Voorpagina Ervaringen

Ontvoerd!

, 17 augustus 2006, 28 reacties

De afgelopen dagen zullen mijn trouwe fans mij natuurlijk gemist hebben, maar door een aangrijpende gebeurtenis heb ik de afgelopen periode niet kunnen schrijven. Het was één van de ergste en meest angstaanjagende dingen die ik in m’n leven heb meegemaakt, maar gelukkig leef ik nog en kan ik op deze prachtige weblog blijven schrijven. Wat er was gebeurd?

Het begon allemaal nog heel leuk.. De avond daarvoor was ik met wat vrienden (o.a. Umar en Faisal) bij een andere vriend, die net een nieuwe woning had betrokken. Het was ontzettend gezellig, muzikaal en sfeervol. Rond middernacht was het alweer mooi geweest, want de volgende dag moest iedereen weer werken. Umar vroeg of hij bij mij kon overnachten, want de volgende ochtend had hij toch een afspraak in Rotterdam. ‘Mi casa es su casa’, dus kom maar mee. Iedereen bij mij thuis was op vakantie en het huis was toch leeg. Én Umar kan heel goed afwassen en schoonmaken.

Thuis aangekomen, plaatste hij nog snel een stukje op de weblog en toen kregen we ineens weer honger. Ik kan niks koken, Umar wilde niks koken en dus kwamen de (100% halal) frikandellen uit de vrieskast. Na het eten zetten we de matrassen in de woonkamer op de grond en na wat gefilosofeer over de belangrijke zaken des levens, vielen we rond 2 uur in slaap.

Het volgende moment dat ik me kan herinneren, is dat er ineens 2 of 3 mannen aan me zitten en me tegen de matras aandrukken. Ik was natuurlijk helemaal gedesoriënteerd, omdat ik in diepe slaap lag en ik zag niks, want alles was nog donker en m’n ogen waren net open. Dát moment, dat ik wakker schrok en ineens drie vier gemaskerde mannen om me heen zag, was echt beangstigend. Ik probeer nog wat tegen te stribbelen en zie dat ook Umar in gevecht is met zijn belager. Maar met z’n drieën hebben ze me al vrij snel vast en ze schreeuwen alleen maar: “Hou je stil! Hou je stil!”. Ik vraag wat ze precies willen, maar ze geven geen antwoord. Het was nog steeds erg donker en ik zag nog steeds niet echt goed. Ik zag alleen heel vaagjes dat er ongeveer 4 of 5 gedaantes in de woonkamer waren met allemaal bivakmutsen op.

Op dat moment dacht ik aan een overval of een inbraak en ik werd wat rustiger (kon toch niks anders doen, want ze hadden me stevig vast). Ik vroeg alleen de hele tijd wat ze wilden, maar de enige reactie was: “Hou je stil!”. Toen bonden ze ineens m’n handen op m’n rug vast met handboeien en kreeg ook ik een bivakmuts over m’n hoofd. Vanaf dat moment zag ik dus helemaal niks meer. Ik moest toen opstaan en met ze meelopen. Ik hoorde ze alleen maar zeggen: “Als je stil blijft, gebeurt er niks, dus blijf rustig!”. Ze hadden niet echt geweld gebruikt, dus ik dacht dat het verstandig was om inderdaad maar rustig te blijven, maar had nog steeds geen idee wat ze wilden. Ik maakte me zorgen om Umar, want hij is als een klein broertje voor mij en hoopte dat ze hem met rust lieten.

Ze namen me toen mee naar buiten, heel onhandig de trappen af, want ik zag niks en was nog steeds geboeid en werd door één van de overvallers vast gehouden en naar buiten begeleid, op blote voeten en in m’n pyama. Dat was het moment dat ik dacht: “Klaar, ik ben er geweest! Ze nemen niks mee uit huis, dus ze komen gewoon voor mij. Ze gaan me gewoon afmaken!” Ik dacht echt dat ik dood zou gaan. En dat gevoel dat je denkt dat je doodgaat, is echt onbeschrijfelijk. Dat wil je echt niet meemaken!

