Porsche Panamera’s, BMW’s in alle geuren en kleuren, Bentleys. Noem het maar op of het heeft wel ooit meegereden in wat in de volksmond een “trouwstoet” wordt genoemd. Wie niet beter weet zou denken dat zo’n trouwstoet al honderden jaren het lijstje van de tien moslimgeboden aanvoert. Al ware het dat zoiets dergelijks helemaal nooit heeft bestaan. Het besef van het bestaan van deze ogenschijnlijk Marokkaanse of Turkse traditie lijkt onlangs mainstream te zijn gegaan.
Daar waar ik voorheen alleen leek te zijn in mijn onschuldige irritatie jegens deze activiteit, is het nu ook op het bordje van Henk en Ingrid beland. Niet op de laatste plaats omdat een kansparel laatst in Rotterdam bij een uit de hand gelopen stoet had besloten om een politieagent neer te slaan. Dat er evenmin moedige agenten bestaan die er een sport van om bepaalde burgers naar het leven te staan, betekent niet dat deze manifestatie van intrinsieke triestheid enig toejuichen verdient. Per slot van rekening zou je als voorstander van een eerlijk politieapparaat, of als slachtoffer van cowboys in het blauw, juist het goede voorbeeld moeten willen geven. Afijn, het ging om trouwstoeten en dat men beter een portie gezond verstand kan huren dan een Maybach bij een bruiloft.
To stoet, or not to stoet?
Het meest basale idee van een stoet bij de viering van het huwelijk, moet uit Marokko of Turkije zijn komen overwaaien. Alhoewel het gezegd moet worden dat de pick-ups van elders zijn ingeruild voor de meest exotische bolides die maar bestaan. Natuurlijk is het vanzelfsprekend dat het huwelijkspaar in de watten wordt gelegd op zo’n dag. Het liefst door middel van een mooie limousine waarin zij zich verplaatsen. Daar zit dan ook niet de crux. Die zit namelijk in het peloton aan neefjes, nichtjes, broertjes, ooms en tantes die in Duitsland gehuurde komen opdagen. Van smeltende remschijven tot auto’s van een paar ton die om een verkeersbord worden gevouwen.
En waar dient dit allemaal voor? Geen idee. Plezier? Natuurlijk is het prima om blijdschap uit te stralen bij een dergelijk evenement, maar overdaad schaadt. Daar waar ik voorheen dacht de enige te zijn die uitslag kreeg bij het beeld van jongeren die met Amazigh of Marokkaanse vlaggen uit auto’s bungelen, staan de dagbladen tegenwoordig vol van berichtgeving over de uitspattingen van deze traditie. En juist nu deze activiteit in het publieke debat ten prooi dreigt te vallen aan het aandachtsvacuüm van kwaadwillenden, is heroverweging broodnodig.
De ene stoet is de andere niet…
Natuurlijk zou ik nooit willen beweren dat er nu zonder blikken of blozen generaliseringen kunnen worden geuit n.a.v. de ophef rondom deze stoeten. Juist als dagbladen als het AD zaken onder de aandacht brengen van de goegemeente, zou je moeten weten dat het eerder om beeldvorming gaat dan enige inhoud. De ene stoet is namelijk de andere niet, maar voordat dit onderwerp het volgende regeerakkoord bereikt, zou ik orde op zaken willen stellen.
In eerste instantie zou ik de Nederlandse samenleving op het hart willen drukken dat wij blij moeten zijn dat dit soort tradities zich beperkt tot bruiloften en incidentele successen van voetbalclub Galatasaray. De blijdschap van een huwelijk is een kant van de medaille, maar als we de taboe en de opgelegde schaamte van scheidingen op gelijkwaardige manier zouden ventileren, dan waren we verder van huis geweest. De protesterende boeren zouden er niets bij zijn en het Duitse filiaal van Sixt in Frankfurt zou met gemak een Haagse dependance in het leven kunnen roepen.
Ieder zijn ding, maar als we toch Marokkaanse tradities en stoeten importeren, laat het dan een nobele zijn. Zoals het ritueel waarbij automobilisten in Marokko, die doorgaans niet bekend staan om hun geduld, uit respect langs de kant stoppen en wachten totdat een begrafenisstoet stapvoets voorbij gaat. Want als je toch wat moet huren, laat het dan gezond verstand zijn en pak gewoon de fiets of bus naar een bruiloft, dan zal uiteindelijk vast ook het overprijsde cateringvoedsel beter smaken.
Sidi Bastos
Een bemoeial van jewelste, maar altijd met de beste intenties. Een Hagenees die zich druk maakt om wat er allemaal in het Binnenhof wordt uitgespookt en zijn tijd het liefst besteedt aan kijken naar politieke drama's die zich her en der afspelen. In ieder geval is hij nooit te beroerd om, op een ietwat omslachtige en bombastische manier, zijn irritaties en beste wensen voor onze samenleving de vrije loop te laten.Lees andere stukken van Sidi
Volg ons op social media