Voorpagina Geschiedenis, Maatschappelijk, Politiek

‘Een hardnekkige migrantenplaag’

Over kortetermijnvisies gesproken. In 1935 werden er in Australië massaal agapadden geïmporteerd om de suikerrietplantages te redden van de hardnekkige suikerrietvretende kever. Het was de bedoeling dat de padden deze ‘suikerrietkever’ zouden verorberen om daarmee de suikereconomie te beschermen. Geniaal plan. Waar de Australiërs echter geen rekening mee hielden, was het gegeven dat de agapad moeite had met de hoogte, begroeiing en het ontbreken van stenen en schuilmogelijkheden. De agapad verplaatste zich daarom naar een habitat met betere leefomstandigheden.

Binnen een beperkte tijd wist de agapad zich tot een plaag te vermenigvuldigen. Het gevolg was dat ze met hun gebrul mensen uit hun slaap hielden, wegen onbegaanbaar maakten en prooidieren (die de agapad in eerste instantie als lekkernij zagen) met bufotoxine vergiftigden. De Australische autoriteiten waren ‘genoodzaakt’ om de agapad creatief te verdelgen door ze te ‘padmeppen’, doodschieten, rapen (lees: verzamelen) en doodvriezen. Australië moest koste wat het kost worden teruggegeven aan de Australiërs.

Anno 2011 zijn er Australische taferelen in Nederland, zou je kunnen stellen. Want ook hier hebben we te maken met een hardnekkige plaag: de immigrantenplaag. Dat is tenminste de toon en het niveau van het debat. Want als je een normaal sociologisch proces structureel als urgent probleem benadrukt, dan suggereer je dat ’tijd’ het niet kan oplossen. Nederland moet gewoon weer worden teruggegeven aan de Nederlanders. En snel ook. De rentree van het Wilhemus en het levenslied gaan daar voor zorgen.

Net als de agapad houden wij er zeker van om zo nu en dan te brullen, onszelf rap te vemenigvuldigen, naar betere leefomstandigheden te zoeken, ons groen te klagen én binnensteden op koopavonden onbegaanbaar te maken. Maar immigranten zijn daarmee nog geen padden. Sterker nog, de immigranten van toen zijn de immigranten van vandaag de dag niet meer. Er is op meerdere fronten een feitelijke economische, maatschappelijke en ideologische nivellering te signaleren die uiteindelijk onvermijdelijk tot een ‘volwaardige’ Nederlandse burgerschap zou moeten leiden.

Maar als het aan types als PVV’er Joram van Klaveren ligt, moet het predikaat ‘allochtoon’ eindeloos, generatie op generatie worden opgelegd. Dat is volgens hem beter om een etnische zuivering te vergemakkelijken ‘dingen’ in kaart te kunnen brengen. Wat mij betreft helemaal geen opmerkelijke gedachte. Want zonder dé allochtoon, dé Curaçaoënaar, dé moslim; kortom dé ‘Ander’, heeft die partij geen bestaansrecht.

Laat ik even voorop stellen dat Nederland in tegenstelling tot veel andere landen nog steeds een tolerant land is. Belangrijke zaken zijn goed geregeld, er wonen hier nog genoeg fijne en ruimdenkende mensen; ik kan niet veel landen bedenken waar ik meer vrijheid heb. Ik ben nu echter in een stadium beland waarin ik durf te erkennen dat ik me in tegenstelling tot enkele jaren geleden steeds minder thuis begin te voelen. En niet alleen ik, maar vrijwel mijn gehele vrienden-, familie- en kenniskring denkt er hetzelfde over. Voor een jongen die geboren en getogen is in een streek waar ze nog wél echt op klompen lopen, is dat een kwalijke ingeburgerde gedachte.

Hoewel ik enorm dankbaar ben dat ik in Nederland heb mogen opgroeien, studeren, leven en werken is het een naïeve gedachte dat deze dankbaarheid onuitputtelijk is. We staan voor een aantal keuzes. We kunnen geduld hebben en wachten tot de storm overwaait. We kunnen het land, weliswaar langzaam, beter proberen te maken en voor onze rechten opkomen. Ook al wordt dat niet altijd gewaardeerd. Of we kunnen het land, dat zoveel in ons heeft geïnvesteerd (en vice versa) de rug toekeren. Dat laatste klinkt misschien naief: het gras is bijna nergens veel groener. Maar het feit dat ik voor de eerste keer in mijn 26 jaren heimwee naar elders heb – of dat ik recent voor de eerste keer naar een functie in het buitenland heb gesolliciteerd – spreekt voor een ‘verkaaste’ Marokkaanse Nederlander als ik boekdelen. Geloof me.

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim