Voorpagina Maatschappelijk

Rechtvaardigheid en Vrijheid

Ik wordt altijd getroffen door de misverstanden rondom de Moslima en kan niet anders dan dat ik mijn uitingen daarover doe. Op Wijblijvenhier.nl zal ik regelmatig een bescheiden bijdrage van een Moslima leveren omtrent de “Moslima” en de actualiteit om haar heen. Ik zal het veld weer betreden, want al te lang kijk ik langs de zijlijn toe hoe deze discussie zijn weg beloopt binnen deze maatschappij.

Ik was opeens een onzichtbare vrouw geworden en zonder dat ik het zelf wist, wachtte ik om gered te worden uit de klauwen van de Islam. Althans, zo willen sommige uitingen het doen lijken. Heersende onwetendheid die hand in hand samen gaat met arrogante opvattingen, wil de Moslima blijven zien als een hulpeloos slachtoffer.

Mijn afkeer ten opzichte van deze arrogantie van de Westerse samenleving komt voort uit het feit dat de meerderheid nog steeds qua wetten, instellingen, organisaties en overheden (niet zozeer qua geloof) Christelijk/Joods en blank is. Dit betekent, grof gezegd, dat alleen de gevestigde cultuur, waarden en normen gerespecteerd dienen te worden. Een ’norm’ die zich niet laat weerspiegelen in de maatschappij.

Uitbarstingen van antimoslims hebben de toon van het moslim debat van de afgelopen jaren bepaald. Het zijn oordelen over de moslimgemeenschap die niet gebaseerd zijn op kennis uit eerste hand. Op deze manier wordt het in Nederland nu ook op vele manieren intellectueel onmogelijk gemaakt om de Islam, en de plek van de Moslima daarin, te zien in een andere context dan onderdrukking, onrechtvaardigheid, achterlijkheid, gevaar, etc… De karikatuur van de Islam heeft een centrale plaats ingenomen, en dat vormt een enorm obstakel voor tolerantie, begrip en respect.

Ik kom zonder enige vorm van schaamte op voor mijn religie, de Islam. Ik ben als Nederlandse Moslima grootgebracht in de Westerse samenleving en ik heb geen enkele behoefte om mijn cultuurrijke opvoeding en achtergrond van de hand te wijzen. Sterker nog, ik ben enorm dankbaar voor de kracht, toegevoegde waarde en levensperspectief, die ik eraan ontleend heb.

De maatschappij vraagt van me om mijn identiteit naar de door hun opgelegde norm te slijpen. Een vraag met een gegeven antwoord: ze wil dat ik persoonlijkheden in mij laat vormen die niets met elkaar te maken willen hebben. Een ware schizofrenie waar ik me niet in wil laten.

De Moslima, kent echter als enige de plek die ze inneemt binnen deze maatschappij. In de groep waartoe ze behoort, is de grens aangegeven met hudood (een veilige grens die ons beschermt en zekerheid biedt). In de samenleving waarin dezelfde moslima leeft, wordt de grens bepaald door de wet. Echter is de hudood vandaag de dag meer om de verschillen aan te geven en controle uit te oefenen. Daar waar de grondwet nu ook ondergeschikt lijkt te zijn aan de politiek en opinie van de dominante groep in Nederland.

Ik ben me er dan ook des te meer van bewust dat de rechten van een Moslima haar ontnomen worden door haar groep, maar ook en vooral door de samenleving. Het is net een spiegeleffect dat tot het oneindige wordt gereflecteerd.

Hoe moet het lot gelabeld worden van een Islamitische vrouw in Nederland, die te vuur en te zwaard wordt verwoest in de naam van emancipatie, integratie en feminisme?
Hoe dan ook, het is een feit dat de Moslima te lang passief is geweest binnen deze discussie. Maar wanneer je in een onvertrouwd land ontwaakt, blijk je opeens een vertrouwd, diepgeworteld, fundamenteel gevoel te hebben, namelijk het gevoel voor rechtvaardigheid en vrijheid, waarvan men altijd had gedacht dat het niet leefde onder de Islamitische vrouw.

Dat vele Moslima’s nu hun vuist opheffen en hun stem laten horen, kun je niets anders concluderen dan dat dit het resultaat is van het huidige debat. Het heeft ze gemaakt tot wat ze zijn: niet onderdrukt, maar geïrriteerd en lustig naar vrijheid en rechtvaardigheid.