In de maand ramadan herkennen we en beheersen we onze basisbehoeften een maand lang. Dit zorgt ervoor dat we ons vele belangrijke kwesties in het leven herinneren. De ramadan doet ons herinneren dat de mens vergeetachtig is: onophoudelijk vergeet. Dat de mens God vergeet. Het is aan ons om, gedurende deze bijzondere en onvergelijkbare maand, te herinneren wat we voortdurend vergeten. Zo vergeten we de valstrikken, misleidingen en manipulaties van het huidige leven dat ons richting een materieel en oppervlakkig leven duwt. We vergeten dat we sterfelijk zijn en dat de dood altijd nabij is. Dat God bestaat. We vergeten dat de Islam pleit en de moslim strijdt voor een rechtvaardig, vreedzaam en een waardig leven voor ieder mens op aarde, en dit tot zijn dood beoogt en nastreeft.
Verinnerlijken
Het vasten is een vorm van verinnerlijken. Misschien is dit wel het allerbelangrijkste component ervan. Verinnerlijken staat in de Islam voor wijsheid, zuiverheid, eenvoud en spiritualiteit. Een ‘innerlijke migratie’ is wat tijdens de ramadan derhalve teweeg wordt gebracht. Migreren is essentieel. Zoals onze profeet (vrede en zegeningen zij met hem) de Hijra heeft ondergaan, om uiteindelijk terug te keren naar de kern (Mekka – ‘Ka’ba), keren wij ook na onze dood, terug naar de waarachtigheid, naar de meest Verhevene en Alwetende.
Laten we allen daarom tijdens de Ramadan ‘innerlijk migreren’ naar onze kern, naar ons centrum. Het centrum wat ver verwijderd is van onze bekrompen, hoogmoedige en sarcastische ego’s (nefs). We migreren naar het punt in ons binnenste: waar de ziel, het geweten, de wilskracht en het hart elkaar kruisen. Anders gezegd, op ons wachten. Hoe meer wij ‘innerlijk migreren’ des te meer deze entiteiten een eenheid vormen. Zo wapenen ze zich tegen het ego dat ons wil versplinteren, ontmoedigen en onrust wil zaaien. Het vasten doet ons dus distantiëren van ons ego en nodigt ons uit naar werkelijke innerlijke rust. Laten we deze kans met beide handen grijpen!
Verzoening, vergeving en sociale eenheid
Toen ik juz’10 herlas viel het mij op dat de verzen spreken over onderwerpen als verzoening, vergeving en sociale eenheid. Allah (swt) doet hierin ook een beroep op ons. Hij vraagt ons met een open hart de koran herhaaldelijk te lezen en eraan vast te klampen. Zodat het ons dichterbij Hem, dichterbij anderen en onszelf brengt. Dus dichterbij de waarachtigheid. Dichterbij de goedheid.
De moslimgemeenschap heeft naar mijn mening ernstige behoefte aan sociale eenheid, onderling begrip en openheid. Tevens is er binnen onze gemeenschap, mijns inziens, een gebrek aan vergevingsgezindheid. De soera Taubah (het berouw) behelst een groot deel van juz’10 waarin vergevingsgezindheid op de voorgrond staat. Allah laat in de koran door middel van Zijn verzen ons keer op keer zien, dat vergiffenis een onlosmakelijk onderdeel is van een moslimbestaan.
Vergeven wordt ons door onze Schepper zoveel mogelijk aangeraden. Niet vergeven is geen misstap of een zonde, maar wel een enorm gemiste kans om je moslimidentiteit te bekrachtigen. Met vergeven bedoel ik niet dat we de medemens onkritisch benaderen. Integendeel. Moslims behoren naar mijn mening onverminderd (zelf)kritisch en onophoudelijk onderzoekend te blijven. Kortom: op een verantwoorde wijze, gebalanceerde wijze vergeven. Zeker in deze tijd van gemis aan empathie en medeleven is dit cruciaal.
Het vergeven in de ramadan, balanceert en herstructureert voor ons het leven. Het vasten is dan een vorm van herstel. Herstellen van de normen en waarden in het leven. Zo kunnen wij de openbaring, de koran ook zien als dat het gelijk staat aan evenwicht. Zodra we de koran, en dus de ramadan, in ons leven toelaten, betekent dit dat we evenwichtigheid en diepgang in onze levens de ruimte geven. Het leven van een moslim is daarom uitgebalanceerd en voortdurend nastrevend naar een hoger, breder en verrijkend (geestelijk) leven. Een van de belangrijke doelen van een moslim is om een zo compleet en evenwichtig mogelijk bestaan te leiden. Het vasten is hier een onmisbaar onderdeel van. Insha’Allah zullen onze moslimlevens, met inachtneming van de Goddelijke Kaders die zijn geschetst door God in de koran en de hadith/soenna van onze profeet (vrede en zegeningen zij met hem), completer, evenwichtiger, opener en standvastiger worden.
Herinneren als verzetsdaad
Samenvattend: laten we ons herinneren dat we vergeten. Laten we God herinneren. Allah gedenken. Herinneren is ook een verzetsdaad. Vergeten betekent dat je je neerlegt bij de status quo. Je legt je neer bij het feit dat het huidige kapitalistische leven je dusdanig opslurpt, dat er geen tijd meer overblijft voor onze Schepper. Voor God, voor goedheid. Uiteindelijk gaat het om prioriteiten. Herinneren of vergeten is ook een prioriteit.
Wij behoren als moslims niet op te geven en altijd te streven naar goedheid en eerlijkheid. Iedere dag, ieder moment. Met liefde en toewijding, door alle profeten en onze laatste profeet (vrede en zegeningen zij met hem) als voorbeeld te nemen. Vasten is een plicht voor iedere moslim. Maar meer dan een plicht, is het een kans. Een kans om te veranderen, een mogelijkheid tot zelfreflectie. Laten we deze kans grijpen en ons vizier herstellen, verscherpen, verfijnen, verbreden en verdiepen. Welgemeend, intens en hoopvol!
Ieder mens is geboren met een innerlijke stem: het geweten is de stem van Allah in ons hart. Daar waar zuiverheid in schuilt, daar waar Allah, Hij de meest Barmhartige Erbarmer, ons een ziel heeft ingeblazen. Elhamdullilah, Godzijdank. Alle Lof is aan Hem en vrede en zegeningen zij met onze Profeet Mohammed (vrede en zegeningen zij met hem). Moge de Ramadan ons dichterbij onze dierbaren, elkaar en onszelf brengen; onze ziel zuiveren en heropleven, ons dichterbij Allah onze Schepper brengen. Ameen.
Al-Baqarah – De Koe (2:152)
“Gedenk mij daarom, dan zal Ik jullie gedenken..”
Als wij Hem herinneren, dan herinnert Hij ons des te meer: laten we dit niet vergeten!
Eén reactie op "De maand van verzet: herinneren dat we vergeten – Juz’10"
Prachtig! Masha Allah
” Laten we allen daarom tijdens de Ramadan ‘innerlijk migreren’ naar onze kern, naar ons centrum.” Heel mooi verwoord.