‘Ik moet deze auto wegdoen’. Pas toen ik deze woorden sprak, besefte ik wat ik net had gezegd. Deze woorden waren daarvoor nimmer in me opgekomen, maar nu werd ik er even stil van. De stilte maakte plaats voor allerlei beelden die nu in mijn hoofd begonnen af te spelen. Ik had deze auto gekocht toen ie nog 12 jaar was, ik was er zo trots op, had er ‘hard’ voor gewerkt en ik had eindelijk mijn eigen auto, een mooie Toyota!
Sindsdien had ’t me nooit in de steek gelaten, hij was betrouwbaarder dan de mooie blauwe ogen van Kofi Annan. M’n lidmaatschap bij de wegenwacht was al die jaren meer een gift voor de ANWB. Ik heb er nooit gebruik van hoeven te maken. En ik wist al meteen vanaf het begin, wijblijvenbijelkaar.nl tot de dood ons scheidt! Maar nu gaat het plots allemaal zo snel en heeft hij niet lang meer te gaan. Ik heb de eerste hartritmestoornissen al geconstateerd, de ademhaling gaat ook steeds moeizamer en het warme weer helpt ook al niet mee. Het is triest om hem zo snel achter uit te zien gaan en het komt allemaal zomaar ineens uit de lucht vallen. Vorige week reed ie nog als een trein.
M’n vrienden zeiden al heel lang tegen mij om een andere te nemen, maar ik wilde er gewoon niet naar luisteren, ik laat m’n waggie niet in de steek. Ook als m’n buurtjongens elke week weer met een andere gloednieuwe wagen langsreden, werd ik niet jaloers. De florerende drugsbusiness in mijn wijk is een te makkelijke weg richting ‘the rich and famous’. Als legale drugsdealer is mijn weg misschien iets omslachtiger, maar zolang ik mijn waggie had, dacht ik er niet eens aan. Ik was gewoon tevreden en waarom ook niet?
Verschillende malafide autohandelaren hadden in de tussentijd al een bod gedaan op mijn trouwe maatje, maar telkenmale weigerde ik resoluut doch vriendelijk. Hij schijnt namelijk erg gewild te zijn in Afrika, al is ie nu al 17 lentes oud. Maar nu is het zo ver dat ik zelf zo’n ongure handelaar moet bellen en mijn waggie met de nodige kunst en vliegwerk nog een laatste Afrikaanse avontuur mee zal laten maken. Ik kan hem gewoon niet meer zien in deze staat. Volgens de verhalen zorgen Afrikanen heel erg goed voor hun kamelen, dus ik denk dat ze ook wel geschikt zullen zijn om de laatste palliatieve zorg aan mijn wagen te geven.
De zoektocht naar een nieuw maatje op vier wielen kan nu echter niet te lang duren, want zonder een auto ben ik als een bakker zonder oven. Mocht je dus iets leuks in de aanbieding hebben, schroom dan niet om dat even aan me door te geven. Tot die tijd probeer ik van deze laatste dagen met mijn Toyota een gedenkwaardige periode te maken, insha Allah.
ReFlex
ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.Lees andere stukken van
11 Reacties op "M’n waggie en ik: The End"
Herkenbaar!
De band met je eerste auto is inderdaad iets bijzonders. Mijn eerste was een oude Fiat Panda, die mij slechts een ijstaart heeft gekost. (Mijn broer wilde hem naar de sloop brengen, en bedacht toen dat hij hem ook aan mij kon geven.)
Tuffie.
Hij wilde niet altijd starten, en de motor sloeg bij nat weer ook wel eens spontaan af als je bij een stoplicht stond te wachten, maar we zijn er ook mee naar Zweden gereden (nou ja, naar de boot in Amsterdam dan) en we hebben er toch wel heel veel lol van gehad.
Toen we onze tweede – naamloze – auto erfden hebben we Tuffie verkocht aan een kennis, die er zelfs nog een nieuwe motor in heeft laten zetten, en die er nog lang plezier van heeft gehad.
