Voorpagina Gastarbeiders

Cheppih goes Libanon (deel 2)

Mohammed Cheppih is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl

Een tijdje geleden was ik in het Midden-Oosten en het verslag van deze reis konden jullie al hier op de weblog lezen. Alleen het laatste deel wat ik toen had geschreven over het einde van deze reis, heb ik nooit afgemaakt of laten plaatsen. Er gebeurde zoveel, met als belangrijkste de oorlog die uitbrak precies een week na mijn vertrek uit Libanon. Inmiddels is het bijna twee maanden later, er heeft een verwoestende oorlog gewoed die over lijkt te zijn en zijn we ook al met een delegatie uit Nederland vertrokken, om een bezoek te brengen aan het getroffen gebied.

Onderstaand is wat jullie nog tegoed van mij hebben van wat ik toen had geschreven. En nogmaals voor de duidelijkheid, deze tekst stamt dus uit de periode 30 juni t/m 04 juli, een week voor de oorlog. Best frappant als ik het zo terug lees. Na de conferentie te hebben bijgewoond, besefte ik weer hoe moeilijk het was om tussen twee werelden te staan. Hezbollah wordt in Nederland beschouwd als een terroristische organisatie, terwijl het hier een erkende verzetsbeweging is die de macht heeft over een groot deel van het zuiden van het land en ook zitten ze in het parlement.

In een dergelijke conferentie bespreek je met elkaar wat je het beste kunt doen om het lijden van het Palestijnse volk te verlichten. Dit zorgt voor veel frustraties, zeker wanneer de meeste initiatieven worden getorpedeerd door de Israeliers. Toch wil niemand het opgeven en streeft men naar nieuwe wegen om de Palestijnen te bereiken. Ik verlaat de conferentie met een beter gevoel dan waarmee ik gekomen was en met veel hoop voor de komende periode, ondanks de verslechterde situatie.

In de tussentijd gebeurde er veel. Ik werd door veel locale mensen aangesproken die het niet begrepen hoe het kon dat de regering in Nederland weer was gevallen en dit keer door wat gedoe rond een Somalische dame.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een beetje heimwee had, begon Nederland te missen en voordat ik het wist, zat ik in de auto richting de Syrische grens, op weg naar het vliegveld om met de KLM terug naar Nederland te keren. Ik was erg blij dat het vliegtuig en ik weer terug waren op Nederlandse bodem. Mijn blijdschap zou echter snel verdwijnen.
De marechaussee stond te controleren bij de deur en toen ik aan de beurt was, vroeg hij me of mijn paspoort niet aangetast was door water? Ik antwoordde dat ik dat niet wist, maar dat mischien de vele stempels de oorzaak waren van dit verschijnsel. Hij zei me dat hij me toch mee wilde meenemen voor een dubbel check. Ook drie anderen werden eruitgehaald en we kregen een escorte naar het politiebureau, aan de andere kant van het vliegveld. Voordat ik het wist, zat ik opgesloten in een illegalencel, beroofd van zowel mijn vrijheid als mijn laptop en tas.

De marechaussee wist duidelijk niet wat hij met mij aanmoest. Hij beweerde dat ik er toevallig was uitgepikt (toevallig word ik elke keer uitgepikt als ik via Schiphol reis). Na heen en weer geloop en allerlei domme vragen aangehoord te hebben, werd ik na anderhalf uur weer vrijgelaten. Ik kon eindelijk mijn bagage gaan halen, dacht ik. Maar de politieagent die me vast had gehouden, vertelde me dat mijn bagage nooit is aangekomen. Ik gaf niet snel op en bleef wachten en nog meer wachten, maar inderdaad geen bagage!

Ik deed aangifte bij de KLM en kreeg te horen dat mijn bagage op mysterieuze wijze was verdwenen en dat ze niet wisten waar het was en of ik het ooit nog terug zou zien. Ik moest maar dertig dagen wachten en daarna kon ik pas een schadevergoeding eisen, als ik dat wilde. Eerlijk gezegd konden mijn persoonlijke spullen mij niet zoveel schelen, ik maakte me meer zorgen om al mijn documenten, die ik uit Beiroet mee had genomen en die ook in die tas lagen. Twee dagen later werd mijn tas op dezelfde mysterieuze wijze als dat ie verdwenen was, weer terug gebracht.

Inmiddels was ik weer terug op de werkvloer en een paar dagen later zou ik met mijn broertje naar Marokko gaan waar hij zou verloven. En precies op de dag dat we in Marokko aankwamen, begon de oorlog in Libanon. Ik geloofde niet wat ik hoorde en zag: Ik zag bruggen waar ik tig keren over heen had gereden in de lucht vliegen, het Zuidelijke deel van Beiroet wat ik vaak had bezocht en waar men mij uitgebreid over de oorlog vertelde die tot begin jaren negentig duurde en wat later de hoofdkwartier van Hezbollah bleek te zijn, werd ook dag in dag uit aangevallen.

Wat is er hier aan de hand? Kun je dit gedrag op de een of andere manier goed praten, door bijvoorbeeld te zeggen dat Hezobollah was begonnen, aangezien zij twee soldaten hebben ontvoerd? Ik kon deze logica niet volgen, want als het leven van een Israeli zo duur blijkt te zijn, wat is de logica dan om zoveel eigen soldaten de dood in te drijven om twee soldaten die nog leven en die nog vrij kunnen komen, te wreken. Ik kan dat echt niet volgen.

Maar wat de filosofie erachter ook is, de oorlog is een feit…


Mohammed Cheppih staat bekend om zijn uitgesproken mening. Momenteel houdt hij zich bezig met de Palestijnse zaak. Hij is tevens gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Mohammed Cheppih (Oujda, 1977) is een Nederlands imam én spreker van Marokkaanse afkomst. Hij studeerde aan de Islamitische universiteit van Medina.

Lees andere stukken van