Weekendje Parijs (deel 2)

Lees ook deel 1…

Nadat we in de moskee hadden gebeden, was het al 11 uur ?s avonds en hadden we nog altijd honger. We besloten naar een restaurantje van een vriend in Parijs te gaan en daarna ook de stad een beetje te verkennen. In het centrum aangekomen, leek het alsof we ons midden in Tunesie begaven, want we zagen alleen maar gekke, uitzinnige en feestvierende Tunesiers om ons heen. Al snel begrepen we dat Tunesie zich had geplaatst voor het WK door Marokko te verslaan. Dat verklaarde op zijn beurt weer waarom we geen Marokkanen zagen.

Nadat we hadden gegeten, vertrokken we richting de Champs-Elysees. Ook na middernacht was het hier één grote verkeerschaos en met wat kunst en vliegwerk manouvreerden we ons busje ook hier doorheen. Opvallend was wel dat bij elke bijna-aanrij-ervaring de Fransen je lachend aankijken en doorrijden alsof ze het grappig vinden als hun nieuwe Renault of Peugeot op een haar na wordt gedegradeerd tot een botsauto van de kermis.

L?avenue des Champs-Elysees was ook ?s nachts erg mooi, druk en gezellig om door heen te lopen, en na de dure winkeltjes en de Franse ?high society? gezien te hebben, vertrokken we richting de Eiffeltoren. Daar aangekomen viel weinig te zien, want alle lichten ervan waren inmiddels al uitgezet. Na de genomen moeite wilden we niet gelijk weer weg gaan en dus haalden we een kleed uit ons busje te voorschijn en gingen een aantal van ons (waaronder ik) in een parkje onder de Eiffeltoren een dutje doen. Ik raad hierbij elk dakloze die plek aan, want het was echt heerlijk liggen. Wat de rest ging doen, weet ik dus niet, maar de Eiffeltoren staat er in ieder geval nog steeds. De volgende dag werd de toren echter wel ontruimd vanwege een bommelding, maar daar hadden wij niks mee te maken. Echt waar.

Het was al weer rond 3 uur toen we in ons hotel terugkwamen en toen kwamen we erachter dat we in al onze enthousiasme vergeten waren om wat eten in te kopen voor de sehri (ontbijt voor het vasten voor zonsopgang). Rond 5 uur werden toch een aantal van ons wakker om een lekker hapje droog brood en een glaasje water te drinken en weer anderen sliepen vrolijk door.

We hadden gepland om 9 uur wakker te worden om een bezoekje te brengen bij de artiesten van de Qawwali (de heren Sher en Mehr Ali). Dat plannetje ging dus niet door, want we werden pas om kwart over 11 gewekt door één van onze broeders die, gewikkeld in een deken als een Afghaanse schapenherder, alle deuren langs ging. We moesten namelijk voor 12 uur uitchecken, dus haast was wel enigszins geboden, maar dit dringend verzoek was de ene oor nog niet ingegaan of het was de andere al weer uitgekomen. En dus sliepen we nog eventjes verder.

Vraag niet hoe, maar op de één of andere manier stonden we toch om vijf over 12 op de stoep van het hotel, alleen hadden geen idee wat we nou moesten doen. Wat de volgende 3 uren is gebeurd, laat ik dan ook maar beter achterwege. Uiteindelijk namen we rond 3 uur afscheid van Parijs en vertrokken we richting onze volgende bestemming: Antwerpen!

Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want de rit daar naar toe bestond uit een race tegen een Jaguar (met een ouwe opa en oma erin, dus wij verloren de race), onderlinge frustraties, gesprek met een zwerver langs de snelweg, het nemen van verkeerde afslagen en het rijden door vage en duistere Belgische dorpjes. Onderweg bestond de Iftar dit keer uit Doritos chips en Prince koekjes.

En zo kwamen we pas rond 10 uur in de avond aan in de diamantenstad en gingen we meteen het Libanese restaurant ?Mandarin? (één van mijn all-time favourites; vlakbij Antwerpen Centraal) binnen. We namen allemaal een overheerlijke schotel en na die 2 dagen kon eindelijk ook de carnivoor in ons allen genieten van deze reis. Als we koeien waren geweest, hadden we nog al onze vier magen vol kunnen vreten. Mensen, mocht je echt lekker doch goedkoop willen eten, ga dan zeker naar dat restaurant! (Nee, ik ben geen aandeelhouder daarvan).

Toen we onze thee op hadden was het alweer middernacht en tijd om naar huis te gaan. Nee, toch nog even uitstellen, dachten we. We kwamen namelijk het stadspark/bos van Antwerpen tegen, midden in een Joodse wijk; althans daar gaan we vanuit, gezien het feit dat we om het park alleen maar orthodoxe joden zagen. Het park zag er erg duister en onguur uit en dus moesten we er wel even een wandeling doorheen maken. We gingen daarna langs een vijvertje in dat park zitten en begonnen (waargebeurde) verhalen te vertellen over geesten, demonen en bezeten personen. Het lugubure hierbij was dat we tijdens onze middernacht-conversatie werden geobserveerd door een donker gestalte die iets verderop op een heuveltje heen en weer liep.

We hebben deze mysterieuze figuur niet kunnen identificeren, want toen we weg gingen en naar dat heuveltje liepen, zagen we hem ineens beneden bij het vijvertje lopen. Één van onze reisgenoten (de eeuwige pessimist) had toen ineens heel erg haast en nam snel weer plaats in het busje, waarna we vertrokken.

Rond 3 uur kwamen we allemaal thuis en zat deze enerverende reis er eindelijk op. Mijn dank gaat uit naar het busje, dat vele honderden kilometers lang ons heeft moeten verdragen. Ik kijk al uit naar ons volgende uitje, insha Allah!   

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

ReFlex

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van