem wat ie wilt en hij zal de strijdbal begraven.
Deskundigen hadden de laatste tijd hun mond vol over een nieuwe strategie om allochtonen jongeren te ontzenuwen. ‘Je moet hen het gevoel van onvrede en onrecht ontnemen. Je moet hen niet afwijzen, maar hen een thuisgevoel geven. Gevoel dat ze erbij horen.’
Ik wil je snakkende people pleaser-hart niet breken Halil, maar dat zeggen ze niet omdat ze je nu een fantastische Turkse jongen vinden, maar om doodeenvoudige egoïstische feiten.
‘Anders gaan ze radicaliseren, blijven ze vijfde kolonne, blijven ze Erdogan stemmers, zij ze gericht op Turkije, gaan ze hun krachten bundelen en met hun vuisten slaan, wordt het een grote sneeuwbal van boze ontevreden mensen met heel veel aanhang en in het ergste geval doen ze een greep naar macht.’
Dit is wat je vaak hoort bij BNR radio en de NPO.
‘Je moet het gevoel van onvrede en onrecht ontnemen, dan is er ook geen draagvlak voor partijen die deze jongeren aantrekken.’ Deskundigen die met gefronste wenkbrauwen zich weer in ernst buigen over allochtone jongeren.
Rekensommetjes maken, wikken en wegen, onderzoeken doen. Want tja, de laatste tijd gingen de vuisten wel te vaak omhoog over etnisch profileren, slavernij, discriminatie, dubbele maat, beeldvorming in de media.
Het is als het offeren van een dier om de geesten gunstig te zijn en hun verdoemenis te bezweren. Het is als het geven van een snoepje aan een krijsend kind om het te vriend te houden. Zo moet je af en toe aan symbool politiek doen om gefrustreerde strijdbare allochtonen te sussen en in slaap te wiegen.
Triest Halil dat je artikel gaat over: ” Kijk, kijk Nederland heeft de Turkse vlag uitgehangen. Ik mag er zijn. Ik wordt getroost! Wat ben ik blij!” Nou gefeliciteerd jongen. Zet je blijdschap maar op een uithangbord. Schreeuw het van de daken.
Ga op je borst trommelen.
Je moet het geen emotionele lading geven, dat samen gevoel, hunkering naar liefde is allemaal onzin, te emotioneel.
Nederland had de laatste tijd wat kritische tweets en Facebook berichtjes over hun dubbele standaard inzake aanslagen en daar hebben ze gehoor aan gegeven.
Niet uit henzelf of omdat ze nu zo bezorgd zijn en het jammer voor je vinden, maar gewoon geen zin hebben in dat wijzend vingertje. En ja, je moet Turken het gevoel van onvrede en onrecht ontnemen was hen devies. Puur strategisch en politiek.
Want stel je voor dat ze door die dubbele standaard nog meer verbitterd en boos worden en zich nog meer gaan afkeren en in het ergste geval op DENK gaan stemmen.
Je ben zo gevleid door die vlag en zo in je nopjes dat je er een artikel aan wijdt.
Is het groot nieuws? Nee, het is geen nieuws.
Had een artikel geschreven over de aanslag in Istanbul over de slachtoffers en de zogenaamde False Flag IS. Een zogenaamde islamitische terroristische organisatie gesponsord en bewapend door bepaalde machthebbers om landen als Syrië en Turkije kapot te maken. Had je beter druk gemaakt over de oorlog in Turkije dan over een nietszeggend onoprechte beamer projectie.
http://im.haberturk.com/2016/06/29/1260442_85eff3f7a10dfac8af2416003e51839f_640x640.jpg
Dit plaatje vind ik even veel veel belangrijker.
