Voorpagina Ervaringen, Gastarbeiders

De sterkste jongen van de klas

Naeeda Aurangzeb is gastarbeider vanuit Israël bij wijblijvenhier.nl

Ik zit in de bus op weg naar het Jerusalem Film Festival. Voor de zoveelste keer heb ik weer de hele nacht doorgewerkt en geen oog dichtgedaan, zodra ik de bus in stap val ik dan ook in slaap. Het telefoontje van mijn Palestijnse vriendin Nahla schudt mij wakker: "Naeeda heb je het gehoord? Heb je gehoord wat er in het Noorden is gebeurd?"  "…eeh ja..Hizbullah heeft Israelische soldaten ontvoerd en een tank opgeblazen?" 

"Libanon is gebombardeerd, het vliegveld, een televisiestation, wegen.."
Libanon gebombardeerd?! Vijftig levens tegenover zeven Israelische levens? De kranten hier vertonen allemaal foto’s van de dode soldaten, met een verhaaltje over wie ze waren  etc. Palestijnse doden kennen geen biografie of foto, misschien maar goed ook, als er bij iedere dode Palestijn een foto zou verschijnen in de Israelische kranten, dan blijft er weining ‘krant’ over.

Voor alle lezers die nu gaan roepen: "Israel had/heeft geen keus, zij moet haar burgers beschermen", op het moment dat Israel begon met de bombardementen in Libanon, was er slechts een burger gevallen. De andere twee burgerdoden vielen donderdagnacht, nadat Israel het sterkste jongetje van de klas had uitgehangen. Ik was op weg van Jerusalem naar Tel Aviv, toen ik in de bus hoorde dat op dat moment Haifa en Nehariya waren beschoten. Het dodental in Libanon was toen al vijftig.

Het film festival was druk bezocht en Libanon was zeker niet het gesprek van de dag. Ik ben naar een film en documentaire gaan kijken, maar ik ben zelden zo in de war geweest. Libanon wordt gebombardeerd en ik zit hier gezellig naar een film te kijken? Het voelt niet goed, hier zijn voelt nu niet goed.

Later verneem ik dat er ook beschietingen zijn geweest in Baalbek, een van de Libanese steden, waar vele Palestijnse vluchtelingen in een kamp zitten. Ik heb Baalbek en het Palestijnse kamp bezocht… deze beschietingen raken me diep. Zinloze, arrogante beschietingen.

Al weken word Gaza iedere dag beschoten, iedere dag vallen er doden. "Het is de schuld van de Hamas, moeten ze maar op houden met die kassams en hadden ze maar geen Israelische soldaten moeten ontvoeren." Israel bleek/blijkt in staat te zijn om in no time Libanon te bombarderen. Een internationaal vliegveld, militaire vliegvelden, wegen, televisiestations en steden kunnen zonder enige moeite worden beschoten. Hoe is het mogelijk dat een land met zoveel militaire kracht nog steeds beweert in gevaar te verkeren?

Gaza word al weken iedere dag beschoten, Nablous word bijna iedere nacht verrast door Israelische tanks en steden als Jenin, Hebron en zelfs Ramallah kennen ook geen rust en vrede. Hoeveel terroristen telt Palestina? Hoe is het mogelijk dat een van de sterkste militaire machten van de wereld non stop geweld moet gebruiken tegenover een ‘land’ dat niet eens een echt leger bezit? Israel heeft de afgelopen twee jaar aangetoond dat het zonder probleem de bank in Ramallah kan binnenvallen en het geld meenemen, de gevangenis in Jericho kan binnenstormen en meenemen wie ze maar willen. Israel beslist wie wel of niet de West Bank en Gaza in en uitgaat en de twintigjarige soldaatjes mogen ook nog beslissen over de volume van de oproep tot het gebed in Palestijnse wijken zoals Shaufaat (oost Jerusalem).

Het is tegen drie uur donderdag op vrijdag nacht en ik hoor de militaire vliegtuigen, die waarschijnlijk extra veiligheidsvluchten aan het uitvoeren zijn, boven Tel Aviv. Nog nooit ben ik zo verontwaardigd, zo boos geweest, alsof het niet genoeg is dat dag in dag uit Israelische soldaten hun testeron gehalte bewijzen in Gaza en op de West Bank, nu moeten ze ook nog buiten proportioneel gedrag vertonen in Libanon?

Voor al die lezers die wederom de behoefte voelen om Israel te beschermen, kom een tijdje hier wonen, bezoek de West Bank en Gaza en beslis dan wie er tegen wie moet worden beschermd. De sterkste jongen van de klas vergeet wel eens dat zijn eigen ongecontroleerde kracht en arrogantie hem uiteindelijk wel eens fataal zouden kunnen zijn.

Zie de machtsverhoudingen


Naeeda Aurangzeb is journaliste. Sinds een half jaar woont zij in Tel Aviv, Israël. Zij werkte en woonde eerder in Jeruzalem en de Verenigde Staten. In Nederland werkte zij o.a voor TV West, de NMO en de NCRV en schreef het boek ‘Verdreven Palestijnen’. Haar ervaringen zijn ook te lezen op haar weblog.