En dus kwamen we rond het middaguur aan bij ons hotel in Parijs. Omdat we onderweg meer pitstops hadden gemaakt dan Michael Schumacher in een heel seizoen, had de reis vanuit Nederland iets langer geduurd dan verwacht. We hadden nog even de tijd om wat op te frissen, maar moesten toen al vrij snel vertrekken, want het Qawwali concert van de gebroeders Sher Ali & Mehr Ali was de reden waarom we daar waren. Anderhalf uur voor het concert stapten we in ons busje richting het theater in hartje Parijs en toen begon de overlevingstocht, beter bekend als ?het Parijse verkeer??
We hebben zo?n beetje heel het weekend met 10 man in een busje gereisd: 3 voorin, 4 op de achterbank en 3 hielden zich koest in de achterbak, kortom: Veel onverzekerden. Eerst probeerden we nog met de beschaafde Nederlandse rijstijl er doorheen te komen, maar na 5 minuten bleken we niet verder te zijn gekomen dan 10 meter en hadden we al 20 keer stevig op het rempedaal moeten trappen. Het ABS-remsysteem zijn we (behalve de licht-beschadigde personen in de achterbak) dan ook eeuwig dankbaar, want dat heeft ons en menig Parijsenaar vele malen gered. Maar dat was wel een signaal om zelf ook de Parijse rijstijl aan te nemen en dus doken we in elk stukje vrije ruimte die met het blote oog zichtbaar was, raakten we de richtingaanwijzer niet meer aan en reden we als wilde stieren door rode stoplichten heen.
Uiteindelijk kwamen we 2 minuten voor aanvang van het concert het theater ingerend, waar een hysterische Francaise ons de kaartjes overhandigde en met wilde gebaren ons de zaal wees. We werden daar verrast door het zien van ruim 1200 ?blanken?, waar we eigenlijk op Aziaten hadden gerekend. We hadden niet verwacht dat deze muziek-genre op zoveel fans onder de Fransen mocht rekenen. Maar door zo?n volle zaal zat de sfeer er al goed in, ondanks dat wij ‘allochtonen’ ook hier onze reputatie als laatkomers hoog hielden. Met een daverend applaus werden de artiesten verwelkomd en wat volgde was een prachtig en enerverend concert met mooie spirituele teksten onder de mystieke ritmes van traditionele instrumenten en muziek. Dit concert was die 500 km en de survival door de Parijse binnenstad zeker wel waard geweest.
Het was toen al tijd om te ontvasten en dus ging de achterbak van het busje open om even snel wat te eten. Midden in de stad stonden we dan met z?n allen chips en broodjes te eten, want we hadden geen echte gerechten bij ons. We zouden namelijk meteen naar een moskee vertrekken om te bidden en daar zou ook wat eten voor ons zijn geregeld. Alleen konden we niet echt gelijk vertrekken, want iets verder stond een politieauto ons primitief gedrag te observeren en onder het toeziend oog van oom agent konden we moeilijk even 3 man in de achterbak verstoppen. We spraken toen een paar straten verder af en zouden die jongens dan daar ergens wel oppikken.
Uiteindelijk kwamen we bij één of ander groot toeristisch plein aan met het busje en zagen we onze 3 vrienden daar staan. Als een stel hele slechte vluchtelingen deden ze ineens de achterbak open en sprongen erin. Deze verdachte actie, welke strategisch gezien niet erg slim was, werd dan ook gade geslagen door zo?n beetje alle mensen op het plein en ééntje legde het bewijs zelfs vast op foto. Het had allemaal wat subtieler gekund.
ReFlex
ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.Lees andere stukken van
11 Reacties op "Weekendje Parijs (deel 1)"
hahaha grappig hoe je dat verteld
het moet wel heel bijzonder zijn als je daarvoor naar Parijs gaat
ben benieuwd naar je volgende deel
Leuk geschreven, maar héél subjectief. Daarnaast kom ik in het verhaal niets tegen over de beruchte smiecht, die dit hele reis vervloekte.
komop ReFlex. Je kon toch wel duidelijk de Mirza-Mobiel erbij vermelden met een capaciteit van 13 man.
Daarnaast vind ik ook dat je mij toch wel openlijk mag bedanken voor mijn grote bijdrage in het opsporen van de lugubere man in het Joodse bos.
En de zondagmiddag was er een bommelding op het Eiffeltoren… het was gesloten :P
Jongens jongens, het is pas deel 1…kan moeilijk hele reis in 2 alinea’s schrijven.
ben benieuwd naar de volgende deel
Wat een onzin, moeten wij dat nou weten wat jij allemaal in parijs hebt gedaan. schrijf volgende keer wat zinnigs op.
Niemand heeft jou dan ook gedwongen dit te lezen.
Ja.. wij moeten echt wel weten wat die kerel in Parijs heeft gedaan. Anders zaten we onze tijd niet te verdoen met het lezen van blogs .. :/
bedenk ineens.. blogs zijn toch vertellingen over wat er meegemaakt is door de schrijver ervan..? (vaag Nederlands taalgebruik, weet ik, maak nie uit, je begrijpt toch wel wat ik bedoel)
dussss… als je niet geïnteresseerd ben in persoonlijke verhalen, dan moet je vooral geen weblogs lezen.
Wat ik me nu afvraag .. wie waren de 3 die in de achterbak moesten… ? Of werd dit eerlijk verdeeld onder alle reizigers?
Was het niet eng in de achterbak? Kon je genoeg ademen? Was de verleiding van de chips niet zwaar? En waarom was de franse dame hysterisch? En wie heeft er een foto gemaakt (ik vermoed een Japanner, maar dat ben ik weer met mijn vooroordelen) en konden jullie daar geen kopie van bemachtigen om hiero te plaatsen?
En welke schmiecht vervloekte de reis?? Op welke manier? Voor of tijdens de reis? Hebben jullie hem in Parijs achtergelaten?
En de lugubere man in het Joodse bos?????
Menn deze blog is spannend.. kom snel met deel 2!!!
Salaam,
Naila
Salaam,
Weet nu wat ABS is hahaaha.
Lees ook deel 1…Nadat we in de moskee hadden gebeden, was het al 11 uur ?s avonds en hadden we nog altijd honger. We besloten naar een restaurantje van een vriend in Parijs te gaan en daarna ook de stad een beetje te verkennen. In het centrum aangekomen