Voorpagina Ervaringen

“Vriend, hebbie vijftig cent voor me?”

, 18 februari 2006, 3 reacties

Gisteravond moest ik effe in het centrum zijn, dus parkeerde ik m’n ouwe maar altijd trouwe auto tegenover de Pauluskerk. Dat is natuurlijk niet de meest veilige plaats voor een auto, maar ik nam het risico. Ik was ook al ietsjes te laat en op de vrijdagavond een parkeerplats in de stad vinden, is een uitdaging op zich. Dus beschouwde ik dit maar als en geschenk uit de hemel. Toen ik de auto uitstapte, zag het er echter al wat minder paradijselijk uit. Lopend naar de parkeerautomaat, zag ik vanuit mijn ooghoeken al één van de daklozen mijn kant opkomen.

"Vriend, hebbie vijftig cent voor me?". "Vriend, wacht effe", antwoordde ik terug en ik keek naar de parkeertarieven: ’50 cent per 12 minuten’. Wat da *, dacht ik bij me zelf en ik hoopte dat ik genoeg op m’n chipknip had staan. Het Rotterdams parkeerbeleid is één grote geldklopperij en de stad is al bijna in zijn geheel één grote betaald parkeerzone geworden. Als je geen geld op zak hebt, is het geen probleem, maar heb je geen chipknip in Rotterdam, dan ben je als een schaatser zonder schaats. De introductie van de pinpas en chipknip moet een harde klap zijn geweest voor de zwervers en daklozen. Helaas hebben ze geen sterke lobby in de vorm van een vakbond of een charismatische leider. Nee, ze mogen al blij zijn met een warme maaltijd in de Pauluskerk. Respect voor de Pauluskerk dat ze zich in deze individualistische en materialistische tijden toch met overtuiging in blijven zetten voor deze mensen. Hoe ze ook op straat terecht zijn gekomen (verslaafd, psychisch gestoord, schulden of wat dan ook), het blijven natuurlijk ook gewoon mensen. En vaak zijn het nog hele grappige mensen ook, die van een stad ook een echte stad maken.

"Vriend, hebbie vijftig cent voor me?"
"Nee, man. Ik heb geen kleingeld!"
"Hebbie een euro dan?"

Ik moest zo lachen om deze opmerking, dat ik dan toch even de moeite nam om in m’n portmonnee te kijken en gaf hem toch maar wat.

"Ik zal je waggie in de gaten houden, vriend. Echt waar, ik zal je waggie in de gaten houden"

Met deze geruststellende woorden, kon ik lachend en zonder zorgen m’n auto achterlaten. Ik liep een stuk verder, waar een andere stadsgenoot op een bankje lag en twee agenten tegen hem probeerden te praten. Hij had waarschijnlijk een zware dag achter de rug, aangezien hij niet reageerde op de woorden van de agenten. Hij bleef daar vredig liggen en sliep dieper dan Doornroosje in een coma. Kennelijk mocht dit niet volgens het boekje van de agenten en ze gingen over op een wat hardhandigere aanpak. Helaas maken zulke agenten ook deel uit van de stad, want was dat nou echt nodig?

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van