Voorpagina Ervaringen, Gastarbeiders

Cheppih goes Libanon

Mohammed Cheppih is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl en bericht met terugwerkende kracht over een van zijn vele reizen:

Bij Libanon heb ik een dubbel gevoel. De laatste keer dat ik er was (drie jaar geleden) was ik er heel kort en toen was het best veilig en rustig. Op 14/02/2005 kwam daar verandering in. Rafik Al Harriri, de premier van dat moment en de machtigste man van Libanon werd door een bomaanslag om het leven gebracht. Beirut verloor weer haar onschuld nadat ze het terug had gewonnen na een burgeroorlog die niet minder dan 15 jaar duurde! Nog steeds kwam je gebouwen tegen die vol met gaten zaten van beschietingen tijdens deze burgeroorlog. Na de aanslag op Harriri moest Syrie, dat het land jarenlang had geregeerd eruit. Zo ontstond er een haat-relatie met Syrie nadat het jaren een haat-liefde verhouding was geweest.

Beirut: Het Parijs van het Midden-Oosten, met een prachtige beach en de vele sjieke winkels. Ik vergelijk het meer met Monaco, in mijn ogen een beetje copy-paste.
Van Beirut kun je heel moeilijk ‘hoogte krijgen’; Van buiten een mooie stad met alles erop en eraan, maar van binnen een verrotte stad. Geen orde, geen structuur, geen veiligheid, in één woord: Chaos.

Hier zag je het tegenovergestelde van Damascus. Mensen hebben een tijdje alles behalve naast elkaar kunnen leven, sterker nog ze hebben elkaar moeten bevechten. Zo stonden bij één van de burgeroorlogen de Christenen en Israeliers aan één zijde en de Moslims aan de andere zijde, terwijl ze van dezelfde bevolking waren. Ook is er een tijdje een oorlog geweest tussen verschillende moslim-groeperingen onderling, zoals tussen de soennieten en de sjiieten.

Één ding is zeker, ik voel me hier niet echt op mijn gemak en dat is iets puur gevoelsmatig. Zo voel ik me in Damascus elke keer weer op mijn best en 90 km naar het oosten voel ik me verschrikkelijk, terwijl ik er nog maar net ben. Natuurlijk zijn hier ook veel positieve dingen, zoals het lekkere eten, maar dat is niet voldoende om van een plek te houden… alhoewel, in mijn geval… :-)

Ik heb nog een paar dagen voordat ik terug kan naar Damascus en dan weer naar Nederland. In de tussentijd moet ik hier mijn tijd vol zien te maken en vooral niet vergeten waarom ik hier ben gekomen: Het vluchtelingenkamp bezoeken en dan de conferentie.

Er ging heel wat door me heen onderweg naar de verschillende kampen. Ik werd wakker geschud toen mijn chauffeur zei dat we nu reden over een straat, die ‘de straat van de slachterijen’ heette. Hij vertelde me dat hij zelf op dat moment ongeveer 18 jaar oud was en in het kamp verbleef en dat deze weg op dat moment vol lag met lijken. Hij had het over 5000 lijken die over elkaar heen lagen. Daar zijn echter verschillende versies van: Sommigen hebben het over 800 doden, anderen over 5000, maar het meest waarschijnlijke is dat het rond de 3500 waren, waarvan de meesten ongewapende vrouwen en kinderen. Deze slachting vond plaats op 16 september 1982 en werd gepleegd door de Zuid-Libanezen (Christelijke millities) in samenwerking met buurland Israël.

We waren inmiddels het kamp binnengereden, de meeste families wonen hier al sinds ze in 1948 uit hun moederland Palestina waren geschopt. Sommigen wonen in afgebroken huizen, anderen in zelf in elkaar geknutselde huizen van platen, maar toch lijken de meesten nog relatief gelukkig en hoor je niemand klagen.

Bij het volgende kamp, dat bekend staat als zeer luxe, reden we onder een spinnenweb van draden en waterslangen door, dat bleek de water- en elektriciteitsleiding te zijn. Terwijl wij door de kampen heen reden, was onze aandacht bij het nieuws, niet meer dan 100km naar het Zuiden in Palestina. En daar draait het hier allemaal om, het nieuws haalt je gewoon in.

Ik had bijna het gevoel dat deze mensen het erg goed hadden, ondanks de situatie waarin ze zich bevonden, in vergelijking met de situatie in Palestina. Het nieuws toonde welke hoogte de vijandigheid dit keer weer had bereikt: Ondanks alle afspraken had Israël een elektriciteitsstation in Gaza gebombardeerd, waardoor 900.000 bewoners van Gaza per direct zonder elektriciteit zaten. En  ik zag de beelden, die me heel erg veel pijn deden: En oudere man die aan een ademhalingsapparaat zat en dit niet meer kon, omdat er geen elektriciteit meer was. Omdat  hij geen geld had voor een generator, waren zijn dagen dus geteld. En dan wil ik het niet eens hebben over de belachelijke actie dat Israël een groot deel van het Palestijns parlement (waaronder acht ministers) midden in de nacht heeft gekidnapped en die sindsdien vastzitten.

Ik word hier zo moe van en wil nu niet weer hetzelfde verhaal afsteken, mijn mening over de hele situatie is wel bekend. Ik heb gemerkt dat velen op deze weblog maar al te graag gebruik maken van de gelegenheid om hun frustraties te uiten over zulke onderwerpen, maar kunnen we ook een discussie voeren waar we met z’n allen iets aan hebben? Anders worden we straks weer door de moderators beschuldigd van onvolwassenheid. Ik denk dat we met z’n allen onze tijd veel beter kunnen gebruiken: Zoeken naar oplossingen!

Want is er nou echt niemand die Israël een halt kan toeroepen en beide partijen aan de tafel dwingen om tot een oplossing te komen? De oplossing om in ieder geval het geweld te staken, kan zijn om een internationaal leger in te stellen, die bewaakt dat beide partijen hun afspraken nakomen! De Palestijnen zijn hier al eerder mee akkoord gegaan, maar helaas staan de Israëliërs hier weer negatief tegenover. De Internationale gemeenschap verkiest liever de stilte, vele loze beloften en veroordelingen.

Ik zal hier later nog op terugkomen en op wat ik hier allemaal heb meegemaakt en natuurlijk over de conferentie.


Mohammed Cheppih staat bekend om zijn uitgesproken mening. Momenteel houdt hij zich bezig met de Palestijnse zaak.

Mohammed Cheppih (Oujda, 1977) is een Nederlands imam én spreker van Marokkaanse afkomst. Hij studeerde aan de Islamitische universiteit van Medina.

Lees andere stukken van