Ik vraag mij vaak af hoe religieus Nederland wel niet is. Ik krijg sterk het gevoel dat welvaart en weelde vaak een blokkade vormen voor de brug tussen het materiële en het immateriële. In een technologisch tijdperk als deze heeft men het vaker over de nieuwste mobieltjes, pda’s, mda’s dan over de principiële boodschappen van de profeten op het gebied van gulheid, verdraagzaamheid en soberheid.
De graadmeter voor abstractie verschuift langzamerhand richting concreetheid. Men wil het niet meer hebben over metafysische onderwerpen omdat zij toch weinig opbrengen en vaak als zinloos worden geacht. We willen iets tastbaars, iets dat wij ‘concreet’ kunnen waarnemen. Zeg nou eens eerlijk, de Nokia 6280 is toch veel aantrekkelijker dan het gezicht van de dominee, de imam of de rabbijn?
Het geloof wordt door sommigen als oorzaak gezien voor de vele ellende op de wereld (bijv. het Midden Oosten). Toch, blijkt uit opiniepeilingen dat de meerderheid van de mensen in de westerse wereld nog altijd gelooft in God. Politici in de VS halen God erbij wanneer ze de kiezers ervan willen overtuigen dat ze goed en betrouwbaar zijn. Toen ex-president Clinton in september 1998 tijdens een ontbijt zijn zonden opbiechtte en zijn geloof in goddelijke genade uitsprak, was dit in Europese ogen een van de meest bizarre episoden in de carrière van deze kleurrijke man. Kennelijk ging hij ervan uit dat het geen kwaad kon om de televisiekijkers zijn geloof te tonen in het ‘eeuwenoude verhaal van Jezus en zijn liefde’.
Gelukkig heb ik bij mezelf een evenwichtige balans kunnen vinden tussen het wereldse en het immateriële. Ik ben er goed van bewust dat al mijn (tastbare) eigendommen vergankelijk zijn en tijdelijk van aard zijn. Het spirituele bewustzijn geeft zin aan mijn leven en de motivatie om elk dag opnieuw te leven. Het besef dat alles ineens ontnomen kan worden zit er dik in. Het is niet verkeerd om de nieuwste BMW te begeren en die te bezitten. Het is pas verkeerd als je dat niet kunt loslaten. Mijns inziens kan het materiële goed overweg met het immateriële. De kunst zit hem in het balanceren van die twee. Gelukkig ben ik 1 van de velen die de Imam graag met zijn Nokia 6280 ziet…
8 Reacties op "Religieus Nederland"
Ik denk ook dat alles steeds materieler begint te worden, maar dat is niet per se erg. Wel wordt iedereen die erg immaterieel denkt volgens mij als ‘vaag’ gezien of een buitenbeentje. Geloven in God wordt gezien als ouderwets… je moet meedraaien… daar draait het allemaal om
Denk dat het bij mij wel is afgenomen de afgelopen jaren, ben er jammer genoeg (of – ik moet zeggen – gelukkig genoeg!) regelmatig getuige van geweest hoe hebzucht en materialisme ‘meer bij je kapotmaakt dan je lief is’… Het dwingt je toch wel om prioriteiten te stellen om te bepalen wat er nu echt van belang is in het leven.
Tot Allah behoren wij en tot Hem is onze terugkeer. Met lege handen werden we geboren en zo zullen wij ook worden begraven. Het enige wat je met je meeneemt is het ingevulde formulier van je geweten.
Jah jah jah jah *zucht*
geld, status, macht .. geeft onze nafs (ego) weer een goed gevoel :)
Salaam,
Naila
Mijn stelling is dat het bij sommigen ontbreekt aan materialisme.
Juist doordat iedereen maar vertrouwt op een onzichtbare Macht is men te passief in het leven.
Materialisme staat volkomen los van religie.Er zijn genoeg ongelovigen die goed en zinvol leven en zich niet door hebzucht laten leiden.En er zijn voorbeelden te over van diep-religieuze mensen, die pakken wat ze pakken kunnen.De observatie van Reflex is mij veel te oppervlakkig.
Een goed gevoel overhouden aan een sociale of geestelijke verrijking heeft voor mij meer betekenis dan een materiele. Toch is dat ooit anders geweest. Is het niet een kwestie van ontwikkelingsfases?
Anderzijds geloof ik dat het steeds ‘rijker’ wordende westen zijn heil op den duur zal zoeken in charitatieve doelen. Nu al zie je steeds meer marketinginitiatieven die op ‘hulp’ zijn gebaseerd. Veel mensen lijken het het gat dat na de ontzuiling is ontstaan te willen vullen via ethische marketingoplossingen.
Volgens mij worden “we” in het Westen weliswaar steeds minder religieus, maar tegelijktertijd ook steeds spiritueler.
Heel veel mensen geven aan te gloven in God, maar hebben daar hun eigen al dan niet persoonlijke voorstelling bij.
Op zich vind ik dit niet eens zo´n slechte ontwikkeling, het gaat tenslotte om de persoonlijke relatie met Allah en niet met de Imam, de Rabbijn, de Priester of de Dominee…
Het is natuurlijk niet verkeerd om te leren van iemand, maar iedereen is en blijft verantwoordelijk voor zijn (of haar) eigen daden.
Ik vind het persoonlijk ook moeilijk om die balans te vinden. Als je er maar bewust van bent. Alles wordt inderdaad tastbaarder en mensen houden zich ook steeds minder bezig met het geloof. Alleen in slechte tijden lijkt het een uitweg. Mensen horen er ook over na te denken als het wel goed gaat en er dankbaar voor te zijn. Geloof is hoop. Geloof is geen beperking maar een verrijking.