Buiten stond een busje klaar en ik werd erin geduwd. Ik hoorde dat ze Umar ook vasthadden, dus we waren nog bij elkaar. Daar lag ik dan in de achterbak van een busje, vastgehouden door een overvaller die niks anders zei dan ‘Blijf rustig’. Ik zag niks, kon niks doen en wist niet wat er zou gebeuren. Het busje vertrok met gierende banden en toen begon ik te denken aan m’n dierbaren en dat ik ze nooit meer zou zien. Ik richtte me tot God en deed allerlei gebeden om voor iedereen te zorgen die ik achterliet en om mij hieruit te redden, want nu was God de enige die me nog kon redden. Heel de weg bleef ik rustig en verlangend naar de hulp van Hem.

Plots stopte de bus en moesten we uitstappen. Ik had geen idee waar we waren, maar het voelde wel koud aan en er stond best een sterke wind. Ik weet niet hoe ik erbij kwam, maar ik dacht dat we ergens langs de Maas stonden en dat ze me in deze rivier zouden gooien. Die gedachte bleef de hele tijd bij mij. Ik moest toen een stukje met ze meelopen (ik hoorde Umar niet meer, dus ik wist niet waar hij was) en moest toen gaan zitten op een grasveld. Het gras voelde nat aan en ik merkte dat we ergens op een open veld waren. Ik zag nog steeds niks door die muts op m’n hoofd en kon niks doen door die handboeien om en tot overmaat van ramp begonnen ze nu ook m’n voeten te tapen. Toen dacht ik echt dat ze me de Maas is zouden gooien.

“Ok, vertel me, waar blijft het geld?”, begon één van hun plots.
“Wat voor geld?”, reageerde ik verbaasd.
“Je bent ons geld schuldig, jongen!”, hoorde ik een zware Surinaams/Antilliaanse stem.
“Wat voor geld? Waar hebben jullie het over?”
“Hou ons niet voor de gek jongen! Maak geen grappen!”
“Ik weet echt niet waar je het over hebt. Welke geld?”

Toen begonnen ze ineens met elkaar in het Spaans ofzo te praten.
“Vertel me je naam! Wat is je naam?”
“J.” (ik vertelde natuurlijk mijn echte naam; dit is de anonieme versie)

Nu begonnen ze nog harder te schreeuwen: “Nee, dat is niet je naam! Vertel hoe je echt heet!”
“Echt waar, ik heet J.S.!”
“Maak geen grappen met ons, jongen! Je heet Sing!” (ik verstond in eerste instantie Simon)
“Nee, ik heet geen Simon, ik heet J.! Ga maar bij mij thuis kijken op m’n papieren of check m’n paspoort. Ik heet echt J. Ik ben geen Simon!”

Ze praatten weer Spaans tegen elkaar en het leek alsof de ene boos werd op de andere. Plotseling pakten ze me op, ééntje bij m’n schouders en de andere bij m’n voeten en begonnen te lopen. Ik dacht: “Klaar, nu gaan ze me echt dumpen in het water, ik ga dood!”. Dus ik probeer ze nog over te halen: “Echt waar, ik ben geen Simon, ik ben J.! Laat me gaan, mijn naam is J., geen Simon!”. Toen legden ze me ineens neer en hoorde ik het busje weer. Ik hoorde allemaal voetstappen wegrennen en even later ook de bus die weg reed.

Op dat moment was ik zó erg opgelucht dat ik nog leefde, echt onbeschrijfelijk hoe opgelucht iemand dan kan zijn. Ik riep naar Umar, ik zag nog steeds niks en kon niet bewegen door de tape om m’n voeten en m’n handboeien en ik wist niet of hij ook bij mij was. Hij schreeuwde van iets verder terug dat hij in orde was en dat ie zich los aan het maken was. Ze hadden hem alleen met een doekje aan z’n handen vastgemaakt en hij kon zich gelukkig loswrikken. Hij haalde de tape van m’n voeten en de muts van mijn hoofd en eindelijk kon ik weer eens wat zien. We waren een paar blokken verder van m’n huis op een afgelegen grasveld gedropt. Ik vertelde hem dat ik echt blij was dat het allemaal gelukkig goed was afgelopen, want ik dacht echt dat ik vermoord zou worden.