Waarom heb je het niet hierover maar over het stadhuis in Amsterdam? Waarom maak je reclame voor hen? Wat boeit ons wat ze daar op projecteren? Wat boeit ons wat zij zogenaamd vinden? We weten hoe ze echt denken, dat ze de PKK steunen, hen hier in Nederland huisvesten en subsidiëren. We weten wie de IS hebben gecreëerd en waarom ze Turkije net als Syrië kapot proberen te maken. We weten waarom de EU en de VS niks doen. Waarom ze de mensen in Syrië door IS beulen laten martelen en vermoorden. 5 jaar lang. 5 jaar lang leven die mensen daar in angst. Niks doen ze. Niks. Ga het daar over hebben. Er is geen “samen” wordt wakker. Er is geen “samen”.
Wat ben jij naïef zeg.
Na veel geklaag, kritiek, afgrijzen en op commando, na de zoveelste aanslag, mosterd na de maaltijd, na tig verzoeken om een beetje medeleven te tonen, dat hadden ze bij de eerste twee aanslagen moeten doen en niet tientallen aanslagen later. Is een beetje nep, onoprecht en gemaakt vind je niet? Of ben jij van die mensen die daar gewoon intrappen. Die daar genoegen mee nemen, weer de onderdanige turk uithangen. Laat ze doen wat ze willen.
Zoals ik zeg er zijn andere zaken om je op te focussen. Maak je druk om je land. Maak je echt druk om Turkije.
En als dit je land is maak vooral domme vreugde sprongetjes om een veel te late en neppe beamer projectie. Wees blij en ga dankbaar op je knieën.
Zuurpruim.
Beste Halil,
Ik vind jouw stukjes waardevol om het feit dat je een goed balans hebt tussen zelfkritiek en maatschappij-kritiek. Ik vind dit een gezonde houding voor mensen van diverse culturele achtergronden die zich hier in NL thuis voelen.
We zijn de beroepsallochtonen die ja en amen zeggen op alles en de übergevoelige wannabe activisten die nooit iets kunnen waarderen, zat. Jouw geluid is hard nodig. Blijf aub schrijven. Al trek je één persoon over de streep naar de gulden middenweg, is dat altijd mooi meegenomen.
Beste Halil,
Ik waardeer je positieve inbreng ook hoor… Goed stuk en laat die sneuneus van een Meliha maar kletsen.
Ze kunnen wel Irak binnenvallen met tanks en F16’s. Ze kunnen wel mensen in flarden schieten als het hen uitkomt. Als ze het willen kunnen ze een land als Libië kapot maken. Ze kunnen grote leiders als Saddam en Gaddafi vermoorden als ze willen. Ze kunnen Afghanistan binnenvallen en dat land kapot maken.
Maar tegen de IS doen ze al vijf jaar helemaal niets! Laat mij niet lachen! Ze hebben de nieuwste technologieën satelliet alles! Maar nee.
Ik weet nog dat er lang geleden een Turkse film zou spelen in Pathé. Een soort James Bond achtige film, maar waar de Turken de ‘good guys’ zouden zijn en de ‘bad guys’ de Amerikanen. Men vond het te onomstreden en het zou bijna verboden worden.
Veel feiten kwamen er in terug, de Abu Graib martelingen, nier smokkelaars uit Israël, voor de lol Irakezen dood schieten, verdeel en heers politiek tussen de Arabieren, Turkmenen en Koerden. Naam van film was: Kurtlar Vadisi Irak.
En wat mij het meest is bij gebleven was voor de lol de Irakezen doodschieten.
Denken jullie nu werkelijk dat de mannen die hier achter zitten zich zorgen maken om mensen levens?
Zelfs hun eigen onderdanen zijn ze bereid om voor het grote spel op te offeren, 9/11.
Daarom heb ik niks met dat poppenkast van een kaarsje aansteken en een vlaggetjes halfstok. Dat soort dingen zijn voor blinde simpele zielen. Mensen die van 9 tot 5 werken en zich druk maken over cultuur problemen. Die daarop worden aangesproken en daarop reageren. En dat is hun leven dan. Hun hele leven draait om hun identiteit. Of ze wel goed geïntegreerd zijn of niet. De allochtonen en hun allochtonen problematiek.
