Zielenpijn

Psychologische problemen veroorzaken niet alleen mentale uitdagingen, maar ook fysieke. Khadija (31) beschrijft een onderbelichte kenmerk van emotionele instabiliteit en burn-out: pijn in het lichaam en het verlies van energie.

Ze deelt een pagina uit haar journal waarin ze schrijft over hoe ze de verjaardag van haar man voorbereidt. Een ogenschijnelijk mooie dag loopt parallel aan intense emoties, een gevoel van leegte en jarenlange, ondraagbare fysieke pijn.

Dagenlang was ik opzoek naar ideeën om het de mooiste dag van zijn leven te maken. Ondanks dat mijn energieniveau wegens mijn chronische gewrichtspijn en mentale toestand schommelde, bleef ik doorgaan.

Nog even snel naar het centrum om ballonnen te kopen. Op de terugweg herinnerde ik mij dat ik de roltongen ben vergeten. Nog een keer terugfietsen was geen optie. Te moe. Morgen weer een dag, dacht ik.

De volgende ochtend werd ik vermoeid en met hoofdpijn wakker. Dat is wel vaker zo. Het heeft me nooit tegengehouden om iets te doen, want ik ken niet anders. Ook vandaag niet.

Even wat werk afmaken, ontbijt maken, afwassen, het huis opruimen, douchen, bidden en nog een paar andere taken afronden.

Zo, twee uur verder. Ja, ik ben heel snel, kan niet rusten en ook geen pauzes nemen.

Ik pak het to-do-lijstje er weer bij. Oh ja, roltongen en nog vijf andere dingen. Ik ren weer naar beneden, pak m’n fiets en race door de rustige straten. Op de fiets voel ik me enorm vrij.

Zo vrij als een vogel. Hoe harder ik trap, hoe hoger ik vlieg. Ik begin het erg warm te krijgen. Het weer in Nederland is onvoorspelbaar. Dat weten we nu wel. Het begint lichtjes te regenen. Lekker, verkoelend.

Het is maandagmiddag. Terwijl het voor de verandering rustig is in de Action, speelt er enorm veel in mijn hoofd. Onrust. Ik glimlach, wandel rustig door de schappen en begroet de medewerkers die daar kennelijk geen behoefte aan hebben.

Ik loop richting de kleurrijke feestartikelen. Mijn glimlach verdwijnt. Mijn energie daalt. De slingers voor me verliezen langzaam hun kleur. Ik heb hier eigenlijk helemaal geen kracht voor.

Ik stel mezelf allerlei vragen; waarom voel ik mij ineens zo? Wat is hier het doel eigenlijk van?

Het andere stemmetje reageert: nee nee, niets aan de hand. Denk aan de leuke dag. Focus op het positieve, dan komt het goed. Ik probeer te zoeken naar waar ik allemaal dankbaar voor ben. Het mandje is inmiddels gevuld met wat hoedjes, kaarsjes en roltongen.

Het feest kan beginnen! Ook vandaag ben ik moe wakker geworden, hoofdpijn, vooral achter min ogen. Daar schuilt al het verdriet. Het voelt zwaar en ik krijg ze moeilijk open. Ze willen niet, en ik eigenlijk ook niet.

Met een glimlach en vol enthousiasme feliciteer ik hem. Hij is gelukkig. Eigenlijk altijd wel. Vandaag probeer ik het ook te zijn. Ik cijfer mezelf weer weg. Het feest duurt niet 1 dag, maar 2! Dubbel veel plezier.

De dagen na al het gefeest word ik met een enorm leeg gevoel wakker. De stilte confronteert mij weer met mijn eigen gevoelens. Ik snap er niks van. Twee dagen lang was ik zo blij, waarom voel mij nu zo? Ik heb er geen antwoord op. Diep van binnen ook weer wel.

Vandaag is er niets om naar uit te kijken. De lage energie die ik afgelopen dagen in mijn lijf onderdrukte, is vandaag zichtbaar. Uitgeput en onderuitgezakt zit ik op de bank.

Een aantal keren raken mijn ogen vol. Ik houd me sterk, want ik kan nog geen reden vinden om keihard te huilen.

Alles gaat toch goed?

Tot ik mijn vader spreek die ik al heel lang niet heb gezien. Hij lucht zijn hart bij mij en vertelt dat hij zich niet goed voelt. Dat weet ik, al jaren. “Mijn hart klopt hard”, zegt hij.

Ik begrijp hem en geef hem wat advies, hoewel ik weet dat niets het nare gevoel zal doen afnemen.

Ik hang op en barst in tranen uit. Met een zwaar hoofd en opgezwollen oogleden loop ik weer richting de woonkamer. Genoeg to-do’s voor vandaag; de afwas ligt er nog.

Dit is een kleine greep uit mijn leven. Dag in, dag uit kan ik me zo voelen. Van de afgelopen tien jaar ben ik al vijf jaar in therapie en actief bezig met beter worden.

Op een gegeven moment begon het mij te frustreren. Waarom verandert er weinig? Een van de antwoorden die mijn psycholoog gaf was: je werkt hard aan jezelf, maar je mist de erkenning en begrip van jouw omgeving.

Ook daar ben ik aan gaan werken. Ik probeer steeds meer open te zijn over mijn mentale gezondheid richting vrienden en familie. Het kan soms doodeng zijn, maar kwetsbaarheid is kracht. En het effect is voelbaar.

Erkenning en begrip werken helend.

Dit artikel maakt deel uit van onze reeks rondom World Mental Health Day. Hiermee hopen we onderwerpen zoals depressie beter bespreekbaar te maken. Je bent niet alleen, ook tijdens de coronacrisis. Via deze website kun je meer info voor hulp vinden.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Redactie

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie