Er was eens…

In het kader van ons 1-jarig bestaan:

Er was eens een telefoongesprek..

Tring tring

Yo Faisal, Salam Alaikoem, wazzup brotha?
Walaikoem Salam, alhamdolillah man. How you doin, brova?
Relaxed man, alhamdolillah. Wanneer kom je nou m’n pc maken?
Ja, dat komt nog wel, insha Allah. Maar luister dan, heb je zin om te schrijven?
Wat schrijven?
Ik wil namelijk een weblog beginnen..
Wat is dat nou weer?
Een website met ..(hierna volgde een uitgebreide uitleg)
Hmm, ok. Wat krijg ik er voor?
De zegeningen van God, insha Allah.
Euh….(Na bovenstaande tactische opmerking van Faisal, kon ik moreel gezien niet meer verder onderhandelen over enige financiële tegemoetkoming)
Maar wat denk je?
Weet je, laat me effe erover nadenken!
[2 seconden later]
Ok, is cool, laten we het doen!

De eerste Wijblijvenhier-bijeenkomst

De beginkliek (Faisal, Umar, Ashraf, Khadija, Mehwish en ik) komen een Turks cafétje binnen, gaan zitten en beginnen gezellig te praten: “Ey, lang niet gezien, hoe is het? Hoe was je vakantie?, blabla..”. Komt ineens de ober..

“Wat willen jullie drinken?”
Huh, drinken?
"Jongens, volgens mij moeten we wel iets bestellen. We zitten hier niet in een openbare vergaderruimte. Heeft iemand van jullie geld bij zich..?"

Het begin was dus meteen al goed. Na deze genante vertoning, konden we de vergadering starten. We brainstormden over de opzet en inhoud van het weblog en de samenstelling van onze groep. Dit leverde de nodige chaotische toestanden op (Khadija had nog pen en papier bij zich voor de notules, maar die bleken van geen waarde bij deze verbale strijd), omdat iedereen zo z’n eigen ideeën had en niemand bereid was om enigszins toe te geven. Vooral de visies van Ashraf en mij stonden mijlenver van elkaar af. Dat was niet verwonderlijk, aangezien we al vanaf onze geboortes lijnrecht tegenover elkaar staan.

[flashback] Zo kan ik het me nog als de nacht van gisteren herinneren dat hij werd geboren in een verwaarloosde koeienstal in zijn dorp in India. Op het moment dat ik hem toen in mijn armen kreeg, begon hij te krijsen en sprong met een gekke beweging zo uit mijn armen. De klap waarmee hij de grond raakte, moet erg hard zijn geweest, daar de koeien er meteen wakker van werden. De schadelijke psychische gevolgen van de klap zijn tot op de dag van vandaag nog zichtbaar.

Terug in het Turks cafétje..

Ik deed dus verwoede pogingen om Ashraf uit onze schrijversgilde te krijgen, maar dankzij het mededogen van de rest mocht hij er helaas toch in blijven. Het leverde verder geen problemen op, aangezien we als ware professionals met deze situatie omgaan en elkaar gedogen. Ook de heftige discussies tussen de gebroeders Faisal en Umar zijn me nog bijgebleven. Faisal had namelijk lang krullend haar en Umar wilde dat ook. Faisal verzette zich daar natuurlijk tegen, want ‘dan lijken we te veel op elkaar en kunnen mensen ons niet uit elkaar halen’. Umar is jong en rebels en ging hier dus niet mee akkoord, wat dus leidde tot de onoverzichtelijke situatie van twee bebaarde krullenbollen. (Voor degenen die het nog niet wisten, sinds kort heeft Faisal weer ultrakort haar)

Aan deze eerste bijeenkomst hadden we dus meer vragen overgehouden dan dat we antwoorden kregen.

Hierna..

..volgden nog meer overleggen in vage tentjes, over de telefoon en achter msn:

MSN gesprek faisal en ReFlex

Een paar weken later..

..hadden we een prachtige design en een mooi weblog om onze verhalen kwijt te kunnen. En sindsdien bleef het maar groeien en groeien. We moesten zelfs gastarbeiders in dienst nemen en er volgden nog meer interessante stukjes. We kregen een supergezellige wijblijvenhier-uitje met alle (gast)schrijvers en voor we het wisten waren we er al weer een jaar.

Zelfevaluatie
Zonder Ashraf had ik meer uit me zelf kunnen halen. Hij was een demotiverende factor en ik hoop dat de leiding van dit weblog alsnog wellicht harde, doch noodzakelijke maatregelen zal treffen jegens deze as van het kwaad.

Ten gevolge van technische mankementen had ik nog meer beperkingen om het optimale eruit te kunnen halen. Dus Faisal, wil je mijn PC nog komen maken?

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

ReFlex

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van