Elke vrijdag gaan er duizenden moslims naar de moskee om een preek te horen. Deze preek is bedoeld om het geloof dieper in je hart te vestigen en om je kennis over de islam te vergroten – zodat je je handelingen en gedrag ernaar kunt aanpassen. Soms lijken we dit niet goed te begrijpen. Zo ook die ene vrijdag dat ik bij een vrijdagspreek zat over opvoeding en onderwijs. Direct na de preek was er een perfecte mogelijkheid om die kennis direct toe te passen. Echter…
Enig gevoel voor ironie kun je mijn broeders en zusters niet ontzeggen. Recent zat ik in zomaar een grote stad, in zomaar een oude stadswijk, in zomaar een mooie multicultimoskee. Ik was daar toevallig omdat ik met mijn domme kop weer te laat was voor de vrijdagspreek te 010 en ik halverwege mijn reis daarom uitstapte in een andere stad.
De moskee lag in verbouwing. Ik herkende de voorzitter, die iedereen bij de ingang begroette. Fijne gozer. Tot mijn verbazing herkende ik de prediker ook – ik kon mijn blijdschap met moeite onderdrukken, maar ik ging toch echt weer eens een khoetba (preek) in het Nederlands horen! En mogelijk ook eentje met een maatschappelijk tintje, hoezee!
Met mijn zware tas en lange jas was het lastig manoeuvreren, maar de broeders vooraan maakten heel lief ruimte voor me en aan de kant was een verhoging waar ik mijn spullen kwijt kon. Laat die preek maar beginnen!
Terwijl de khatieb (prediker/imam) op het trappetje met katheder staat en met zijn wekelijkse spirituele en pedagogische opfrisser begint, kijk ik om me heen: veel ouderen in de voorste rijen. Wat jongeren ertussen en naarmate je verder naar achteren kijkt worden het er steeds meer. Boven op het balkon begint het ook vol te lopen. Volgens mij hebben ze vrij nieuw tapijt en ook nog eens vloerverwarming, lekker!
De preek gaat vandaag over tarbiyya, ofwel: het opvoeden, onderwijzen, zorg dragen voor en verzorgen van de gemeenschap. Ik hou wel van dit soort preken.
Het roept op tot het nemen van eigen verantwoordelijkheid, tot de beste omgang met de mensen om je heen – je familie, vrienden, nabije omgeving en de wijdere maatschappij – met liefde, barmhartigheid, wijsheid en vooral: bewustzijn van de gunsten van je Heer en ze niet voor jezelf houden, ouwe gierigaard! (In die zin kwam het ophalen van geld voor de verbouwing van de moskee ook niet als een verrassing…)
De preek van de broeder vestigde verder de aandacht op het opvoeden van kinderen: je begint er niet mee als je kind begint te puberen. Je laat je vrouw er niet alleen voor opdraaien. Het begint met het creëren van een vertrouwensband tussen jou en je kind. Niet zomaar je kind in de moskee droppen maar uitleggen wat er gebeurt, niet te zwaar belasten met schreeuwerige preken, maar op rustige wijze bekend maken met de innerlijke en uiterlijke werkingen van het geloof. Enfin, allemaal normaal en rustig advies.
Halverwege de preek viel me op dat de broeder wat haperde in zijn woorden. Hij leek afgeleid, kon zich niet meer goed concentreren. Kort daarna rondt hij zijn verhaal af en leidt hij het gebed.
Tijdens het gebed begint er een jong kind (1,5 of 2 jaar) te huilen. Het raakt enigszins in paniek. Als dit gebeurt, kun je niet zoveel doen als je aan het bidden bent. Als ouder kun je het kind wel oppakken tijdens je gebed en het dan op je arm dragen. Vaak kalmeert de kleine wel met zo’n geïmproviseerde knuffel.
Dit keer lukt dat niet en, toegegeven, het is dan best moeilijk om je aandacht bij het gebed te houden. De paniekkreet van een kleintje gaat rechtstreeks naar je hart. De imam houdt daarom zijn gebed kort zodat de vader zijn kind kan troosten. Dit is wat men noemt een sunnah – een handeling die de Profeet (vrede zij met hem) ook heeft verricht.
Het tonen van geduld met kinderen (en je broeders en zusters in het algemeen) is dat overigens ook. Niet iedereen lijkt daarvan op de hoogte, alhoewel die khoetba toch vooral daar over ging! Als gieren storten een aantal broeders zich na de preek op de jonge broeder met zijn verdrietige kind – waarom is die niet bij zijn moeder, pas meenemen als ie 7 is, ergens klinkt een onbarmhartig pak slaag door de woorden heen. De jonge vader krimpt zichtbaar ineen en verdwijnt naar achteren.
Als ik later de imam spreek, vertel ik hem hierover en vraag ik hem hoe hier mee om te gaan. Hij is echter nog steeds wat beduusd. Vlak voor zijn neus viel er tijdens zijn preek namelijk een broeder in slaap. En die snurkte luidkeels door zijn preek heen.