Nog steeds als ik een blauwe Panda zie rijden (en je ziet ze niet meer zo vaak) kijk ik of het misschien onze Tuffie is. Maar hij zal wel al jaren geleden tot schroot vermalen zijn… Niet te veel aan denken.
ReFlex, als het jou net zo vergaat als mij, zal je volgende auto gewoon een AUTO zijn, een ding dus, dat je van de ene plek naar de andere brengt. Een maatje op vier wielen is naar mijn idee slechts eenmalig.
Koester die laatste periode met Waggie dus maar :-) .
Haha, ik heb dat met mijn Isabelle!! De naam Isabelle doet je meteen aan een francaise denken. Dat is dan ook de reden waarom ik voor Isabelle heb gekozen. Isabelle is namelijk een francaise. In Marokko noemen zo’n auto een ‘arrono cinqo’, doet spaans aan maar dat komt omdat ze daar spaans als tweede taal hebben.
Ik heb dr voor een spotprijs op de koop kunnen tikken via de pleegouders van mn tante. Hele keurige nette mensen. Dat kon je zelfs op Isabelle aflezen. Op enkele oudersdomsgebreken na een keurige auto. Heeft inmiddels onder mijn bezit 2 apk’s doorgestaan en is op weg naar de derde. Over niet al te lange tijd wordt ze een klassieker.
Met het warme weer laatste tijd neem ik vaker de fiets. Gun ik haar ook een beetje rust… :)
Ik was nog een klein jochie. Maar de drang naar auto rijden die was al in hevigheid uitgebarsten. Op mijn 15e jaar had ik al leren auto rijden van me pa..op mijn 16 kreeg ik een auto beschikbaar gesteld. In de begin periode was ik nog bang van de politie maar op een gegeven moment was ik al heel Nederland door gecruist..toen de dag dat ik volwassen werd mn 18e verjaardag..ik had het al gepland dat ik op die dag mijn theorie en praktijk examen zou doen..dat deed ik en voila..ik met me rijbewijs..
maaruhh ik heb wel een mooie japanner voor je te koop..honda accord let me know als je interesse hebt…
!@#damnnn is het een hype om je auto een naam te geven :s Niet dat ik dat niet heb gedaan, mijn eerste bak noemde ik Suzy (nu mag je het merk raden :D ).
RF, ik heb wel een aanbieding voor je staan, maar ik raad het je eerlijk gezegd af om met mij in zee te gaan, net zoals jij het mij al afraadde om betrokken te raken in jouw ‘legale drugshandel’ ;)
Ik heb dat nooit gehad en ik dacht zelfs dat het iets mannelijks was, maar ik zie steeds vaker om mij heen dat vrouwen ook een beetje autofreaks (als ik het zo mag noemen ;-) )beginnen te worden.
Ik heb dat meer met mijn fiets gehad… tot die gestolen werd. Mijn eerste fiets, was echt een hele vette fiets. Hij was niet goed ofzo, maar gewoon…. ik leerde erop fietsen, reed er voor het eerst mee tegen een auto aan, kreeg er mijn eerste bloedneus door, etc… waarom steel je eigenlijk een fiets van een kind?
Geinig stukje ReFlex, heb al een tijdje niet meer zo gegniffeld over iets wat ik op dit forum las. De afwisseling is welkom.
Hahahah waarom steel je een fiets? Uit het oogpunt van een dief gezien: “He een leuke kinderfiets, zit hij op slot? Hmm ja die breek ik zo open..even in me portomonee kijken heb ik nog geld…oww nee..owkeej dan moeten we iets bij verdienen..kijk kijk niemand in de buurt..oopss slot gebroken..nou dan neem ik hem maar mee..beetje joyriden..daarna verkopen”..:d
@ #7 Asad
Geef mijn fiets terug!
Sorry..na het joy-riden is hij verkocht aan een leuke dame..die op zoek was naar een fiets..omdat de hare ook zojuist was ontvreemd..
Ook door jou? :)
klopt het dat ik jou zag rijden in R’dam ?
In een mazda….. nieuw? :-)