En af en toe gaan de hoge heren weer een groot offer brengen en gaat er weer een grote groep kudde mensen een kaarsje steken. En dit spelletje blijft zich tot in de eeuwigheid herhalen. Zolang er domme mensen zijn die dit niet zien zal dit stoelendans zich blijven herhalen.
Veel Turken in Nederland gedragen zich als een huisslaaf. En dat zie ik ook bij Halil.
Hij ziet een Turkse vlag en is meteen verkocht. Hij gaat door zijn knieën.
Dit filmpje komt voor Halil & Hilal (wat toevallig). Volgzame mensen die in de Nederlandse politiek geloven, Nederlandse overheden aanbidden, die zich mengen in integratie onderwerpen en de interessanste allochtoon proberen uit te hangen. Hopen dat ze een prijs krijgen voor “de trouwste allochtoon van het jaar”.
Ze worden geapplaudisseerd door mensen als Klaas. (Ja, hoe kan het ook anders. Ze hunkeren naar zijn goedkeuring.)
Halil en Hilal geloven in de VN. Ze geloven in de EU en de VS. Ze geloven dat ze goed bezig zijn en zorgen voor veiligheid en orde. En dat als er ooit haat zal uitbarsten richting de moslims in Europa ze wel door hen beschermd zullen worden. Wat een lachertje. Zoals je Henk en Ingrid hebt, heb je een Halil en een Hilal onder de Turken.
Ik herinner mij nog Hilal dat je een stuk had geschreven over dat je in de trein zat en een afwijzende lelijke blik kreeg van een Nederlandse vrouw die naast je zat.
Dat deed je pijn.
Je troostte jezelf meteen door te zeggen dat Allah wel van je houd.
Halil en Hilal dit bedoel ik met jullie overdreven emotionele Turken. Jullie snakken naar acceptatie. Toen ik jouw tekst last dacht ik, echt zielig als je al zo snel door een blik een gebroken hart krijgt. Misschien verklaart dit jullie gedrag, de moeite die jullie doen om geliefd te worden. Want afwijzing doet pijn.
Mensenlevens zijn voor andere mensen net mierenlevens.
@Klaas
Ja, Klaas het is een heel positief stuk, maar er klopt geen snars van. Ik kan hier ook een heel positief verhaal houden. De politiek correcte verhaal, maar ik kies liever voor de waarheid.
Hoe het allemaal begon.. Turkse film: Kurtlar vadisi Irak.
Amerika, Amerika o Amerika, Europa, o Europa. Bedankt he voor de jullie shit!
http://www.nrc.nl/nieuws/2016/07/07/dodental-aanslagen-bagdad-opgelopen-tot-281
http://www.demorgen.be/buitenland/35-doden-bij-zelfmoordaanslag-ten-noorden-van-bagdad-b99ea534/
http://www.mo.be/analyse/irak-dertien-jaar-na-de-britse-amerikaanse-invasie
“Die toestellen werden jarenlang aan verschillende landen in het Midden-Oosten verkocht door de Britse zakenman James McCormick. Volgens McCormick konden ze vanop afstand bommen en explosieven detecteren, maar uiteindelijk bleken ze niet veel meer te zijn dan een stuk plastic met een radio-antenne erop en hadden ze geen enkel nut.”
Ach mensenlevens.., James McCormick ben je rijk geworden??
http://www.demorgen.be/buitenland/zes-jaar-na-de-controverse-irak-gebruikt-nog-altijd-plastic-nepbomdetectoren-b859431b/
Turken in Irak maken zich druk om hun leven. Turken in Nederland maken zich druk om een beamer projectie en erkenning. Turken in Irak weten wat oorlog is, wat een bloedige aanslag is. Voor Turken in Nederland is het een ver van mijn bed show.
Pas als er een aanslag op bijvoorbeeld Amsterdam Centraal station of Den Haag Centraal gepleegd wordt, dan pas zullen ze hen begrijpen.