Voorpagina Ervaringen, Gastarbeiders

Schuilen onder de Palestijnse vlag

Fadoua Bouali is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Afgelopen zaterdag ging om 12 uur mijn wekker. Ik had hem gezet toen ik om 9 uur in mijn bed stapte na een lange nachtdienst te hebben gedraaid. Toen de wekker eenmaal ging voelde ik me nog erg moe en toen ik rechtop in bed ging zitten voelde ik me ook misselijk worden. Ik ging weer liggen en dacht: waarom heb ik de wekker zo vroeg gezet? Waar moest ik heen, met wie heb ik afgesproken op dit tijdstip?

Terwijl ik weer ging liggen herinnerde ik me weer dat ik naar de demonstratie `stop de oorlog tegen de Palestijnen` wilde gaan. Ik speelde nog even met de gedachte of ik het kon maken om niet te gaan. Ik had overigens maar een paar uurtjes geslapen en ik moest vannacht ook weer werken en ik voelde me zo vreselijk moe… Terwijl ik voor mezelf had bedacht dat ik goede redenen had om niet te gaan en min of meer had besloten om gewoon verder te slapen kon ik niet meer slapen. Ik moest denken aan het indringende smsje met het bericht ook naar de demonstratie te komen. En ook moest ik denken aan mijn mailbox die uitpuilde met berichten van schrijnende verhalen en foto´s van mensen uit Libanon en Gaza die ik doorgestuurd kreeg van vrienden en kennissen.

Bij elke bericht werd ik gewaarschuwd en werd er verontschuldigd dat de foto´s te gruwelijk zouden zijn. Ik besloot zelf te bepalen of de foto´s gruwelijk waren en opende het bestand met foto´s. Na de eerste foto´s werd ik voorzichtiger met het openen van de andere bestanden met foto´s. Wanneer ik ze open, houd ik mijn hand voor de foto en wacht even om moed te verzamelen. Vervolgens werp ik een snelle blik om meteen weer mijn hand voor de foto te plaatsen. De foto´s lieten o.a. Palestijnse kinderen, vrouwen en mannen zien die om zijn gekomen bij raketaanvallen van Israël.

Ik las een schrijnend verhaal over een Libanees gezin dat hun dorp moest verlaten van de Israëli’s. Vervolgens zijn ze tijdens de vlucht gebombardeerd door een Israëlische bom. De foto laat een verbrandde auto zien, met een half verbrand lichaam erin. Een paar meter verderop zie je een meisje van een jaar of 6 met een gat in haar buik, waar ingewanden uit puilen. Een andere foto laat een kindje zien dat een deel van zijn schedel mist, een andere laat een kindje zien met een afgerukt armpje.

Het lezen van deze schrijnende gevallen en de `help ons alsjeblieft` noodkreet van de Palestijnen en Libanesen die midden in een macabere slagveld zitten waar Israël in verwikkeld is geraakt, zonder rekening te houden met de universele mensenrechten, raakt je tot diep in je ziel. In de kranten en Nederlandse nieuwszenders wordt ik herinnerd door de journalisten waarom Israël over moest gaan op raketaanvallen op Palestijnse en Libanese burgers en waarom ze civiele doelen zoals bruggen, wegen, water en elektriciteitscentrales kapot moesten maken. De journalisten vertellen een verhaal over een vaag gerucht dat het Israel echt alleen maar gaat om het bevrijden van de 3 ontvoerde Israëlische soldaten.

Het gerucht gaat dat dat de reden is waarom Libanon kapot moest worden gebombardeerd en dat daarom honderdduizenden mensen vluchteling zijn geworden. Onze minister Bot heeft begrip voor de genadeloze acties die Israël aan het uitvoeren is op ongewapende weerloze Palestijnse en Libanese burgers. Het standpunt van Bot is dat Israel zich mag verdedigen en dat Hamas en Hezbollah als eerste begonnen zijn door het ontvoeren van de soldaten. Terwijl dit alles door mij heen ging, stapte ik toch maar uit bed denkend aan de smekende hulpvraag `help ons alsjeblieft`.

Door mijn gemijmer en getreuzel kon ik niet op tijd zijn bij het begin van de demonstratie op de dam. Ik ging maar door naar het Museumplein. Daar luisterde ik naar mensen die echt wat te vertellen hadden. De Palestijnse Tarik Shadid vertelt dat Israël zich schuldig maakt aan oorlogsmisdaden tegen de mensheid en dat alleen Zwitserland de misdaden van Israël zwaar heeft veroordeeld. Jaap Hamburger van Een Ander Joods Geluid, Harry van Bommel van de SP, Farah Karimi van Groen Links en Edith Mastenbroek van de PvdA gaven hun onvoorwaardelijke steun aan de Palestijnse en Libanese burgers.

Na een tijdje gestaan en geluisterd te hebben, werd ik misselijk en duizelig. Het kwam vast door de combi weinig slapen en het langzame besef dat er onschuldige mensen verwond en gedood worden door Israëlische raketten en bommen en dat onze Nederlandse regering hier begrip voor heeft.. ik moest nu echt even gaan zitten…

Bij de grote vijver ging ik zitten en keek naar de demonstrerende mensen. Veel bekende gezichten zag ik lopen. Faisal en zijn vrienden kwamen bij me zitten. Faisal vertelde over het deel op de Dam, die ik helaas had gemist. Hij vertelde dat een jonge Marokkaanse vrouw daar prachtig sprak. Hij zei: "Ze sprak zo zo… hoe noem je dat?" "Je bedoelt `vurig` en dan bedoel je natuurlijk Miryam Aouragh", zei ik. Zij spreekt inderdaad zo vurig en gepassioneerd. Ik vertelde hem dat ik haar vorig jaar op de Dam bij de herdenking van Kerwin Duijnmeijer de mensen hoorde toespreken. Ik was toen ook onder de indruk van haar speech. Ze sprak zo oprecht, recht vanuit haar hart. Ik dacht nog: "Dit soort speeches hoor je niet vaak". Prachtig!

Rond half vier begon het plotseling heel hard te regenen en te onweren. Binnen no time waren we helemaal doorweekt. Op een gegeven moment zag ik een groep mensen schuilen onder een grote Palestijnse vlag. Een vrouw gebaarde me dat ik er ook onder mocht. Het gebaar van deze vrouw en het schuilen onder de Palestijnse vlag voelde zo bijzonder en hoopvol. Terwijl de Palestijnse en Libanese burgers de noodkreet roepen `help ons alsjeblieft` in de hoop te mogen schuilen en hun levens te beschermen tegen de Israëlische bommen, kijkt Nederland deze smekende wanhopige burgers in hun ogen en vertelt ze dat haar relatie met Israël haar te dierbaar is om Israel te vertellen dat ze moet ophouden met het doden van onschuldige burgers.

Nederland heeft er kennelijk geen moeite mee dat het land met wie ze een warme band onderhoudt universele mensenrechten schendt. Helaas kunnen de Libanese en Palestijnse burgers niet onder de Nederlandse vlag schuilen tegen de Israelische regen bommen. Over 60 jaar zal Nederland zich diep schamen voor het begrip en steun die ze Israël in deze grote menselijke ramp heeft gegeven. Deskundigen zullen zich dan gaan afvragen: "Hoe kan het dat ons land toen geen oog en oor had naar de humanitaire ramp die plaats vond onder de Palestijnse en Libanese burgerbevolking door Israël?"


Fadoua Bouali is verpleegkundige, publicist en columnist. Onlangs verscheen haar nieuwe boek: "Bevrijd door Allah".