Voorpagina Ervaringen

Wij gaan weer weg punt NL

Na een afwezigheid van meer dan 2 jaar was ik onlangs voor het eerst weer in Nederland. Als chirurg moet je je kennis op peil houden door congressen te blijven bezoeken waar de nieuwste inzichten gepresenteerd worden, en dit wordt door middel van een puntensysteem bijgehouden. Aangezien het toevallig zo uitkwam dat er met een tussenpoos van slechts 1 week nuttige congressen zouden plaatsvinden in Belgie en Nederland, besloot ik me voor beide evenementen in te schrijven. Nogal onverwacht ontstond er echter plotseling een uitgebreid programma van radio-interviews en optredens. Dit beloofden zeer drukke dagen te worden – en dat werden ze ook.

Een opsomming van wat ik allemaal gedaan heb:

  • Drie dagen congres in Belgie.
  • Vrijdag 13 mei een optreden als ‘Doc Jazz‘ aan de Vrije Universiteit te Brussel, ten bate van een vluchtelingenkamp bij Nablus.
  • Zondag 15 mei optreden in Utrecht, benefietevenement ten behoeve van de aankomende Gaza Flotilla. Meteen aansluitend: interview door Tineke Bennema voor het tijdschrift Contrast.
  • Maandag 16 mei : ‘daggast’ in het VARA-ochtendprogramma op Radio 1; live nummertje op gitaar en interview door Felix Meurders. Diezelfde middag: interview in het Arabisch door Karima Idrissi voor de Nederlandse Wereldomroep.
  • Dinsdag 17 mei enkele live-nummers op Radio 5 in het programma ‘Dichtbij Nederland’, en half uur lang interview door Fouad Sidali.
  • Twee dagen congres in Nederland.
  • Vrijdag 20 mei optredentje in Espressobar Buongiorno.
  • Zaterdag 21 mei, groot optreden in Jongerencentrum Argan in Amsterdam, met ook performances van de Palestijnse zanger en musicus Zaid Tayem en de Nederlandse zangeres Sadie Jayne.

Een flink druk programma, niet? De kilometerteller van mijn huurautootje, dat ik in totaal 8 dagen tot mijn beschikking had, gaf 1.875 km aan toen ik het inleverde. Dan heb je ongeveer een idee hoe vaak ik vooral bezig was mij van hot naar haar te verplaatsen.

De optredens, zowel op de radio als live, gingen goed. Bij de live-optredens op de genoemde evenementen was de respons vanuit het publiek heel positief, en was er iedere keer weer een geweldige sfeer.

Wel was het een behoorlijke domper dat zoveel mensen met wie ik regelmatig via de online sociale netwerken in contact ben gebleven, wel hadden aangekondigd dat ze naar de optredens zouden komen, maar uiteindelijk niet kwamen opdagen. Als deze allemaal zouden zijn verschenen, had dit vooral voor het grote optreden aan het einde toch wel een groot verschil gemaakt. Wat wel weer leuk was, was dat er ook mensen op af kwamen van wie ik het juist weer niet verwacht had, en hoe dan ook, het optreden van 21 Mei in Argan was qua sfeer eigenlijk een knaller.

Wie niet gekomen is heeft echt iets gemist, zeker ook dankzij de stralende optredens van Zaid Tayem en Sadie Jayne, de strakke organisatie door Rachid Eznaden, Virginie Moerenhout en Taoufik Ben Yahia, en de leuke presentatie van de avond door Nuweira Youskine.

