Voorpagina Maatschappelijk, Politiek

Aboutaleb, de nieuwe adjudant van Wouter Bos

Tariq Shadid is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

Uit het boek van Wouter Bos, ‘Wat Wouter Wil’, dat hij op 1 november presenteerde, haalde vandaag het volgende onderwerp het nieuws:Ahmed Aboutaleb, wethouder in Amsterdam voor de PvdA, zou wat hem betreft geschikt zijn als minister, als de PvdA onderdeel zou worden van het volgende kabinet.

Zachtjes aan komen onderwerpen als buitenlandbeleid, en ‘integratie’, toch aan bod, ondanks dat de partijen deze kwesties een uiterst lage prioriteit gegeven hebben.

Wouter Bos, die op 18 maart, in het Parool, toch ten dele de bezorgdheid van de interviewer deelde, over het toegenomen aantal ‘allochtonen’ in de partij, lijkt met deze in zijn boek opgetekende voorkeur toch zo zijn favorieten onder hen te hebben.

Wie heeft de uitzending van Buitenhof afgelopen zondag gemist, in feite een knuffelpartij tussen Aboutaleb en  Rita Verdonk? Het debat ging over integratie, en is via het internet op de Buitenhof-website te zien.

Geen dubbele nationaliteit: de heer Aboutaleb zelf kan niet wachten om graag van zijn Marokkaanse nationaliteit af te komen, maar gelukkig is mevrouw Verdonk voor hem, en voor alle anderen van Marokkaanse afkomst, in Marokko aan het lobbyen. Wie een burka draagt, moet wat hem betreft ook geen uitkering meer krijgen, en bovendien moet het zo snel mogelijk verboden worden, tenzij Europa daar een stokje voor steekt. Verdonk en Aboutaleb samen in de integratieboot. Ongetwijfeld glimlachte premier Balkenende tevreden, ikzelf werd eerder wat onpasselijk.

Aboutaleb wordt overduidelijk door de PvdA naar voren geschoven als ‘voorbeeldallochtoon’, toonbeeld van integratie. Denk maar eens na over het woord ‘integratie’. Dit woord betekent in feite: één geheel worden, over homogeniteit zegt het woord niets. In maatschappelijke termen, zou integratie daarom neer moeten komen op een multiculturele, gevarieerde samenleving, die gezamenlijk als één geheel functioneert. De werkelijke weg naar integratie gaat via emancipatie, en participatie. Juist dan functioneren we hier als één geheel, omdat iedereen een gelijke positie bekleedt.

De neo-conservatieve beweging, die Nederland momenteel echter in haar greep heeft, met haar rechts-georienteerde, xenofobe politiek, kaapt het begrip echter, door overal waar eigenlijk assimilatie bedoeld wordt, integratie te zeggen. Geef ze de kans niet, in debatten. Zeg: u bedoelt gedwongen assimilatie, niet integratie.

Deze sfeermakerij, inmiddels al jaren aan de gang, heeft als doel een atmosfeer te creeren, waarin geen goedbedoelende burger zich tegen assimilatie kan verzetten. Wie wil, of durft er immers te zeggen, dat hij of zij tegen integratie is? Als je dat zegt, wordt het immers begrepen als: ik wil er niet bijhoren.

Laat ik het volgende zeggen, ik ben vóór integratie, volgens de correcte definitie, dus vóór een multiculturele samenleving, echte éénwording met behoud van identiteit. Hieruit ontstaat harmonie, in tegenstelling tot de gedwongen assimilatie, die een bepaalde groep mensen dwingt, hun werkelijke ik te verloochenen. Ik ben tegen integratie, volgens de definities van Aboutaleb en Verdonk, oftewel de definitie van de neo-conservatieven in de VVD en het CDA, en van de partij die al jaren achter hen aanrent, de PvdA, het verloren schaap.

Wouter Bos zei in het interview in het Parool: “Ik zie het gevaar van een ‘Partij van de Allochtonen’ waar de autochtonen weglopen”, over zijn eigen partij. Mijns inziens ziet Wouter Bos een ander, vergelijkbaar gevaar niet, namelijk dat het misschien juist de allochtonen zijn, die weglopen. Aboutaleb naar voren schuiven, lijkt mij hier de beste methode voor. Vooral veel met Rita Verdonk in beeld brengen, dan is hij kennelijk op zijn duidelijkst.  Dat noem ik nog eens kleur bekennen.

Gelukkig was er echter ook plaats voor humor in het programma. Verdonk: “Discriminatie hoort niet bij Nederland”.


Tariq Shadid is van Palestijnse afkomst en van beroep chirurg, maar schrijft in zijn vrije tijd al jaren voor de Engelstalige internetkrant The Palestine Chronicle. Ook is hij oprichter en beheerder van de internetsite The Musical Intifadah, en de recente Nederlandstalige release MI Nieuws op docjazz.nl. Verder is hij woordvoerder van de Palestijnse Gemeenschap in Nederland, en lid van het centrale aktiecomité Stop de Oorlog.

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van