Na veel aarzelen besluit ik naar de huisarts te gaan. De studentenpsycholoog heeft het opgegeven en begrijpt maar niet wat de oorzaak van mijn faalangst en paniekaanvallen is. Terwijl ik om mij heen kijk in de wachtkamer zie ik de kast met flyers.
Diabetes. Astma. Aambeien.
Ik herinner me dat ik als klein meisje dat net had leren lezen de letters probeerde te verbinden, ‘Aambeien’ las ik natuurlijk als ‘Aardbeien’. Ik heb alle flyers al een keer gelezen uit curiositeit en ken de ziektenamen uit mijn hoofd. Ik weet dat hetgeen waar ik aan lijd niet tussen deze flyers staat.
Ik vertel de arts dat ik eigenlijk niet weet wat er mis is, maar dat ik weet dat er iets goed mis is. Dat ik het gevoel heb dat ik mezelf gaandeweg tussen de realiteit en verbeelding in de afgelopen maanden ben kwijtgeraakt. Dat mijn emoties zo vlak zijn als de tafel die tussen ons in staat. Maar vooral dat ik niet meer kan vertellen of ik nog leef of al dood ben. Derealisatie. Alles om mij heen voelt als het geruis tussen twee radiostations. Grijs.
Ineens voel ik mij schuldig omdat ik het gevoel heb dat ik de kostbare tijd van de huisarts verspil met mijn vage verhaal. Alsof ik met cijfers een kleur probeer te omschrijven. Ik kijk op het papiertje in mijn handen dat ik als spiekbriefje voor mezelf had meegenomen om niet te vergeten wat ik wilde. Focus op wat je wilt, Bibi. Ik raap alle moed bij elkaar en zeg het maar, want wat heb ik te verliezen: “Ik wil doorverwezen worden naar een psycholoog”.
Ik rol het spiekbriefje tot een propje. Opluchting.
Dat was de eerste keer dat ik besefte hoe belangrijk het is je hulpvraag zelf uit te spreken en niet te wachten op het oordeel van je huisarts.Ik vond het moeilijk om de stap naar de huisarts te maken, omdat ik dacht dat ik niet kon uitleggen wat er mankeerde. Maar zelfs dan moet je gaan, en zoveel mogelijk vertellen over hoe je je voelt.
Het feit dat het juist zo vaag, onverklaarbaar en zweverig is, is allemaal deel van het ziektebeeld. Alle zaken die te maken hebben met een aangetaste perceptie van realiteit, tijd en emoties zijn ook symptomen. Wees dus niet bang om in vage termen te praten met je huisarts.
De huisarts besloot mijn hulpvraag te beantwoorden: ik kreeg een doorverwijsbrief voor de psycholoog. Mijn reis van hulp nodig hebben, beseffen dat ik hulp nodig heb, erom vragen, én aannemen was een reis die ik toch vroeg of laat had moeten initiëren om beter te worden. Als je diabetes of astma hebt gaat het ook niet ineens weg als je het lang genoeg negeert.
Net zo moet er worden ingegrepen als je het vermoeden hebt dat je perceptie van het leven al meer dan twee weken zodanig is aangepast dat het “niet klopt”. Neem opmerkingen over je humeur, je gedrag en je stiltes die je vrienden en familie maken serieus.
Ik werd gediagnosticeerd met Klinische Depressie en een Paniekstoornis (en behandeld), en ooit staat daar ook een flyer voor in die wachtkamer. Opdat de ziekte meer naamsbekendheid krijgt, want wat je kent, herken je ook sneller.
Dit is het laatste artikel van een reeks die wij publiceren naar aanleiding van World Mental Health Day 2017. Alle vorige artikelen zijn hier in ons archief terug te vinden.
World Mental Health Day 2017:- Schop, ren, rij, zoek hulp en doorbreek het patroon ~ Noureddine Steenvoorden
- Broos ~ Redactie
- Leven met psychisch geweld: een boekrecensie ~ Pasha Cayman
- Een laag zelfbeeld en de profetische aanpak ~ Hamza Akkar
- Burn-out in het huwelijk ~ Redactie
- Samen uit de put ~ Saloua Halusi
- De Hulpvraag ~ Nazir Bibi
- World Mental Health Day 2017 ~ Redactie
Nazir Bibi
Nazir Bibi bleef niet hier: in 2018 heeft ze haar geboortestad Hilversum omgeruild voor de mooiste stad van Duitsland. Tot grote teleurstelling van haar ouders is ze nog steeds geen dokter, maar heeft ze ondertussen wel een BA Engelse Taal en Cultuur en een MA Amerikanistiek. Gelukkig is schrijven ook een soort medicijn.Lees andere stukken van Nazir Bibi
Eén reactie op "De Hulpvraag"
Beste Nazir Bibi,
Middels dit korte schrijven wil ik je het allerbeste wensen met hetgeen je doormaakt. Het is zeer moedig dat je dit opschrijft – en dat meen ik echt!
Om ongeveinsd met je te zijn: ik weet als geen ander hoe paniekaanvallen en een depressie – iemands leven kunnen ontregelen. Dat gevoel is niet in woorden uit te drukken – hetgeen is verschrikkelijk om mee te maken. (Eveneens ikzelve ben gediagnosticeerd met een behoorlijke trauma die voor paniekaanvallen zorgt, en een fikse depressie die al jaren gaande is. Zielenpijn noem ik hetgeen). Ik weet als geen ander hoe hetgeen is.
Omwille van jij zo openhartig bent, zal ik hetgeen ook zijn: bij mij is hetgeen tot stand gekomen naar aanleiding van mijn helse periode aan de Haagse Hogeschool – en de aanverwante discriminatie, pesten, intimidatie, bedreiging, (machts)misbruik die hen eigen is. Die periode was voor mij dusdanig ingrijpend (en hetgeen heeft mij echt geraakt in mijn kern als menszijnde) dat ik daardoor een trauma (PTSS), depressie – heb opgelopen. En door toedoen van de hiervoor genoemde ziektebeelden (zoals je wellicht wetende bent) kan je (in mijn geval) oa., gewoonweg niet concentreren. Lezen (mijn passie) ging gewoonweg niet omdat je lichaam en geest niet in orde is. Je kan niet van een goede nachtrust genieten, en huilen, verdrietig zijn. Een donkere wolk die continue boven je hangt. Uitzichtloos! Geen hoop meer hebben in de toekomst. Ik heb tweemaal een suïcide geeffectueerd vanwege de helse pijn die ik continue voel. Je dromen en idealen kan je niet waarmaken omwille van je gewoonweg geen hoop meer hebt. En na al die jaren ben ik nog steeds ziek, en ik weet niet hoelang ik dit nog kan verduren. En om eerlijk te zijn; ik heb het feitelijk al opgegeven.
Echter, jouw kennende – en de sterke karakter die jij bezit – jij zal dit te baas worden. Jij gaat het halen, en daar geloof ik heilig in. Blijf vasthouden aan die mooie ambities,
en dromen van je. Je hebt het in je.
Het gaat je goed,
M.T.S