Deze mensen, en een aantal anderen, hebben zich tijdens mijn korte reis op zeer positieve wijze onderscheiden. Rachida el Garani en haar man zijn zelfs meerdere malen met hun camera vanuit Belgie op en neer gereisd om een documentaire over mijn muziek te maken. Gezien hun succesvolle recente documentaire-debuut over verdoofd en onverdoofd
slachten in Belgie, belooft dat zeker fraai te worden. Ook de prachtige woorden van Mohammed Rabbae die hij op 21 mei vanaf het podium tegen mij sprak, zullen lang in mijn oren blijven naklinken. Verder hebben alle mensen die de moeite hebben genomen een van mijn optredens bij te wonen, zeer zeker een speciaal plekje in mijn hart veroverd. Veel bijzondere momenten, veel spannende ervaringen, maar helaas ook de constatering dat het publiek in Nederland – inclusief de moslims – slechts met moeite te porren is voor een bezoek aan een Palestina-evenement, zelfs als dit gekoppeld is aan opbrengsten die op directe wijze ten goede kunnen komen aan de zaak. Op alle bovengenoemde evenementen was de opkomst op zijn best te omschrijven als ‘magertjes’.

In dit opzicht is naar mijn mening Nederland dan ook weinig veranderd ten opzichte van twee jaar geleden. Er is bij veel mensen kennelijk sympathie die zich niet vertaalt naar activiteit – ondanks het feit dat men tijd genoeg lijkt te kunnen vinden voor het ‘gewone’ uitgaansleven. Niks nieuws, zo was het immers altijd al, maar deze apathie vind ik toch deprimerend. Heel cynisch gezegd hoeft het CIDI zich dan ook eigenlijk helemaal niet druk te maken over de situatie in Nederland. Wat maakt het voor hen uit dat er wat mensen her en der zijn die ‘Palestina’ roepen? Wat maakt dat uit, zolang het zich in de bredere maatschappij nauwelijks vertaalt naar donaties of naar enige noemenswaardige participatie in Palestina-evenementen?

Het schijnt dat men in Nederland een boodschap vooral goed begrijpt als er een kostenplaatje wordt geschetst. Ter illustratie daarom toch even de volgende nogal pijnlijke informatie: door de lage opkomst op het evenement in Argan is er na aftrek van bepaalde gemaakte kosten vrijwel geen geld opgehaald voor de Gaza Flotilla, terwijl dit juist de bedoeling was van het hele gebeuren. De opbrengst van het door Nederland-Gaza georganiseerde evenement op 15 mei, met hetzelfde doel, was wel beduidend beter. Kristel Letschert verdient alle lof voor de wijze waarop ze dit voor elkaar heeft gekregen.

“Voor eventjes was dit hartstikke leuk hoor, maar wij blijven toch maar niet hier.”

Gelukkig zijn de individuen en groeperingen die zich wel inspannen, zeer bedrijvig en volhardend. Daarom komt er een Nederlandse boot in de aankomende Gaza Flotilla. Maar ik zeg het nog maar weer een keer: steun deze activiteiten, ze worden er beter en succesvoller door, en alleen sympathie betuigen vanuit je huiskamertje zet niet veel zoden aan de dijk. En als je niet kunt komen, doneer dan tenminste (bankrekening 447872605 t.n.v. stichting Nederland-Gaza te Gouda).

Als ik terugkijk op dit spannende weekje, denk ik dan ook: voor eventjes was dit hartstikke leuk hoor, maar wij blijven toch maar niet hier. Ik herinner me dan juist weer dat de actieve tegenwerking door onze tegenstanders mij nooit heeft kunnen weerhouden om me in Nederland in te zetten voor de Palestijnse zaak, maar dat juist de passiviteit van de sympathisanten in de zogeheten ‘achterban’ mij uiteindelijk ertoe noopte om mijn eigen inzet een andere invulling te geven.

Dus: gewoon fijn weer terug naar mijn oase in de Arabische woestijn. Wij gaan weer weg, punt NL.

Links

Doc Jazz op de Palestijnse fluit, met zang door Zaid TayemDoc Jazz en Sadie Jayne zingen het Doc Jazz-nummer ‘Make a Change’Wereldomroep, interview in het ArabischInterview met Felix Meurders, Radio 1Uitzending Radio 5 ‘Dichtbij Nederland’, 1 song in het 2e uur en interview en 2 songs in het 3e uur.

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van