Tarbiyya in de moskee. Pfft, we hebben nog wel even te gaan geloof ik…
Noureddine Steenvoorden
In het jaar dat Elvis stierf, werd Noureddine geboren. Op zijn negende kreeg hij een skateboard. Op zijn 20ste werd hij in Schotland verliefd op boeken. Op zijn 27ste werd hij moslim en vond hij zijn draai. Hij werkt in de gehandicaptenzorg en denkt soms dat hij bijna Arabisch kan lezen maar vraagt dan toch om een klinker. Hij jat de beste grappen van de missus, steun en toeverlaat sinds 2006. Af en toe vertaalt hij wat poëzie omdat het leven dan gewoon beter is.Lees andere stukken van
6 Reacties op "Het Opvoeden van Koppig Khoetbapubliek"
Heel herkenbaar hoor. Het geeft maar weer aan hoe gepreoccupeerd de mens is met zichzelf tijdens dit soort zielenpreken. Maar het kan altijd erger: je zou maar als puber vanwege de spanning de slappe lach krijgen. Is mij overkomen. Was niet leuk!
Leuk geschreven trouwens…
Juist mooi als ook kinderen deel zijn van de gemeenschap. In mijn moeders kerk zit ook altijd een groep gehandicapten die de hele dienst door lawaai maken, maar het principe is dat ook zij erbij horen.
Salamou 3alaikom Noureddine, bovenstaand voorbeeld laat duidelijk zien dat de theorie voor sommige mensen lang niet zo makkelijk toe te passen is in de praktijk. We hebben inderdaad nog een lange weg te gaan wat dit betreft.
Ikzelf ben ook ooit getuige en ‘slachtoffer’ geweest van onfatsoenlijk gedrag in de Moskee. Ik was jong en me nog niet bewust van de regels van het bidden in de Moskee, dus liep ik vóór een oudere vrouw langs die aan het bidden was. Toen ze klaar was met haar gebed, was ze woedend en noemde ze me een ‘ezel’. Ik wist niet wat ik hoorde. Een vrouw van in de 50, voor wie ik respect had alsof het mijn moeder was, toonde zelf geen respect en noemde me een ezel in het huis van Allah s.w.t. Soubhanallah. Ik heb nog uitgelegd dat ik het niet wist en gezegd dat het niet nodig en schaamteloos (Hshouma) was om zoiets te zeggen, maar het mocht niet baten. Ik kreeg hier en daar steun van andere oudere vrouwen, zij raakte daarop met hen in discussie. Het was een verloren strijd. Het heeft daarna lange tijd geduurd voordat ik weer een voet in diezelfde moskee heb gezet. Het is jammer om te zien dat dit soort situaties in de moskee plaatsvinden. Deze zorgen ervoor dat jongeren wegblijven, terwijl zij juist de toekomst zijn en ze binnengehaald moeten worden. Opdat zij meer kennis opdoen en Inshallah vrome moslims worden. Maar ja, zoals jij al zei: we hebben nog een lange weg te gaan…
Weer leuk geschreven, klinkt bekend inderdaad. Maar afgezien van de vervelende reacties van die mede-moskeegangers: een kind van 1,5-2 jr naar de moskee tijdens zo een drukke dag? Ik zou er dan voor kiezen om op een rustiger moment met mn kind door de moskee te wandelen, sowieso worden ze vanzelf druk in zulke druktes. Als bezitter van een nu al zeer eigenwijze 1,2 jarige kan ik wel zeggen dat ik niet zo 1-2-3 hem met papa naar de vrijdagspreek zou sturen. Ze luisteren namelijk zeer zeer slecht…
Maar wat goed om te horen dat de moskee zo volliep, je hoort soms nog wel andere verhalen. Wat waren laatst die cijfers? Dat nog maar 35% van de moslims naar de moskee gaat? Dit klinkt al wat beter.
Wij gingen in het verleden altijd met het hele gezin naar de moskee. Op zaterdagavond was daar een heel cultureel religieus programma inclusief gebed. De kinderen renden dan lekker tussen de rijen door en mijn dochter wilde altijd bij papa blijven, maar ik moest haar dan wel optillen tijdens het staan. Op een keer wees een broeder mij terecht. Het zou verboden zijn om kinderen tijdens het gebed op te tillen. Ik hem hem uitgelegd dat het kind anders ging huilen, en wat had hij liever, dat ik haar optilde of een huilend kind tijdens zijn gebed? Hij kende niet de hadieth over Hasan of Hoesein die op de rug van hun grootvader paardje reden tijdens diens soedjoed* en dat Mohammed saws zijn soedjoed verlengde tot het kind van zijn rug gleed… Inmiddels gaan wij niet vaak meer omdat de moskee stukken minder kindvriendelijk is geworden.
* op je knieën zitten met je voorhoofd tegen de grond gedrukt.
Het zijn mooie Hadiths inderdaad, kinderen die door de ogen van de liefde het geloof zien. Waarbij volwassenen niet met boosheid reageren op het speelse karakter van kinderen.
Maar ik kan me ook voorstellen dat als er stel 10 peuters met hun pa mee zijn naar het vrijdagsgebed, het heel storend kan werken. Als je thuis in je eigen slaapkamer aan het bidden bent, met 1 op 1 je kind bij je, is het toch een hele andere situatie dan in de moskee. Grootoma paste gisteren even op op mn zoontje, toen ze ging bidden nam ze hem mee naar de slaapkamer, toen ik thuiskwam was ze lovend over hoe hij zich gedragen had terwijl zij aan het bidden was.
Jammer trouwens Hendrik-Jan dat je niet zo vaak meer met je kids naar de moskee gaat, naarmate ze ouder worden is deze drempel er toch niet meer?