Voorpagina Gastarbeiders, Politiek

De Slapende Democratie en de ‘Vierde B.’

Tariq Shadid is gastarbeider bij wijblijvenhier.nl.

We zijn de laatste tijd in Nederland toch wat vreemd bezig. Ik zal uitleggen wat ik bedoel: vergelijk ons maar eens met de democratieën om ons heen. Het Irak-beleid van Bush werd al geruime tijd wereldwijd als gefaald beschouwd en dit begon in toenemende mate door te dringen tot de Amerikaanse bevolking. Hierop maakten de Britten korte metten met Tony Blair, vanwege zijn slaafse volgzaamheid aan het Amerikaanse regime.

Op de een of andere manier moet ik Balkenende nageven dat hij, terwijl de beide bovengenoemde leiders door hun eigen volk werden afgerekend op hun fouten en verkeerde inschattingen, als enige van de vier B’s (Bush, Blair, Berlusconi en Balkenende) wegkomt zonder ook maar een kleerscheurtje in zijn maatpak. Ik vind het knap, werkelijk waar. Ook de man zonder B., Aznar, was inmiddels allang door de Spanjaarden naar de kleedkamer gestuurd, op grond van zijn slaafse opstelling in de richting van Washington.

Bush lacht tegenwoordig als een boer met kiespijn (door de uitslag van de mid-term verkiezingen op zijn nummer gezet), Blair is het lachen al geheel vergaan, Berlusconi likt zijn wonden, maar Balkenende slaagt erin om stralend, glimlachend en zelfverzekerd op de Nederlandse TV te verschijnen. Met een per dag stijgende populariteit. En dit niet alleen.

Ofwel Balkenende is een politiek genie, of wij leven in een slapende democratie.

Onze B. (die immers op de lijn zit van de andere B.’s, die in hun landen door hun eigen volk ter verantwoording werden geroepen en voor deze volkstest zakten) speelt het klaar om intussen rustig zijn rivaal (toevallig Wouter B.) voor oneerlijk uit te maken. Dit terwijl deze laatste een powercard in zijn binnenzak heeft, waar hij simpelweg het lef niet voor heeft om deze uit te spelen.

Hij hoeft eigenlijk maar één woord te zeggen op de landelijke TV in een debat met Balkenende en onze ‘vierde B.’ zal naar alle waarschijnlijkheid zijn glimlach niet meer kunnen vormen zonder uit te komen op een onbetrouwbare grimas. Dit woord, dit toverwoord, zit in de binnenzak van Wouter B… Het woord is: parlementaire enquête.

Als Wouter Bos dit woord noemt, krijgt juist hij de kans om breed te glimlachen op een zelfverzekerde manier die zijn X-factor direct tot ongekende hoogten zal jagen. Hoe meer Balkenende verbleekt bij de gedachte dezelfde volksbeoordeling te krijgen als de andere drie B.’s, des te breder de glimlach van Wouter Bos wordt. En al zijn we nog zo Amerikaans geworden in de laatste jaren, zó Amerikaans zijn we dan nog net niet dat dit als kwestie zou kunnen worden gezien, die Wouter Bos in verkiezingstijd zou mogen inbrengen. Is het ‘not done’, in polderland?

Ik interpreteer deze situatie als volgt: wij hebben in Nederland geen volksvertegenwoordiging, die de politici ter verantwoording roept en toetst op hun handelen. Maar we hebben een democratie, waar de politicus wordt gezien als een leider, in wie je je blinde vertrouwen legt op grond van zijn X-factor of zijn mooie woorden. Bush staat wereldwijd voor paal, door de manier waarop zijn beleid hem in verlegenheid heeft gebracht. In Engeland riep men Blair ter verantwoording. Berlusconi verloor op eenvoudige weg via de verkiezingen en kwam er dus nog makkelijk af. Maar Balkenende? Die krijgt van de Nederlandse bevolking een ‘free ride’. Schaapjes.

Toch jammer, want we houden allemaal van transparantie, toetsbaarheid, inzage, en fair play. De volksvertegenwoordiging, die we hebben, leidt via de partijprogramma’s de aandacht af door alleen de punten ter discussie te stellen, die invloed hebben op onze portemonnee, zoals ook Wouter Bos doet. Ze geven ons op dit moment als Nederlandse volk niet de mogelijkheid om aan onze B. te vragen: Wat heb je nu eigenlijk gedacht en gepland toen je in 2003 die dubieuze beslissingen nam? Wat voor informatie had je en hoe betrouwbaar was die? Wat heb je gedaan om de waarheid van die informatie te verifieren? Kortom: mogen we de documenten eens even inzien?

Dus, aangezien we het van Wouter Bos zullen moeten hebben, zie ik het somber in voor onze toetsende en metende democratie. Misschien kan een B. nu eenmaal niet door een B. verslagen worden. Tenzij .. tenzij Marijnissen opeens een lumineus idee krijgt. Zijn naam begint immers met een M ..


Tariq Shadid is van Palestijnse afkomst en van beroep chirurg, maar schrijft in zijn vrije tijd al jaren voor de Engelstalige internetkrant The Palestine Chronicle. Ook is hij oprichter en beheerder van de internetsite The Musical Intifadah, en de recente Nederlandstalige release MI Nieuws op docjazz.nl. Verder is hij woordvoerder van de Palestijnse Gemeenschap in Nederland, en lid van het centrale aktiecomité Stop de Oorlog.

Tariq Shadid bleef niet hier. Hij vertrok naar de Emiraten waar hij hoofd is van een chirurgische afdeling in een middelgroot ziekenhuis. Ondanks deze drukke baan blijven zijn twee andere passies intact: zijn land Palestina, en muziek. Bij een indrukwekkend aantal aanhangers op Facebook staat hij met zijn muzikale intifada beter bekend als Doc Jazz, met songs die vooral over Palestina gaan.

Lees andere stukken van