Daar stonden we dan, in onze pyjama’s, op blote voeten en ik met handboeien met m’n handen op m’n rug. Ik zei tegen hem dat we beter naar huis konden lopen en van daar de politie bellen. Alsof er niks aan de hand was, liepen we rustig naar huis toe (ongeveer 10 minuten lopen). Het was ongeveer half 4 ’s nachts en gelukkig zag niemand ons toen in deze toestand.

Bij de voordeur van de portiek aangekomen, zagen we dat het open was en liepen voorzichtig naar binnen en met de trappen naar de eerste verdieping. Daar stond ook onze huisdeur open, dus we stappen rustig naar binnen. Alle lichten waren uit, behalve die van de keuken aan het einde van de gang. Toen we ineens stemmen uit de keuken hoorden, schrokken we weer en ik gebaarde Umar om rustig terug te gaan. Misschien waren het wel de buren die waren komen kijken ofzo. “Ey, wie is daar?”, schreeuwt Umar ineens. De keukendeur gaat dicht en Umar loopt nog iets verder de gang op. Volgens hem hoorde hij ze via het keukenraam naar buiten gaan, dus ik fluister tegen hem: “Laten we rustig naar de woonkamer doorlopen en onze mobiel pakken en voorzichtig weer weggaan”.

We lopen dus rustig de donkere woonkamer in en toen kreeg ik de zoveelste schrik van de avond: Daar stonden mijn vrienden in de woonkamer en surprise! Ik was wreed in de maling genomen en dit alles moest een ‘vrijgezellen-actie’ voorstellen (ik ga namelijk binnenkort trouwen, insha Allah). Achteraf denk ik dat ik ze allemaal meteen had moeten neerschieten, maar op dat moment was ik alleen maar opgelucht dat het één grote grap was. En terwijl al die tjappies stonden te lachen, gieren, brullen, was ik alleen zó blij dat het een grap was, dat ik de rest vergat. Ik was alleen maar opgelucht dat ik nog leefde. Van een ‘vrijgezellen-ding’ heb ik een heel ander beeld, dan wat ik door hun kreeg voorgeschoteld.

Ik moet wel eerlijk zeggen, dat het echt heel professioneel was aangepakt, met o.a. 2 jongens erbij die ik daarvoor niet kende (en dus ook hun stem niet herkende). Ik had geen moment het idee dat het een grap was, het leek gewoon zó echt. Je hebt ook geen tijd om erover na te denken, want het gaat allemaal zo snel, zeker als je ’s nachts ineens vanuit een diepe slaap met zoiets wordt geconfronteerd. De grap ging natuurlijk wel iets te vér, maar ik ben sindsdien het leven toch meer gaan waarderen.

Regie en script: Ashraf (al sinds m’n tweede levensjaar mijn grootste vijand: ‘Slang der Ogen’) en Faisal (er moet gewoon een grote evil in hem verscholen zitten)

Actie: Erik (dat Spaanse deed ‘m), Adil, Umar en Hamid (volgens mij doen jullie dit gewoon vaker)

Judas: Umar (ik maakte me nog zo zorgen om je, je hebt me recht in m’n hart gestoken)

Sensatiezoekers: Abid (deze Moefti keurde dit alles niet alleen goed, maar genoot er ook zichtbaar van), Asim B (zo zie je ‘m een jaar niet en zo overvalt ie je ineens), Azeem (zo vaak heb ik je beschermd tegen het kwaad op deze wereld (lees: Ashraf) en nu verraad je me gewoon).

The End?

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van